รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 382

“งั้นก็ดี งั้นก็ดี” ทามทอยลูบหน้าอกอย่างวางใจ แล้วถามย้อนอีกครั้ง “ใครเป็นคนทำร้ายคุณ?”

“ไม่รู้ ตอนนี้กำลังตรวจสอบ พรุ่งนี้คงจะรู้ผล” มายมิ้นท์พูด

ทามทอยถอนหายใจด้วยความเสียใจ “อย่างนี้เอง ฉันอยากบอกว่า ฉันจะช่วยสืบเหมือนกันนะ”

“ไม่ต้องหรอก คุณพาไมโลกลับไปก่อนเถอะ สองวันนี้ไมโลอยู่โรงพยาบาลกับฉันตลอดเลย กินก็กินไม่สะดวก นอนก็นอนไม่สะดวก นี่มันไม่ดีสำหรับเด็ก พาไมโลกลับไปพักผ่อนให้เต็มที่ก่อน” มายมิ้นท์พูด

ทามทอยฟังออกว่าเธออยากให้เขาไป จึงพยักหน้าด้วยความหดหู่อย่างอดไม่ได้ “โอเค ฉันรู้แล้ว งั้นพรุ่งนี้ฉันมาเยี่ยมคุณใหม่ ไมโล บอกลา……กับคุณน้าสิ”

“คุณน้าไว้เจอกันใหม่ครับ!” ไมโลโบกมือให้มายมิ้นท์

ถึงแม้มายมิ้นท์จะมองไม่เห็น แต่ก็ยกมือขึ้นมาโบกเช่นกัน

ทามทอยอุ้มไมโลขึ้นมาแล้วเดินออกไป

ภายในห้องผู้ป่วยเหลือเพียงมายมิ้นท์คนเดียว ความเงียบสงบฉับพลัน ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวอย่างช่วยไม่ได้ โดยเฉพาะตอนมองไม่เห็นแบบนี้ ความหวาดกลัวนั้นยิ่งรุนแรงขึ้น

เพราะเธอไม่รู้ว่าวินาทีต่อมา ใครจะเข้ามาในห้องผู้ป่วยของตัวเอง เป็นคนดีหรือคนชั่ว

ถ้าในเวลานี้ เยี่ยมบุญมาฆ่าโดยไม่คาดคิด เธอก็ไม่สามารถต่อต้านได้

“มีใครอยู่ไหม?” มายมิ้นท์เอ่ยปากตะโกน อยากเรียกพยาบาลรับจ้างให้มาอยู่กับตน

เมื่อครู่นี้ตอนทามทอยมา พยาบาลรับจ้างก็ออกไปแล้ว ตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย ก็ไม่รู้ไปไหนแล้ว

มีพยาบาลรับจ้างอยู่เป็นเพื่อน เธอจะไม่กลัวขนาดนี้ อย่างน้อยหากมีคนมา เธอสามารถรู้ได้ว่าเป็นใคร

“พี่หวาน พี่หวาน?” มายมิ้นท์กำผ้าห่ม ตะโกนเรียกอีกสองครั้ง

ในเวลานี้ เสียงทุ้มต่ำคุ้นเคยก็ดังขึ้น “เป็นอะไร?”

เปปเปอร์!

มายมิ้นท์เบิกตากว้าง ความหวาดกลัวภายในใจก็มลายหายไปทันที

เธอส่ายหน้าอย่างโล่งอก “ฉันไม่เป็นไร แค่ฉันอยู่คนเดียว มองอะไรก็ไม่เห็น มันน่ากลัวนิดหน่อย เลยอยากเรียกพี่หวานกลับมา แต่พี่หวานไม่อยู่ โชคดีที่คุณมาตอนนี้”

ในขณะนี้ เธอยอมรับว่าตัวเองพึ่งพาเขา ต้องการเขา

เพราะอย่างน้อยเขาก็เป็นคนคุ้นเคย มีเขาอยู่ที่นี่ เธอไม่ต้องเผชิญกับความมืดมิดอันเวิ้งว้างเพียงคนเดียว

ได้ยินประโยค ‘โชคดีที่คุณมา’ ของมายมิ้นท์ เปปเปอร์ก็ตะลึงเล็กน้อย จากนั้นความสุขก็มากขึ้นในใจ บาดแผลที่ฉีกขาดด้านหลัง ก็ไม่รู้สึกบาดเจ็บแล้ว

เขายกเท้าเดินเข้าไป หยุดลงข้างเตียงผู้ป่วย “ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณที่นี่ตลอดเลย”

มายมิ้นท์อ้าปาก อยากพูดว่าไม่ต้อง รอพี่หวานกลับมาคุณก็สามารถไปได้

แต่เมื่อคิดดูแล้ว พูดแบบนี้มันเหมือนใช้เสร็จแล้วทิ้ง เป็นความรู้สึกเดจาวูที่แตกคออย่างโหดเหี้ยม จึงกลืนคำปฏิเสธลงไป

เปปเปอร์ดึงเก้าอี้มานั่งลง “เป็นไงบ้าง ถามได้ความไหม?”

มายมิ้นท์รู้ว่าเขาหมายถึงลำดวน หรี่ตาเล็กน้อย “ถามได้ความแล้ว ผลลัพธ์มันทำให้ฉันตกใจมาก ลำดวนไม่ใช่คนที่โจมตีฉัน เธอแค่เป็นคนที่รับผิดแทน คนที่โจมตีฉันตัวจริงเป็นคนอื่น”

“อะไรนะ?” เปปเปอร์ทำหน้าไม่พอใจ “เป็นคนรับผิดแทน?”

“ใช่ ลำดวนมีลูกชาย เป็นมะเร็งในเม็ดเลือดขาว ต้องการเงินก้อนใหญ่ ก็เลยตกลงรับผิดแทนคนอื่น ตราบใดที่ไม่สารภาพถึงคนคนนั้น และยืนยันว่าตัวเองคือคนที่โจมตีฉัน คนคนนั้นจะรักษาให้ลูกชายเธอ” มายมิ้นท์ส่ายหน้าอย่างสะเทือนใจ

ริมฝีปากบางของเปปเปอร์เม้มอย่างเย็นยะเยือก “คนคนนั้นเป็นใคร?”

“ไม่รู้ ลำดวนเองก็ไม่แน่ใจ แค่อธิบายหน้าตาของคนคนนั้น พรุ่งนี้เต้จะส่งนักวาดภาพไป ให้นักวาดภาพวาดออกมาตามคำอธิบาย” มายมิ้นท์ตอบ

ดวงตาเปปเปอร์มืดมน อยากพูดอะไรบางอย่าง แต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา

เป็นของมายมิ้นท์

เขาหันศีรษะมองไปที่หัวเตียง เห็นคำว่าลาเต้สองคำกะพริบบนหน้าจอ ก็แสดงออกถึงความบูดบึ้งไม่พอใจทันที

แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยื่นโทรศัพท์ให้มายมิ้นท์ “ลาเต้”

มายมิ้นท์กล่าวขอบคุณ เอาโทรศัพท์แนบหู “เต้”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักหวานอมเปรี้ยว