รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 370

“คุณบอกว่าคนที่ทำร้ายมายมิ้นท์เป็นผู้หญิงงั้นเหรอ？”เปปเปอร์หรี่ตา

การันต์พยักหน้า“ใช่ครับ แม้ว่าจะปกปิดร่างกายของมิดชิด อีกทั้งยังจงใจใส่เสื้อผ้าไซส์ใหญ่เพื่ออำพรางร่างกายของตนเอง แต่ว่าทางทางการเดินของคนคนนี้ และการเผยข้อมือออกมาเป็นบางครั้ง ล้วนแล้วพิสูจน์ได้ว่า คนคนนี้เป็นผู้หญิง”

“คงไม่ใช่ส้มเปรี้ยวหรอกนะ？”ผู้ช่วยเหมันตร์คาดเดา“มีเพียงส้มเปรี้ยวเท่านั้นที่โกรธแค้นคุณมายมิ้นท์มาก”

เปปเปอร์ส่ายศีรษะ“ไม่ใช่หล่อนหรอก ตอนนี้หล่อนถูกตำรวจจับตาดูอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่สามารถออกจากโรงพยาบาลได้อย่างแน่นอน”

“ใช่ ไม่ใช่ส้มเปรี้ยวจริงๆ”การันต์ขยับแว่นตา และเห็นด้วยกับความคิดนี้ของเขา “ผมได้เห็นรอยแผลที่ข้อมือของมายมิ้นท์แล้วดูจากบาดแผลที่ไม่เป็นระเบียบนี้ ผู้หญิงคนนั้นทำเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก ตอนนั้นน่าจะรู้สึกเครียดและกดดันเป็นอย่างมาก มือก็เลยสั้น ดังนั้นก็เลยทำให้บาดแผลไม่เป็นระเบียบ ส่วนส้มเปรี้ยวนั้นเป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยม ผมเคยเห็นหล่อนหักคอแมวต่อหน้าต่อตาท่าทางคล่องแคล่ว เด็ดขาด ดังนั้นหากเป็นส้มเปรี้ยว มือของมายมิ้นท์ก็ไม่น่าจะเหลือรอด ”

“ฟ่อ……”ผู้ช่วยเหมันตร์สูดหายใจเข้าลึก“ส้มเปรี้ยวผู้หญิงคนนั้นวิกลจริตจริงๆ”

การันต์เม้มริมฝีปาก“วิกลจริต ผมชอบคำนี้มากจริงๆ”

ผู้ช่วยเหมันตร์กระตุกมุมปาก ไม่สามารถเข้าใจได้จริงๆ ว่าคำคำนี้มีอะไรตรงไหนให้ชอบ

แต่ว่าผู้ช่วยเหมันตร์มีข้อสงสัยบางอย่าง“แม้ว่าส้มเปรี้ยวจะไม่ใช่คนลงมือด้วยตัวเอง แล้วหากหล่อนจ้างให้คนอื่นทำล่ะ？”

“เป็นไปไม่ได้ อันดับแรกส้มเปรี้ยวไม่สามารถติดต่อคนภายนอกได้ อันดับที่สองจากความแค้นที่หล่อนมีต่อมายมิ้นท์ หากหล่อนจ้างคนคงไม่ได้ทำแค่ตีให้มายมิ้นท์สลบ และกรีดข้อมือของมายมิ้นท์หรอก ฆ่าให้ตายเสียเลยไม่ดีกว่าเหรอ？”การันต์ถามเขากลับ

“นี่……”ผู้ช่วยเหมันตร์ตะลึงงันครู่หนึ่ง

ใช่แล้ว ส้มเปรี้ยวแค้นคุณมายมิ้นท์ขนาดนี้ และคิดที่จะทำร้ายคุณมายมิ้นท์ให้ตายตั้งหลายครั้ง

หากต้องการลงมือกับคุณมายมิ้นท์ เป็นไปไม่ได้ที่จะลงมือเบาขนาดนี้！

“เหมันตร์”ขณะที่คิด ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ได้ยินเสียงที่เปปเปอร์ตะโกนเรียกเขา

ผู้ช่วยเหมันตร์หันไปมองกระจกหลัง“ประธานเปปเปอร์ต้องการสั่งการอะไรเหรอครับ？”

“ตรวจสอบขนมผิง”เปปเปอร์หรี่ตาพลางพูดขึ้น

ผู้ช่วยเหมันตร์ลูบหน้าผาก “ใช่ ยังมีขนมผิง ขนมผิงกับคุณมายมิ้นท์เคยมีความแค้นกัน คุณมายมิ้นท์เคยทำให้หล่อนต้องเข้าไปอยู่ในสถานกักกันถึงสองครั้ง หล่อนจะต้องแค้นคุณมายมิ้นท์เป็นอย่างมาก ทำไมผมถึงได้ลืมหล่อนไปได้ล่ะ ผมทราบแล้วครับ ประธานเปปเปอร์ เดี๋ยวผมจะรีบส่งคนไปตรวจสอบหล่อนเดี๋ยวนี้ครับ”

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย

การันต์กำหมัดพลางพูดขึ้นว่า：“ใช่แล้ว ถ้าตรวจสอบได้แล้วว่าใครเป็นคนทำ สามารถนำตัวมอบให้ผมได้ไหมครับ？”

“มอบให้คุณ？”เปปเปอร์มองเขาด้วยความสงสัย“คุณคิดที่จะทำอะไร？”

การันต์ฉายแสงเย็นวาบเข้าตา ยิ้มที่ใบหน้า ทำให้ผู้ที่เห็นต้องขนลุก“ไม่มีอะไรครับ ช่วงนี้ผมกำลังวิจัยยาตัวใหม่อยู่ตัวหนึ่ง แต่ว่าผมยังหาคนที่เหมาะสมกับการทดลองยาไม่ได้ พอดีคนคนนี้ทำร้ายมายมิ้นท์ ก็ให้หล่อนมาเป็นตัวทดลองยาเป็นไง？”

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว

ผู้ช่วยเหมันตร์ที่กำลังขับรถอยู่ตัวสั่น“คุณหมอการันต์ ยานี้คงไม่ใช่ยาพิษหรอกนะ ไม่ใช่ยาที่ทำให้คนตายใช่ไหม？”

“ไม่ใช่แน่นอนครับ เป็นยารักษาโรคชนิดหนึ่ง แต่เพราะว่าเป็นยาใหม่ ก็คงต้องมีผลข้างเคียงบ้างไม่มากก็น้อย ดังนั้นตอนนี้ยังไม่มีใครมาสมัครทดลองยาเลยครับ ผมก็เลยอยากให้คุณนำคนมาให้ผม ”การันต์ยิ้มพลางพูดขึ้น

รอยยิ้มนี้ของเขา กลับทำให้ผู้ช่วยเหมันตร์รู้สึกกลัวยิ่งเข้าไปอีก

สายตาของเปปเปอร์มองไปที่การันต์“ที่คุณทำแบบนี้ก็เพราะต้องการจะช่วยระบายความแค้นให้กับมายมิ้นท์ใช่ไหม？”

การันต์เลิกคิ้ว ไม่ปฏิเสธ

เปปเปอร์เม้มริมฝีปาก“ผมยังไม่เคยถามคุณเลย ทำไมจู่ๆถึงได้ดีกับมายมิ้นท์ขนาดนี้ล่ะ？คุณชอบเธอเหรอ？”

เขาจ้องมองไปที่การันต์ รูม่านตาสีดำดูเหมือนจะต้องการมองทะลุการันต์

จากนั้นการันต์ก็หัวเราะออกมาอย่างรีบเร่ง“คุณพูดผิดแล้ว ผมไม่ได้ชอบเธอ ผมกับรุ่นพี่ของผมนั้นเหมือนกัน ไม่มีความรู้สึกใดเหมือนคนปกติ ไม่ว่าจะเป็นความรักแบบคนในครอบครัว ความรักแบบเพื่อน แม้กระทั่งความรักแบบคนรัก แน่นอนว่าจะไม่เกิดขึ้นกับคนแบบผมหรือว่ารุ่นพี่ของผมอย่างเด็ดขาด นั้นก็หมายความว่า ผมถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะไม่รักใคร การที่ผมดีต่อมายมิ้นท์นั้น นอกจากเป็นเพราะมายมิ้นท์เป็นผู้มีพระคุณแล้ว ก็ยังเป็นเพราะว่าอยากรู้อยากเห็น”

เมื่อได้ยินว่าการันต์นั้นไม่ได้รักมายมิ้นท์ เปปเปอร์ก็คลายความกังวลลงเล็กน้อย

คนที่จับตาดูมายมิ้นท์นั้นมากพอแล้ว

เขาไม่อยากให้มีใครเพิ่มมาอีกแล้ว

แต่ว่าเขาอยากรู้ว่า การันต์อยากรู้อยากเห็นอะไร

ขณะที่คิด เปปเปอร์ก็ถามออกไปด้วย