รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 397

สองสามีภรรยารีบออกจากบ้านไป มุ่งหน้าไปที่สถานีตำรวจ

ไม่นาน พวกเขาก็ได้เจอกับชวนชม

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์คว้าตัวชวนชมมากอดไว้ แล้วร้องไห้เสียใจมาก “ยัยเด็กนี่ ทำแม่ตกใจหมดเลย หนูรู้ไหม พอได้ยินว่าหนูโดนจับตัวมาสถานีตำรวจ แม่เป็นห่วงมากแค่ไหน?”

เธอร้องไห้ไปด้วย แล้วก็ทุบหลังชวนชมไปด้วย

ชวนชมรู้สึกถึงความตื่นเต้นและเป็นห่วงของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ที่มาจากใจจริง แล้วยกมือขึ้นมา โอบกอดคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เอาไว้ แล้วพูดอย่างรู้สึกผิดขึ้นว่า “ขอโทษนะคะแม่”

นี่คือความรักแบบที่ไร้ขอบเขตที่แม่มีต่อลูกสาวใช่ไหม?

ในที่สุดเธอก็ได้สัมผัสถึง ช่างสวยงาม ช่างอุ่นใจ ทำให้คนรู้สึกลุ่มหลงเป็นอย่างมาก!

เพราะฉะนั้นนี่จะมาโทษว่าเธออยากจะเป็นชวนชมตลอดไปไม่ได้หรอก

ถึงแม้ว่าเยี่ยมบุญจะไม่เหมือนคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ที่แสดงออกความรู้สึกออกมาอย่างเปิดเผย แต่ว่าสายตาที่จ้องมองชวนชม ก็เต็มไปด้วยความเป็นห่วงอย่างปิดบังไว้ไม่อยู่ “แกไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?”

ชวนชมรู้ว่าสิ่งที่เขาถามนั้นคือ ตอนที่เธอไปลอบทำร้ายมายมิ้นท์ โดนมายมิ้นท์ย้อนกลับมาทำร้ายหรือเปล่า

ชวนชมส่ายหน้าเล็กน้อย แล้วพูดอย่างดีใจขึ้นว่า “เปล่าค่ะ”

“งั้นก็ดีแล้ว” เยี่ยมบุญโล่งอกไปที จากนั้นท่าทีก็เคร่งขรึมขึ้นมา “พูดมาเถอะ ตกลงมันเรื่องอะไรกัน ทำไมต้องไปลอบทำร้ายมายมิ้นท์ด้วย? จุดจบของน้องสาวแก แกไม่เห็นเหรอ? แกยังกล้าไปยุ่งกับเธออีก?”

เขายังกะว่าจะไม่ต่อกรกับมายมิ้นท์ชั่วคราวแล้ว เพราะว่าเอสซีกรุ๊ปและตระกูลภักดีพิศุทธิ์เพิ่งจะผ่อนคลายลงมาได้ จะไปมีเรื่องกับมายมิ้นท์คงจะไม่ดีเท่าไหร่

แต่คิดไม่ถึงว่ายัยเด็กชวนชมนี่ สมองจะฟั่นเฟือนไปได้

ต่อกรไปแล้วก็ช่าง แต่ปรากฏว่ายังแพ้อีก แล้วยังโดนมายมิ้นท์ทำให้ต้องเข้ามาอยู่ในนี้อีก

“ขอโทษค่ะพ่อ หนูเองก็ไม่อยากค่ะ แต่เป็นเพราะว่าช่วงนี้เห็นแม่เสียใจเพราะเรื่องน้องมาตลอด เพราะฉะนั้นหนูก็เลยอยากจะทำอะไรเพื่อแม่และเพื่อน้องสักหน่อย” ชวนชมก้มหน้าลง ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งเบา

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์นิ่งอึ้งไป “เพราะฉะนั้นชวนชม หนูทำเพื่อแม่เหรอ……”

ชวนชมตอบอืมไปคำหนึ่งเสียงเบาราวกับเสียงยุงบิน

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ซาบซึ้งจนกอดเธอขึ้นมาอีกครั้ง “ชวนชม……”

“พอแล้ว พอแล้ว เลิกร้องไห้ได้แล้ว!” เยี่ยมบุญโดนเสียงร้องไห้ของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ทำให้ตกใจจนเวียนหัว แล้วก็รีบพูดห้ามปรามเธอขึ้นมา

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์สูดจมูกฟึดฟัด แล้วก็หยุดร้องไปทันที

เยี่ยมบุญหันสายตาไปที่ตัวชวนชมอีกครั้ง “ฉันรู้ว่าแกทำเพื่อแม่แก แต่แกก็วู่วามเกินไปแล้ว”

“หนูรู้ค่ะ ขอโทษค่ะพ่อ” แววตาของชวนชมมีแววรู้สึกผิดกะพริบขึ้น

เยี่ยมบุญถอนหายใจคำหนึ่ง “ช่างเถอะ ในเมื่อทำไปแล้ว ตอนนี้มาพูดเรื่องพวกนี้ก็เปล่าประโยชน์แล้ว แกบอกฉันมาก่อน อาการบาดเจ็บของมายมิ้นท์เป็นยังไงบ้าง ฉันจะดูซิว่าจะช่วยแกออกมาได้ยังไง”

“อาการบาดเจ็บของคุณมายมิ้นท์ไม่ได้รุนแรงมากค่ะ เพียงแต่แค่บาดเจ็บที่ศีรษะเท่านั้น” ชวนชมตอบกลับไป

เธอรู้ ว่าพ่อแม่จะต้องช่วยเธอแน่นอน

เพราะฉะนั้น หลังจากที่เธอยอมรับว่าทำร้ายมายมิ้นท์แล้ว ก็ไม่แสดงออกถึงความลนลาน

เพราะเธอรู้ว่า ตัวเองเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลภักดีพิศุทธิ์แล้ว

สำหรับเรื่องที่คุณมายมิ้นท์กับคุณทามทอยอยากจะเปิดโปงเธอว่าไม่ใช่ชวนชมตัวจริงนั้น……

พอนึกถึงอาวุธลับของตัวเอง มุมปากของชวนชมก็ค่อย ๆ คลี่ออกมาจนเกิดเป็นมุมขึ้นมา

“แค่หัวบาดเจ็บ ดูท่าน่าจะไม่รุนแรง ยังไม่เป็นคดีอาญา ถึงจะลงโทษ อย่างมากสุดก็แค่กักขังไม่กี่วันเท่านั้น” เยี่ยมบุญหรี่ตาแล้ววิเคราะห์ไป

ดวงตาของชวนชมสว่างขึ้นเล็กน้อย แล้วก็รีบถามขึ้นว่า “พ่อคะ ความหมายของพ่อคือ หนูไม่ต้องติดคุกแล้วเหรอคะ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว พ่อของหนูพูดแล้ว ยังไม่ถือเป็นคดีอาญา ก็ไม่ต้องติดคุกหรอก” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ไม่อยากให้ลูกสาวตัวเองต้องติดคุก จึงรีบพูดขึ้นมา

ชวนชมตื่นเต้นจนกำมือเข้าด้วยกัน

ดีจังเลย!

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าพ่อกับแม่จะต้องประกันตัวเธอออกไปแน่ ๆ

แต่ก็คิดไม่ถึงว่า เธอจะไม่ต้องติดคุกตั้งแต่แรกเลย

“พวกเธอสองคนแม่ลูกคุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะไปถามเรื่องประกันตัวกับทางตำรวจสักหน่อย” เยี่ยมบุญพูดคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ขึ้นมา

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์พยักหน้าให้เล็กน้อย “รีบไปรีบกลับนะคะ”