เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 206

หลังจากกลับถึงบ้าน เซียวชุ่นไปที่โรงงานเพื่อดูความคืบหน้าของการก่อสร้างโรงเรียน

จวงจินยังคงทุ่มเทและไม่หยุดทำงานในวันแรกของปีใหม่

ตอนนี้ตัวหลักสร้างเกือบเสร็จแล้ว ตอนนี้มีอาคารสองชั้น 2 หลัง มีห้องเรียนและสำนักงานมากกว่าสิบห้อง สนามเด็กเล่นก็ถูกรวมเข้าด้วยกัน ส่วนพื้นที่สีเขียวที่ไม่จำเป็นเร่งด่วนจะไม่พูดถึง ค่อยๆทำภายหลัง แค่ห้องเรียนและสำนักงานสามารถเปิดได้ตามเวลาเปิดเรียนก็พอ

ตามการแนะนำของหัวหน้าคนปัจจุบัน สามารถทำให้เสร็จก่อนหลังเทศกาลโคมไฟ ซึ่งใช้แต่วัสดุที่ดีที่สุดและสามารถใช้งานได้หลังจากแห้งแล้วหนึ่งหรือสองวัน

เซียวชุ่นพอใจมาก ต่อไปคือการรับสมัครครู ปล่อยให้ม่ายหย่าฉินไปจัดการโดยที่เขาไม่ต้องกังวลเรื่องนี้

และทางซ่งชิงโจวก็ตรวจสอบเสร็จสิ้นแล้วเหมือนกัน

เขาบอกเซียวชุ่นด้วยความเสียใจว่า คนที่จับไปเป็นสมาชิกขององค์กรคุ้มครองสัตว์จริงๆ แต่องค์กรนี้สุดขีดและสุดโต่ง การปกป้องสัตว์ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แต่มันมากเกินไป ถ้ามันสุดโต่งเกินไปถึงแม้จะเป็นเรื่องที่ดีก็จะไม่รับการยอมรับจากคนมากมาย

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เซียวชุ่นสนใจ เขาว่าตอนนี้ต้วนเจียเป็นอย่างไรบ้าง แต่ทว่ากลับให้นั่งแท็กซี่ไปที่ สวนไผ่ม่วง

ตอนนี้เป็นวันที่สามของปีใหม่ และหวางเย๋ก็ปฏิเสธแขกที่เยี่ยมทุกคน แต่เขายังคงต้อนรับการมาถึงของเซียวชุ่น

"รู้สึกอย่างไรบ้าง?"

ในสวนหลังบ้านของ สวนไผ่ม่วง เซียวชุ่นได้พบกับต้วนเจีย

ในเวลานี้เขานั่งยองๆ ขึ้นๆ ลงๆ ยกล้อที่น้ำหนักประมาณหนึ่งร้อยกิโลวางบนร่างกายส่วนบนของเขา เขามีรูปร่างสามเหลี่ยมคว่ำลง กล้ามเนื้อที่แข็งแรงและชัดเจนของเขาเปล่งประกายด้วยแสงสีทองเข้มภายใต้แสงอาทิตย์

ผิวหยาบและเนื้อหนา

“คุณเซียวมาแล้ว ผมรู้สึกว่าฟื้นตัวแล้ว 70% ถึง 80% ต้องขอบคุณเซียวสำหรับการฟื้นฟูที่ยอดเยี่ยม”

ต้วนเจียวางล้องที่หนักอึ้งในมือลง ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่สดใส และเดินไปหาเซียวชุ่น

“ดี ฉันได้คุยกับลุงซ่งแล้ว และจะหางานให้นายทำหลังจากที่คุณหายดีแล้ว” เซียวชุ่นยิ้ม

“ไม่มีปัญหา จะทำตามคำสั่งของคุณทุกอย่าง” ต้วนเจียกล่าวอย่างเคร่งขรึม

“เอาล่ะ รีบออกไปจากที่นี่ มาดูกันว่านายทำอะไรกับสวนดอกไม้ของฉันบ้าง เด็กตระกูลซ่งคนนั้นโยนนายมาที่นี่และกลายเป็นเจ้าของสวน เขาเหมือนกับพ่อที่ไร้ความสามารถของเขาเลย” หวางเย๋ลูบเคราสีขาวเทาของเขาและพูดติดตลก

“ที่ผ่านมาต้องขอบคุณท่านหวังที่ดูแล ต้วนจะไม่มีวันลืมมัน ในอนาคตหากท่านหวังมีอะไรให้ช่วยเหลือ ต้วนจะทำให้ดีที่สุด”

ต้วนเจียยิ้มอย่างจริงใจ เขาประสานมือทั้งสองขึ้นและพูดอย่างภาคภูมิใจ

ทั้งสามคนพูดคุยกันครู่หนึ่ง เฉ่าหยวนเต๋อลูกศิษย์ของหวางเย็เข้ามาและกระซิบข้างหูของเขาครู่หนึ่ง

หวางเย๋พยักหน้าเบา ๆ หันไปหาเซียวชุ่นและกล่าวขอโทษ “มีคนไข้มาที่บ้าน ฉันขอตัวก่อน”

“ท่านหวังไปทำธุระเถอะ” เซียวชุ่นกล่าว

จากนั้นเขาก็เดินออกจากสวนดอกไม้หลังบ้านและเดินมุ่งหน้าไปทางหน้าบ้าน

ถางชือชือไปที่สืออันถังในวันรุ่งขึ้นหลังจากที่เธอมาถึงเจียงไห่ แต่ว่าในช่วงปีใหม่หวางเย๋ก็ปฏิเสธรับแขกเช่นกัน เธอจึงไม่มีโอกาสได้เข้าพบ เธอจึงต้องโทรกลับไปที่บ้านและขอความช่วยเหลือจากถังหลี่พ่อของเธอ

คุนหลุนกรุ๊ปมีมูลค่าตลาดมากกว่าหมื่นล้าน ถังหลี่พ่อของเธอมีเครือข่ายผู้ที่รู้จักมากมายในเมืองหลวง ไม่นานก็ติดต่อเพื่อนเก่าคนหนึ่งของหวางเย๋ได้ จนวันนี้จึงเพิ่งได้เข้ามาเยี่ยม

ถางชือชือเป็นโรคเจ็บหัวใจเมื่อสามปีที่แล้ว