รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 399

“ความลับเรื่องชาติกำเนิดของมายมิ้นท์!” เรียวปากของเปปเปอร์ขยับขึ้น แล้วตอบกลับมาทีละคำทีละประโยค

ผู้ช่วยเหมันตร์มีใบหน้ามึนงง “ความลับเรื่องชาติกำเนิดเหรอครับ? ประธานเปปเปอร์ ชาติกำเนิดของคุณมายมิ้นท์มีปัญหาเหรอครับ?”

เปปเปอร์พยักหน้า “ใช่ เธอไม่ได้เป็นคนของตระกูลกิตติภัคโสภณ”

“นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน!” ผู้ช่วยเหมันตร์ร้องขึ้นอย่างตกใจ “คุณมายมิ้นท์จะไม่ใช่คนของตระกูลกิตติภัคโสภณได้ยังไง คนในแวดวงต่างก็รู้ ว่าเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน คุณนายตระกูลกิตติภัคโสภณได้คลอดคุณมายมิ้นท์ที่南江医院 แล้วเมื่อวานคุณมายมิ้นท์ก็ได้ไปโรงพยาบาลนั้นมาแล้ว เพื่อยืนยันว่าเธอเป็นลูกที่คุณนายตระกูลกิตติภัคโสภณคลอดมา”

“ใช่ เมื่อยี่สิบปีก่อน คุณนายตระกูลกิตติภัคโสภณได้มาคลอดมายมิ้นท์ที่เมืองน้ำรุ้งจริง ๆ แต่ว่ามายมิ้นท์คนนี้ เป็นมายมิ้นท์ตัวจริง ไม่ใช่คนที่เราเห็นกันในทุกวันนี้” เปปเปอร์หรี่ตาลง

ผู้ช่วยเหมันตร์ยิ่งรู้สึกสงสัยมากยิ่งขึ้น “ประธานเปปเปอร์ครับ คุณหมายความว่าไงครับ คุณมายมิ้นท์ในตอนนี้ เป็นคนที่มาแทนที่มายมิ้นท์ตัวจริงเหรอครับ?”

“ก็ใกล้เคียงนะ มายมิ้นท์ตัวจริง อาจจะตายไปตั้งแต่เมื่อยี่สิบหกปีก่อนแล้ว ในไฟล์ที่มายมิ้นท์เห็นเมื่อวาน มันมีผลการตรวจร่างกายของเด็กทารกหญิงอยู่มากมายเลยไม่ใช่เหรอ? ผลการตรวจร่างกายในนั้นล้วนแสดงไว้ว่า เด็กทารกคนนั้นร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง จะเติบโตขึ้นไปได้นั้นยากมาก เพราะฉะนั้นฉันจึงเดาว่า เด็กทารกคนนั้นน่าจะอยู่ไม่ถึงอายุครึ่งขวบด้วยซ้ำ” เปปเปอร์บีบนวดนิ้วมือไปแล้วพูดขึ้น

ผู้ช่วยเหมันตร์จ้องมองเขา “ประธานเปปเปอร์ ทำไมคุณถึงคาดเดาแบบนี้ล่ะครับ?”

“เพราะว่าไฝแดงของมายมิ้นท์!” เรียวปากของเปปเปอร์เม้มเข้าหากันแน่น “เมื่อยี่สิบหกปีก่อน ชวนชมเพิ่งจะครบเดือนได้มานาน ก็โดนไตรภูมิลักพาตัวไป จากนั้นก็โยนลงไปในทะเลสาบจนจมน้ำตายต่อหน้าต่อตาสองสามีภรรยาเยี่ยมบุญ แต่ว่าตอนหลังไม่ว่าจะเป็นทีมกู้ภัยหรือว่าทีมนักประดาน้ำ ต่างก็ไม่มีใครงมหาศพของชวนชมเจอ มีคนบอกว่า ชวนชมไม่ได้ตาย แล้วก็มีคนบอกว่า ชวนชมโดนน้ำในทะเลสาบซัดไปตั้งนานแล้ว ถึงได้หาไม่เจอ แต่ว่าคนส่วนใหญ่ต่างก็คิดไปทางที่ชวนชมไม่ได้ตาย”

“แน่นอนซิ ในเมื่อเป็นแค่เด็กทารก โดนโยนเข้าไปในทะเลสาบ ก็คงจะต้องตายแน่ ๆ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าขึ้น “แต่ว่า แล้วนี่มันเกี่ยวอะไรกับคุณมายมิ้นท์ครับ?”

เปปเปอร์เหล่ตามองเขาทีหนึ่ง “เกี่ยวแน่นอนอยู่แล้ว เมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว จากคำพูดของมายมิ้นท์ พวกเราก็ได้แน่ใจแล้วว่า ชวนชมไม่ได้ตาย ตอนนั้นเด็กที่โดนโยนเข้าไปในทะเลสาบ อาจจะเป็นแค่ตุ๊กตา หรืออาจจะเป็นแค่ผ้าอ้อมเปล่า ๆ”

“ใช่มีเรื่องแบบนี้ งั้นตอนนี้ชวนชมก็น่าจะอยู่ดีมีสุขอยู่ที่ไหนสักแห่ง” ผู้ช่วยเหมันตร์พูดขึ้น

เปปเปอร์หรี่ตาลงเล็กน้อย “งั้นถ้าสมมุติว่าที่แห่งนั้น คือบ้านตระกูลกิตติภัคโสภณล่ะ?”

“บ้านตระกูลกิตติภัคโสภณเหรอครับ?” ผู้ช่วยเหมันตร์นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง แล้วก็อ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ประธานเปปเปอร์ครับ คุณคงไม่ได้อยากจะพูดว่า คุณมายมิ้นท์ก็คือชวนชมตัวจริงหรอกนะครับ?”

“ใช่” เปปเปอร์พยักหน้ายอมรับ “ก่อนหน้านี้ ตอนที่ฉันอยู่ที่ลานจอดรถในโรงพยาบาลนั้น ได้บังเอิญได้ยินคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์จับมือเจินเจินไว้ แล้วถามว่าไฝแดงตรงข้อมือของเจินเจินทำไมถึงหายไปแล้ว คำตอบของเจินเจินคือไฝแดงโดนก้นบุหรี่จี้หายไปแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนั้นฉันก็เข้าใจแล้วว่า ที่ข้อมือของชวนชมตัวจริงนั้นมีไฝแดงอยู่ พอนายมาบอกว่า ข้อมือของมายมิ้นท์มีไผแดงอยู่ เพราะฉะนั้นสถานะของมายมิ้นท์ ก็ชัดเจนมากแล้ว ว่าตัวเธอก็คือชวนชม”

“ชูว์……” ผู้ช่วยเหมันตร์สูดลมเย็นเข้าไปทีหนึ่ง ผ่านไปครู่หนึ่งถึงจะสงบสติลงได้ “โอ้สวรรค์ ทำไมเรื่องมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้ ไตรภูมิไม่ได้ทำให้ชวนชมจมน้ำตาย แต่กลับอุ้มชวนชมกลับบ้านไปเลี้ยงดูเป็นลูกแท้ ๆ จนเติบใหญ่”

เปปเปอร์หลับตาลงช้า ๆ “เพราะฉะนั้นฉันถึงพูดว่า มายมิ้นท์ตัวจริงมีอายุอยู่ได้ไม่ถึงครึ่งขวบ ในตอนที่ไตรภูมิอุ้มชวนชมหนีไปนั้นมายมิ้นท์ตัวจริงแค่อายุห้าเดือน แต่ว่าในตอนนั้น บ้านตระกูลกิตติภัคโสภณไม่ได้มีเด็กทารกหญิงปรากฏตัวขึ้นมาสองคน เพราะฉะนั้นฉันคิดว่า ในตอนนั้น มายมิ้นท์ตัวจริงคงจะตายไปแล้ว และชวนชมก็มาแทนที่มายมิ้นท์ตัวจริงพอดี กลายเป็นมายมิ้นท์คนที่เราเห็นอยู่ในตอนนี้”

ผู้ช่วยเหมันตร์นวดใบหน้าเล็กน้อย พยายามให้ตัวเองสงบสติลงมา “ถึงว่าเจินเจินถึงต้องมาทำลายไฝแดงที่ข้อมือของคุณมายมิ้นท์ไป เพราะว่าเจินเจินได้รู้แล้ว ว่าคุณมายมิ้นท์ก็คือชวนชมตัวจริง เจินเจินจึงกลัวว่าไฝแดงที่ข้อมือของคุณมายมิ้นท์จะถูกคนของตระกูลภักดีพิศุทธิ์มาเห็นเข้า ก็เลย……”

คำพูดในช่วงหลัง ไม่ต้องบอกก็รู้แล้ว

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักหวานอมเปรี้ยว