รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 371

พอผู้ช่วยเหมันตร์เห็นว่าคำพูดของตัวเองได้ถ่ายทอดออกไปแล้ว ก็เข็นเปปเปอร์ไปที่ห้องพักผู้ป่วยข้าง ๆ เลย และปล่อยให้ลาเต้ค่อยๆ ครุ่นคิดอยู่ที่นี่ไป

ลาเต้ครุ่นคิดไปประมาณสองนาทีถึงจะตั้งสติกลับมาได้ แต่ตรงหน้าก็ไม่มีเสียงของพวกเปปเปอร์อยู่แล้ว

“เฮี้ย!” ลาเต้กระทืบเท้าขึ้นมา

ไอ้เปปเปอร์นี่ช่างไร้ยางอายจริง ๆ เมื่อกลางวันก็บอกให้ยาหยีย้ายโรงพยาบาล พอยาหยีย้ายไม่ได้ ตัวเขาก็ย้ายมาซะเอง

หน้าด้านขนาดนี้ ช่างทำให้คนรังเกียจมากจริง ๆ!

ลาเต้โกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว เขาจะทำอะไรได้อีก?

คงจะไปไล่เปปเปอร์ไปไม่ได้หรอกมั้ง?

ก่อนอื่นที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลของเขา และที่สำคัญเขาก็ไม่มีความสามารถที่จะไปไล่เปปเปอร์ได้จริง ๆ

สิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ในตอนนี้ก็คือ สั่งพยาบาลพิเศษไว้ว่าหลังจากที่เขาออกไปแล้ว ให้พยาบาลพิเศษอย่าเปิดประตูให้เปปเปอร์ แล้วก็อย่าให้โอกาสเปปเปอร์มาใกล้ชิดมายมิ้นท์เด็ดขาด

เมื่อคิดได้อย่างนี้แล้ว ลาเต้ก็ลุกขึ้นมา แล้วก็เข้าไปในห้องพักผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว

พอเห็นพยาบาลพิเศษรับประกันแล้วรับประกันอีกว่านอกจากพยาบาลแล้วจะไม่ให้ใครเข้ามาเลย ถึงได้จากไปอย่างไว้วางใจ

หลังจากที่เขาจากไปแล้วไม่นาน เปปเปอร์ที่เปลี่ยนเป็นชุดผู้ป่วยของโรงพยาบาลนี้แล้ว ก็ให้ผู้ช่วยเหมันตร์เข็นตัวเองมาถึงหน้าประตูห้องพักผู้ป่วยของมายมิ้นท์

ผู้ช่วยเหมันตร์ยกมือขึ้นมาเคาะประตูเล็กน้อย

พยาบาลพิเศษเดินมาที่ประตู แล้วมองผ่านกระจกใสของประตู แล้วสบตาเข้ากับผู้ช่วยเหมันตร์ “พวกคุณเป็นใคร?”

“สวัสดีครับ ผมชื่อเหมันตร์ เจ้านายของผมกับคุณมายมิ้นท์เป็นเอ่อ…….” ผู้ช่วยเหมันตร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะบรรยายสถานะของเปปเปอร์ออกไปยังไง

จะพูดว่าเป็นสามีเก่า ประธานเปปเปอร์ก็ต้องไม่พอใจแน่ ๆ

พูดว่าเป็นแฟน มันก็ไม่ใช่

จะพูดว่าเป็นเพื่อน……

คุณมายมิ้นท์จะยอมรับประธานเปปเปอร์เป็นเพื่อนเหรอ? คิดว่าน่าจะไม่นะ!

แล้วอีกอย่าง ประธานเปปเปอร์ก็คงจะไม่ได้อยากจะเป็นเพื่อนอะไรกับคุณมายมิ้นท์หรอก เพราะฉะนั้นคำสรรพนามนี้มัน……

ในตอนที่ผู้ช่วยเหมันตร์กำลังจะเอาเรื่องนี้โยนให้กับเปปเปอร์ ให้เปปเปอร์คิดคำสรรพนามให้ตัวเองขึ้นมาอันหนึ่งนั้น

จู่ ๆ พยาบาลพิเศษที่อยู่ประตูก็มีท่าทีระแวดระวังขึ้นมา “ชื่อเหมันตร์เหรอ? เจ้านายคุณนามสกุลนวบดินทร์ใช่ไหม?”

“ใช่ คุณรู้ได้ยังไงกัน?” ผู้ช่วยเหมันตร์รู้สึกแปลกใจ

พยาบาลพิเศษสะบัดมือขึ้นมาติด ๆ กัน “ไป พวกคุณไปเลย ฉันไม่มีทางเปิดประตูให้พวกคุณแน่ คุณลาเต้สั่งไว้แล้ว ถ้าพวกคุณมา ก็ให้ขวางพวกคุณไว้นอกประตูเลย นอกจากหมอกับพยาบาลแล้ว ห้ามปล่อยให้ใครเข้ามาเด็ดขาด เพราะฉะนั้นพวกคุณรีบไปเถอะ”

พอพูดเรื่องพวกนี้เสร็จ พยาบาลพิเศษก็หมุนตัวเดินไปจากประตูเลย

ผู้ช่วยเหมันตร์กับเปปเปอร์หันหน้ามามองสบตากัน

ยังไงเปปเปอร์ก็คิดไม่ถึง ว่าลาเต้จะออกคำสั่งแบบนี้ไว้กับพยาบาลพิเศษไว้

ชั่วขณะหนึ่ง สีหน้าจึงดูแย่ลงเล็กน้อย

ผู้ช่วยเหมันตร์ลูบจมูกเล็กน้อยแล้วถามขึ้นว่า “ประธานเปปเปอร์ครับ หรือไม่พวกเรากลับกันก่อนดีไหมครับ”

“ไม่ต้อง!” เปปเปอร์ยกมือขึ้นมาเล็กน้อย

ในเมื่อเขามาแล้ว ทำไมจะต้องไปด้วย?

“ไป ไปเรียกพยาบาลมาคนหนึ่ง” เปปเปอร์หรี่ตาลงออกคำสั่งไป

ไหนบอกว่าขอแค่เป็นบุคลากรทางการแพทย์ก็จะเปิดประตูให้ไม่ใช่เหรอ?

ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเขาก็จะทำให้ลาเต้สมปรารถนาสักหน่อย

ผู้ช่วยเหมันตร์ตาเป็นประกายขึ้นมา แล้วก็เข้าใจความหมายของเปปเปอร์ขึ้นมาทันที จึงปล่อยมือจากที่จับรถเข็น แล้วก็ไปตามพยาบาลเลย

ไม่นาน พยาบาลก็มา

ผู้ช่วยเหมันตร์เคาะประตูอีกครั้ง

พอพยาบาลพิเศษมาถึงหน้าประตู แล้วเห็นหน้าผู้ช่วยเหมันตร์อีกครั้ง ท่าทีก็แย่ลงทันที และเตรียมจะเดินกลับไป

และในเวลานี้ ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ลากพยาบาลมาอยู่ตรงหน้าตัวเอง

แล้วจ้องมองพยาบาลพิเศษไป พยาบาลพิเศษก็อึ้งไปเล็กน้อย และทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาทันที

เพราะฉะนั้น ตอนนี้เธอจะเปิดหรือไม่เปิดล่ะ?

ลาเต้เคยพูดไว้แล้วว่า พอมีบุคลากรทางการแพทย์มาก็ให้เปิด

แต่ถ้าเปิดประตูแล้ว สองคนนั้นก็จะต้องตามเข้ามาแน่……

พยาบาลพิเศษเกาหัวเล็กน้อย ทั้งตัวลังเลไม่หยุด

ที่นอกประตู ผู้ช่วยเหมันตร์เห็นว่าพยาบาลพิเศษยังไม่เปิดประตู รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไปเล็กน้อย แล้วพูดเสียงขรึมขึ้นว่า “พยาบาลก็มาแล้วยังไม่เปิดประตูอีกเหรอ? พยาบาลเขามาตรวจร่างกายให้คุณมายมิ้นท์ ถ้าคุณยังไม่เปิดประตูอีกเดี๋ยวเสียเวลาตรวจร่างกายไป ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาคุณจะรับผิดชอบไหวเหรอ?”

เหมือนมีภูเขาใหญ่ลูกใหญ่มาทับอยู่บนตัวพยาบาลพิเศษ แล้วพยาบาลพิเศษก็ไม่ลังเลอีกต่อไป และรีบเปิดประตูออกทันที

ล้อเล่นซิ ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมา เธอจะไปรับผิดชอบไหวได้ยังไง เพราะฉะนั้นยังไงก็ต้องให้พวกเขาเข้ามาแล้วล่ะ

ถ้าพรุ่งนี้คุณลาเต้ถามขึ้นมา เธอก็บอกว่าพวกเขาไม่เคยเข้ามาก็พอแล้ว

พอประตูเปิดออก พยาบาลพิเศษก็ถอยไปอยู่อีกข้างหนึ่ง