สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 673

หร่วนซิงหว่านหลับไปได้สองชั่วโมง ก็ตื่น

เห็นได้ชัดว่าโจวฉือเซินไม่ได้นอน เมื่อเธอขยับ เขาก็ลืมตาแล้ว

หร่วนซิงหว่านหันไปมองเขา พลางพูดเสียงเบา "ฉันปลุกคุณตื่นไหม นอนต่อเถอะค่ะ ฉันแค่......"

เธอพูดไปได้ครึ่งเดียว เธอก็ถูกจับข้อมือ

โจวฉือเซินลากเธอเข้าไปในอ้อมกอด เสียงแหบต่ำพูด "หิวไหม?"

"ไม่ค่ะ"

"งั้นนอนต่ออีกหน่อยเถอะ"

หร่วนซิงหว่านไม่พูดอะไร ได้แค่นอนซบอกของเขาไปเงียบๆ

เสียงเต้นของหัวใจเขานั่นมั่งคงและมีพลัง มันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

หร่วนซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะคิด เมื่อตอนที่เธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร เธอยังมีโจวฉือเซินเป็นที่พึ่ง แต่โจวฉือเซินล่ะ? เขาควรพึ่งพาใคร?

ตั้งแต่ตอนที่เด็กน้อยป่วย ถึงตอนที่พวกเขาถูกลากไปเมืองเจียงโจว รู้ความจริงทุกอย่าง กระทั่งกลับมายังเมืองหนานเฉิง โจวฉือเซินใช้เวลามากกว่าครึ่งเดือน ในการจัดการกิจการทุกอย่างของโจวซื่อ เรียกประชุมคณะกรรมการบริหาร รับโจวจู้นเหนียนกลับมา มอบตำแหน่งผู้อำนวยการแห่งโจวซื่อให้

หลายสิ่งหลายอย่าง เกิดขึ้นภายในสองสามเดือน

ยกเว้นในคืนที่เขารู้ความจริง หร่วนซิงหว่านก็ไม่เคยเห็นอารมณ์ของโจวฉือเซินเปิดเผยอีก เขารับมันไว้เพียงคนเดียว และทำการตัดสินใจ

เรื่องนี้ยังไม่ทันจบ เพราะเธอ เขาจึงเข้าไปพัวพันกับเรื่องแค้นใจเหล่านี้อีก

ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงของหร่วนซิงหว่านก็ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา "โจวฉือเซินคะ"

เสียงของชายหนุ่มทุ้มต่ำ "หิม"

"ขอบคุณนะคะ"

โจวฉือเซินชะงัก "อะไร?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน คุณก็คงไม่ต้องมาเกี่ยวกับเรื่องนี้"

มือของโจวฉือเซินที่วางบนเอวของเธอ รวบเธอเข้ามากอดแน่นขึ้น "ยังไม่ตื่นเหรอ? ถึงพูดคำนี้กับผม"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอยื่นมือออกไปผลักเขา "ฉันจริงจังนะคะ หลังจากเรื่องของโจวซื่อจบ เดิมทีคุณก็ควรพักผ่อนให้ดี แต่ว่า......"

โจวฉือเซินพูด "คุณพูดถูก แต่ผมคิดว่า คราวหลังถ้าคุณเปลี่ยนจากคำว่า 'ขอบคุณ' สองคำนี้ เป็นคำว่า 'สามี' ผมจะดีใจมากกว่านี้อีกนะ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ผู้ชายคนนี้ทำแต่เรื่องไร้สาระ

หร่วนซิงหว่านออกมาจากอ้อมกอดของเขา "เอาล่ะ นอนไม่หลับก็ลุกเถอะ"

พูดจบ เธอก็พลิกตัวลงจากเตียง

โจวฉือเซินมองดูแผ่นหลังเธอ ยันกายลุกขึ้นนั่งช้าๆ ก่อนที่มุมปากจะปรากฏรอยยิ้มน้อยๆ

เมื่อพวกเขามาถึงโรงพยาบาล การป้องกันภายในและภายนอกยังคงเข้มงวดมาก

ทันทีที่ลิฟต์หยุดที่ชั้นบนสุด ผู้ช่วยของWilliamก็ออกมาอย่างรีบร้อน และพูดกับพวกเขาว่า "ประธานโจว หร่วนซิงหว่าน คุณWilliamพ้นขีดอันตรายแล้วครับ ผมกำลังเตรียมแจ้งให้พวกคุณทราบ"

เมื่อได้ยิน หร่วนซิงหว่านก็รีบวิ่งเข้าไปด้านในห้องพักผู้ป่วย

Williamไม่ได้นอนอยู่ในห้องไอซียูเหมือนเมื่อวานแล้ว และไม่มีกระจกอยู่ตรงกลางอีกต่อไป

เมื่อยืนอยู่ข้างเตียงคนป่วย หร่วนซิงหว่านก็สามารถรู้สึกได้ชัดเจนว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเพียงใด เขาดูราวกับไม่มีชีวิต

เธอมองภาพตรงหน้า ด้วยขอบตาที่แดงก่ำ