ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 866

“ครู่นี้เจ้าเอะอะมะเทิ่งดังลั่นทั่ววังซีเหวย ขุนนางทุกคนต้องรู้แน่ว่าเจ้าได้พบกับข้าแล้ว หลังจากที่เจ้าออกไป เจ้าจะบอกพวกเขาว่าอย่างไร? บอกว่าข้าเป็นหวัดอย่างนั้นหรือ?”

สนมเหลียงก้มหน้าลงพลางเอ่ยว่า “ฝ่าบาททรงประชวรด้วยวัณโรค บัดนี้ใกล้จะหายเป็นปกติแล้ว”

จักรพรรดิมองสนมเหลียง ใบหน้าเผยรอยยิ้มแปลกประหลาด “อืม มันคือวัณโรค พวกเจ้าออกไปได้แล้ว”

สนมเหลียงและองค์รัชทายาทรีบคุกเข่าลงราวกับว่าพวกเขาได้รับการนิรโทษกรรม

คราวนี้ประตูพระราชวังถูกปิดสนิท มู่หรงเจี๋ยออกคำสั่งห้ามมิให้ใครรุกล้ำเข้ามาทั้งสิ้น แม้แต่แมลงวันก็ไม่อาจปล่อยให้เล็ดลอดเข้าไปได้

จื่ออันกำลังเตรียมความพร้อมสำหรับการผ่าตัด ผนึกจุดฝังเข็มเพื่อแทนยาสลบ เครื่องมือผ่าตัดอย่างมีดเล่มบาง ทว่าคมกริบส่องประกายเย็นเยียบอยู่ภายใต้แสงไฟ

ภายในวัง ทุกสิ่งอย่างดูเหมือนจะหยุดนิ่ง ทุกคนล้วนให้ความสนใจกับการเปลี่ยนแปลงในวังซีเหวย สนมอี้และสนมเหมยควบคุม ‘อารมณ์โหยหา’ ถึงแม้ใจจริงต้องการไปเข้าเฝ้ามากเพียงใด ฝ่ายหวงไท่โฮ่วคุกเข่าอยู่ต่อหน้าพระพุทธรูป ไม่ลุกขึ้นอยู่นาน

สนมเหลียงและองค์รัชทายาทย่างกรายออกจากพระราชวังในขณะที่ฟ้ามืดสนิท ตรงดิ่งไปยังเรือนที่พักของไท่ฟู

โลกนี้ไม่มีมิตรแท้หรือศัตรูถาวร ในจวนของไท่ฟู่ องค์รัชทายาทเห็นอ๋องหนานหวายและกุ้ยไท่เฟยอยู่ที่นั่นด้วย

ถึงตอนนี้จะยังไม่รู้ว่าใครจะได้ขึ้นครองบัลลังก์ในอนาคต แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม บุคคลระดับสูงเหล่านั้นจะต้องถูกปลด เมื่อองค์จักรพรรดิสวรรคตหรือสละราชสมบัติ ตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ของมู่หรงเจี๋ยย่อมหลีกไม่พ้นการถูกถอดถอน เนื่องจากจักรพรรดิองค์ใหม่ขึ้นครองราชย์ เปลี่ยนผ่านรัชสมัย ไม่จำเป็นต้องการความช่วยเหลือจากผู้สำเร็จราชการแทนอีก

ในเมื่อเป้าหมายเหมือนกัน ทำไมไม่ร่วมมือกันเสียตั้งแต่ตอนนี้? มู่หรงเจี๋ยคือศัตรูที่ทรงพลังที่สุด อาศัยการทำงานร่วมกันเท่านั้นจึงจะสามารถกำจัดเขาได้

ครั้งนี้สองพรรคร่วมมือกัน สมาชิกของทั้งสองฝ่ายต่างเดินทางมาปรากฏตัวในจวนไท่ฟู่แห่งนี้ เกือบครึ่งหนึ่งล้วนเป็นข้าราชบริพารอาวุโส

องค์ชายรัชทายาทยืนขึ้น กล่าวด้วยท่าทางเอ้อระเหยดึงความสนใจ “ใช่แล้ว ข้าและฮองเฮาเห็นกับตาตนเองว่าเสด็จพ่อมีแผลหน้าผีที่ต้นแขนของเขาจริง อีกทั้งบนใบหน้ายังมีผื่นแดงมากมายอีกด้วย ลักษณะอาการไม่ต่างจากจักรพรรดิหมิงเลย พวกเขาล้วนเป็นโรคต้องสาป”

“ข้าก็เห็นเช่นเดียวกัน” สนมเหลียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้ม

คำพูดของทั้งสองทำให้เสียงวิพากษ์วิจารณ์ฮือฮาระเบิดขึ้นในหมู่ฝูงชน