รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 446

มายมิ้นท์กะพริบตาอย่างเหม่อลอย

เธอจำได้ว่า เมื่อคืนตอนที่ตัวเองหลับไป เธอจงใจรักษาระยะห่างจากเขาครึ่งเมตร

หรือว่า เขาตื่นขึ้นมาตอนกลางดึก แล้วขยับเข้ามา?

การคาดเดานี้กำลังผุดขึ้นมาในหัว มันก็ถูกมายมิ้นท์ปฏิเสธทันที

เพราะว่าเปปเปอร์นอนหลับไปก่อนเธอ ท่านอนก็เป็นแบบนี้ ไม่ได้เปลี่ยนไป ดังนั้นเขาน่าจะไม่ได้ตื่นขึ้นมาตอนกลางคืน

แต่ถ้าเขาไม่ได้ตื่นขึ้นมา แล้วทำไมเขาขยับมาอยู่ใกล้เธอขนาดนี้ มีเพียงคำตอบเดียวเท่านั้น

เธอนอนดิ้น ขยับเข้าไปหาเขาเอง!

คิดแบบนี้ มายมิ้นท์ก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะนอนดิ้นแบบนี้

แต่ผ่านไปไม่นาน มายมิ้นท์ก็สงบสติอารมณ์ได้

เธอคิดว่าถึงแม้ว่าตัวเองจะขยับเข้าไป แต่ก็ไม่มีใครเห็น เธอไม่พูดแล้วใครจะรู้?

เปปเปอร์ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ

บิดขี้เกียจ มายมิ้นท์เปิดผ้าห่มออกแล้วเดินไปที่กองไฟ

ฟืนหมดแล้ว ไฟก็ดับไปเอง แต่ว่ากองไฟยังร้อนอยู่ คาดว่าไฟน่าจะดับไปไม่นาน

จากนั้น มายมิ้นท์ก็จับเสื้อผ้าที่อยู่ข้างกองไฟ เห็นว่ามันแห้งหมดแล้ว เธอจึงดึงลงมาทีละตัว เตรียมที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า

“ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว” มายมิ้นท์มองออกไปที่แสงสีขาวตรงทางเข้าถ้ำแล้วพึมพำกับตัวเอง

วินาทีต่อมา เธอก็นึกถึงนาฬิกาข้อมือของเปปเปอร์ เธอรีบวางเสื้อผ้าในมือลงแล้วไปดูนาฬิกา

แต่เมื่อมายมิ้นท์เดินเข้าไปหาเปปเปอร์ นั่งลงแต่ยังไม่ทันได้จับมือเขาออกมา ก็เห็นว่าสีหน้าของเขาผิดปกติ

ทำไมเขาหน้าแดงขนาดนี้

แล้วยังหายใจก็เร็วและหนักขนาดนี้

นี่มันคืออาการของคนเป็นไข้

เธอตกใจ มายมิ้นท์รีบยื่นมือออกไปแตะหน้าผากของเปปเปอร์ “ร้อนมาก!”

เธอรีบดึงมือกลับมาแล้วขมวดคิ้ว จากนั้นก็มองดูเขาด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

เมื่อวานตอนที่เธอทายาให้เขา เธอฆ่าเชื้อลดอักเสบ เพราะกังวลว่าจะดูแลแผลที่แผ่นหลังของเขาได้ไม่ดี ทำให้เขาไม่สบาย

แต่คิดไม่ถึงว่า ถึงแม้ว่าจะดูแลแผลดีขนาดนั้นแล้ว เขาก็ยังไม่สบาย

ดูเหมือนว่าสาเหตุของการไม่สบาย ไม่ใช่เพราะว่าบาดแผล แต่เป็นเพราะว่าหลังจากตกน้ำ เขาใส่เสื้อผ้าเปียกนานเกินไป แล้วยังตากลมหนาวบนหลังของเธออยู่นาน

“ไม่ได้ ต้องหาวิธีลดไข้” มายมิ้นท์กัดริมฝีปากตัวเอง จากนั้นก็รีบลุกขึ้นไปค้นดูในกล่องยาเมื่อคืน ค้นหายาลดไข้ออกมา

มายมิ้นท์ถือยากลับไปหาเปปเปอร์อีกครั้ง จากนั้นก็ประคองเขาขึ้นมา ให้เขาพิงไหล่ของเธอ เปิดปากของเขาแล้วยัดยาลดไข้เข้าไปในปากของเขา

จากนั้น เธอก็ปิดปากเขา ยกคางของเขาขึ้นอยากให้เขากลืนยาลงไป

แต่สำหรับคนที่หมดสติ เขาไม่มีทางกลืนมันลงไป

ดังนั้นมายมิ้นท์พยายามอยู่นาน แต่ยาก็ยังคงอยู่ในปากของเปปเปอร์

มายมิ้นท์ขมวดคิ้วด้วยความกังวล

วินาทีต่อมา เธอก็คิดวิธีหนึ่งขึ้นมา สายตาของเธอเป็นประกาย

แต่ว่าวิธีนั้นค่อนข้างทำให้เธอลำบากใจ ถ้าเป็นไปได้ เธอไม่อยากทำแบบนั้นจริงๆ

แต่ตอนนี้เธอต้องทำเพื่อให้ไข้ของเขาลดลง

มายมิ้นท์ก้มหน้าลงมองใบหน้าที่แดงก่ำของเปปเปอร์สองสามวินาที สุดท้ายเธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆ อ้าปากของเขาอีกครั้งจากนั้นก็ก้มหน้าลงจูบเขา

มายมิ้นท์ใช้ลิ้นดันยาลงไปในคอของเปปเปอร์ทีละนิด