เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 199

คนแนะนำสินค้าอึ้งไปเล็กน้อย พลางเอ่ยขึ้น : “คุณผู้ชายแน่ใจใช่ไหมคะ?”

เธอเห็นคนที่มาด้วยกันกับเซียวชุ่นดูเป็นบุคคลที่มีหน้ามีตา ถ้าหากอยู่ในเวลาปกติ เธออาจจะขี้เกียจสนใจเขาเสียด้วยซ้ำ

อำเภอฉีถึงแม้ว่าจะพูดว่าการพัฒนาด้านเศรษฐกิจเป็นไปได้ไม่เลวเลยนั้น แต่การที่จะขายแหวนเพชรในราคาสามล้านกว่าออกไปได้นั้นเป็นเรื่องที่ยากเสียยิ่งกว่าการปีนขึ้นไปบนฟ้าเสียอีก

และยิ่งไปกว่านั้นเมื่อครู่นี้ได้ยินคนที่มาด้วยกันกับเขาวิจารณ์เขาแล้ว ตอนนี้ทำให้เธอรู้สึกว่าคนๆนี้ทั้งน่าสงสารและตลกมากเสียจริงๆ

“เอาล่ะ พี่เซียว อย่าไปหยอกสาวน้อยคนนี้เลย เธอยังต้องทำงานอีก แล้วอีกอย่างพี่เสินก็ยังอยู่ข้างๆด้วย พี่พูดจาแทะโลมเธอแบบนี้ ไม่กลัวว่ากลับไปคุกเข่าบนกระดานซักผ้าเหรอ?”เซียวโจหยอกล้อ

เขาไม่มีทางเชื่อว่าว่าคนที่ไร้ประโยชน์ของตระกูลหลิวจะสามารถหยิบเงินสามล้านออกมาได้

“ถ้าหากนายสามารถซื้อแหวนเพชรวงละสามล้านได้ ฉันจะแก้ผ้าวิ่งในศูนย์การค้านี้เลย”หลิวม่านชิงเบะปาก แล้วเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่เหยียดหยาม

หลิวเมี่ยวเจินปิดปากหัวเราะ : “นี่พี่เขย พี่ก็หยอกกันเกินไปแล้ว ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเกินหนึ่งหมื่นหรือเปล่า?”

เซียวชุ่นคลำบัตรธนาคารตรงหน้าอกแล้วโยนลงบนเคาน์เตอร์ แล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างเลี่ยงปัญหาสำคัญสองคำว่า : “รูดบัตร”

เหยาเสินนั่งอยู่ข้างๆ ใบหน้าที่ประณีตงดงามสงบนิ่งมาก

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบที่ไปเปรียบเทียบกับพวกเธอ แต่เธอก็ยังมีความหยิ่งในศักดิ์ศรีตัวเองอยู่ ถูกคนดูถูกอยู่ตลอดแบบนี้ ในใจก็รู้สึกไม่ดีมาตั้งแต่แรกแล้ว ตอนนี้เซียวชุ่นออกมาตอกหน้าพวกเขากลับ ก็นับว่าสมกับที่คิดเอาไว้แล้ว

คนอื่นๆทั้งสามคนเห็นท่าทางสงบนิ่งของเซียวชุ่นกับเหยาเสินแล้ว ในใจก็รู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมาบ้างทันที

คนแนะนำสินค้าคนนั้นเองก็มีความรู้สึกเดียวกัน หยิบบัตรธนาคารขึ้นมาอย่างลังเล มองเซียวชุ่นพลางเอ่ยขึ้น : “คุณผู้ชายคะ คุณแน่ใจว่าจะซื้อ โดยไม่แม้แต่จะลองสวมดูหน่อยเหรอคะ?”

“ไม่จำเป็น”เซียวชุ่นเอ่ยขึ้นมาด้วยท่าทางปกติ

คนแนะนำสินค้าหยิบเครื่องชำระเงินออกมาอย่างจริงจัง รูดบัตรผ่านเครื่องชำระเงิน ดวงตาของเธอเห็นตรงๆ ไม่คิดว่าจะรูดออกมาได้แล้วจริงๆ!

พวกเซียวโจทั้งสามคนจ้องมองฉากนี้อย่างไม่รู้ตัว หลังจากที่สังเกตเห็นอาการของหญิงสาวแล้ว พวกเขาขมวดคิ้วโดยไม่ได้นัดกัน ในใจมีความคิดผุดขึ้นมาในขณะเดียวกัน

คนไร้ประโยชน์นี่จะมีเงินสามล้านจริงๆหรือ เป็นไปได้อย่างไรกัน?

“คุณผู้ชายคะ นี่บัตรของคุณค่ะ หลังจากนี้สองวันคุณสามารถมารับสินค้าที่ร้านได้เลยนะคะ” หญิงสาวที่แนะนะสินค้ายื่นบัตรธนาคารส่งให้อย่างนอบน้อม

เปรี้ยง!

พวกเซียวโจทั้งสามคนรู้สึกมึนงงขึ้นมาทันที นี่มันเป็นไปไม่ได้!

แต่หญิงสาวที่แนะนำสินค้าคนนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะมีสาเหตุมาช่วยเซียวชุ่นพูดโกหก นี่จะมีข้อดีอะไรต่อเธอกัน

พักหนึ่ง หลิวม่านเซียงก็ดึงสติกลับมา แล้วส่งเสียงฮึดฮัดออกมาเบาๆ

เธอมองเหยาเสินด้วยความรู้สึกโกรธ : “พี่ ต้องขนาดนี้เลยเหรอ? เพื่อเป็นการกู้หน้า จงใจให้เงินเซียวชุ่น ให้เขาเล่นกับพวกเราแบบนี้ เล่นซะพวกเรารับมือไม่ทัน? เป็นแผนการที่ดีนี่ ล้วนแต่เป็นญาติตัวเองทั้งนั้น เอารัดเอาเปรียบกันแบบนี้ จำเป็นด้วยเหรอ? เขาเป็นคนไร้ประโยชน์คนนึงคุ้มค่าพอที่จะให้พี่มาปกป้องเขาแบบนี้ไหม?”

เหยาเสินโมโหเสียจนต้องหัวเราะออกมาทันที แทนที่จะยอมรับแต่กลับย้อนเล่นงานคนอื่นแบบนี้ไปเรียนรู้จากใครมากัน? ศิษย์พี่รองอย่างนั้นใช่ไหม?

“เรื่องที่เธอบอกว่าจะแก้ผ้าวิ่งรอบ ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนพูดออกมาเองนะ? ฉันให้เธอไปเดิมพันกับเขาอย่างนั้นเหรอ?”

หลิวม่านเซียงพูดไม่ออกขึ้นมาทันที สำลักเสียจนหน้าแดงไปหมด หลังจากที่ถลึงตามองเซียวชุ่นกับเหยาเสินอย่างรุนแรงแล้ว ก็เดินสะบัดมือออกไปด้วยความโมโห

ทิ้งไว้เพียงแค่เซียวโจกับหลิวเมี่ยวเจินที่รู้สึกขายหน้าเสียจนหน้าซีดเช่นกัน

หลิวเมี่ยวเจินมองดูแหวนเพชรที่ราคาไม่ถึงสองแสนบนมือตัวเองแล้วดูเหมือนกับว่าความแวววาวหายไปแล้ว

สองแสน กับสามล้าน ช่างแตกต่างกันมากเกินไปแล้ว