รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 390

ผ่านไปสักพักหนึ่ง เขาก็แยกมือออกจากกัน หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรไปเบอร์หนึ่ง

อีกด้านหนึ่ง มายมิ้นท์กลับมาถึงห้องชุดโรงแรม

เพราะออกไปครั้งนี้ ได้ปลดปล่อยความกังวลในใจเธอ ตอนนี้ทั้งร่างเธอจึงผ่อนคลาย

ชาหวานเห็นเธอฮัมเพลงอยู่ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มพูดขึ้น “ประธานมายมิ้นท์ คุณอารมณ์ดีจังนะคะ”

“แน่นอน” มายมิ้นท์พยักหน้า

รู้ว่าประวัติตัวเองไม่มีปัญหา

เธอต้องอารมณ์ดีอยู่แล้วล่ะ

ชาหวานเห็นเธอสุขใจแบบนี้ ก็รู้สึกมีความสุขตาม

หลังจากนั้น ชาหวานก็มองดูเวลา เห็นว่าเที่ยงแล้ว เดินไปที่ด้านหน้าโทรศัพท์ตั้งโต๊ะในห้อง “ประธานมายมิ้นท์ คุณหิวหรือยังคะ? ฉันจะให้โรงแรมมาเสิร์ฟอาหารกลางวัน”

“เรียกมาสิ แต่เพิ่มอีกชุดหนึ่ง” มายมิ้นท์กะพริบตาแล้วพูดขึ้น

ชาหวานสงสัยและไม่เข้าใจ “ทำไมล่ะคะ? เรามีสองคนนะ”

“สั่งให้เปปเปอร์” มายมิ้นท์เม้มริมฝีปากแดง แล้วพูดเรียบๆ “เงินค่าอาหารเช้าเมื่อเช้า เธอบอกว่าเขาโอนคืนมาไม่ใช่เหรอ? งั้นก็คืนอาหารกลางวันเขาหนึ่งมื้อ แบบนี้เขาก็คงยกเลิกไม่ได้ไหม?”

ชาหวานยิ้ม “ก็จริงค่ะ แต่ฉันไม่รู้ประธานเปปเปอร์ชอบกินอะไร ประธานมายมิ้นท์คุณน่าจะรู้ไหมคะ?”

ถึงแม้ตอนนี้ไม่ได้รักแล้ว แต่ประธานมายมิ้นท์ก็เคยรักในอดีต

ดังนั้นประธานมายมิ้นท์ต้องจำสิ่งที่ประธานเปปเปอร์ชอบได้แน่ๆ

มายมิ้นท์ไม่ออกความเห็น แค่พูดชื่ออาหารออกไปสองสามอย่าง

ชาหวานจด หยิบหูโทรศัพท์ตั้งโต๊ะขึ้นมาติดต่อพนักงานต้อนรับของโรงแรม แล้วสั่งอาหารกลางวัน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา พนักงานโรงแรมก็เข็นรถอาหารไปที่ห้องดีลักซ์

ตอนแรกผู้ช่วยเหมันตร์เปิด เห็นรถอาหาร ในดวงตาก็ฉายแววประหลาดใจ “เราไม่ได้สั่งอาหารกลางวันนะ?”

อีกสักพักเขากับประธานเปปเปอร์จะออกไปข้างนอก ผู้ดูแลบริษัทสาขาเมืองน้ำรุ้ง ต้องการเลี้ยงอาหารประธานเปปเปอร์

เขาจึงไม่ได้สั่งอาหารกลางวัน ทำไมโรงแรมมาส่งอาหารกลางวัน?

พนักงานยิ้มแล้วตอบกลับ “คุณมายมิ้นท์จากห้องเอ็กเซคคิวทิฟสวีทเป็นคนสั่งให้คุณเปปเปอร์ครับ”

“คุณมายมิ้นท์?” ผู้ช่วยเหมันตร์ตาเป็นประกาย

“ใช่ครับ”

“ฉันรู้แล้ว เอารถอาหารมาให้ฉัน ฉันจะเอาไปส่ง” ผู้ช่วยเหมันตร์รีบยื่นมือ

พนักงานเข็นรถอาหารให้เขา

หลังจากเขารับมา ก็เข็นเข้าห้องทันที

เขาคาดเดาได้แล้วว่าอีกเดี๋ยวประธานเปปเปอร์จะทำสีหน้าอย่างไร

“ประธานเปปเปอร์” ผู้ช่วยเหมันตร์เดินมาถึงนอกประตูห้องทำงานเปปเปอร์ ยกมือขึ้นเคาะประตู “คุณมายมิ้นท์สั่งอาหารกลางวันให้คุณครับ!”

ภายในห้อง เปปเปอร์กำลังประชุมวิดีโอกับผู้ดูแลบริษัทสาขาอยู่ ได้ยินคำพูดผู้ช่วยเหมันตร์ เขาอึ้งก่อนอันดับแรก จากนั้นก็รีบพับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กลงทันที ลุกขึ้นก้าวเท้ายาวเดินไปที่ประตู

ไม่คิดว่ามายมิ้นท์จะสั่งอาหารกลางวันให้เขา!

ใบหน้าเปปเปอร์ดีใจอย่างไม่ปิดบัง เอื้อมมือไปเปิดประตู

เห็นรถอาหารด้านหลังผู้ช่วยเหมันตร์ ทั้งๆ ที่แววตามีความตื่นเต้นและอดใจรอไม่ไหวแล้ว แต่ใบหน้าแสร้งสงวนท่าทีเย็นชาเอาไว้ ริมฝีปากบางค่อยๆ พูดขึ้น “เมื่อกี้นายบอกว่า นี่คืออาหารที่มายมิ้นท์สั่งให้ฉัน?”

“ใช่ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า จากนั้นก็ยิ้มกว้างถามขึ้น “ประธานเปปเปอร์ คุณดีใจใช่ไหม?”

เปปเปอร์ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ก็ดี”

ที่จริงเขารู้ว่าทำไมมายมิ้นท์ต้องสั่งอาหารกลางวันให้เขา

คงเป็นเพราะอาหารเช้ามื้อนั้นล่ะมั้ง เธอไม่อยากติดหนี้เขา

ถึงแม้มันทำให้ในใจเขาอึดอัดเล็กน้อย แต่ที่มีมากกว่าคือความสุขใจ

เพราะเขาถือว่านี่คืออาหารที่เธอสั่งให้เขาโดยเฉพาะ ไม่ใช่อาหารที่คืนให้

ผู้ช่วยเหมันตร์เห็นความดีใจในดวงตาเปปเปอร์ มันจะล้นออกมาอย่างไม่ปิดบัง แต่ยังยืนกรานแสร้งทำเป็น ‘ฝืน’ จึงอดไม่ได้ที่จะกลอกตาภายในใจ

“งั้นประธานเปปเปอร์ ผมเข็นไปที่โต๊ะอาหารให้คุณนะ?” ผู้ช่วยเหมันตร์ชี้ไปที่โต๊ะอาหารทางนั้น

เปปเปอร์โบกมือ “ไม่ต้อง ฉันทำเอง”

พูดจบ เขาก็ดึงรถอาหารมา แล้วเข็นไปที่หน้าโต๊ะอาหาร

ผู้ช่วยเหมันตร์ตามหลังเขา เห็นท่าทางเขาเข็นรถอาหารแล้ว ก็แอบหัวเราะอย่างอดไม่ได้