สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 653

วันเสาร์ เวลาหกโมงเย็น

หร่วนซิงหว่านมาถึงหน้าทางเข้าศูนย์นิทรรศการตามที่อยู่ที่ระบุไว้ในบัตรเชิญ

เป็นอย่างที่หร่วนซิงหว่านคิดเอาไว้ นักออกแบบอีกหลายคนเองก็ได้รับบัตรเชิญนี้ ลงจากรถมาได้ไม่ทันไร ก็เห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตาเต็มไปหมด

นอกจากนี้แล้ว ยังมีดาราผู้หญิงมาอีกหลายคน หนึ่งในนั้นรวมไปถึงอานหญ่าถิงด้วย

เมื่ออานหญ่าถิงลงมาจากรถ ก็ถูกบอดี้การ์ดล้อมพาเดินเข้าไปในงาน อีกฝ่ายไม่มีแม้แต่ชายตามองรอบๆ จึงมองไม่เห็นพวกหร่วนซิงหว่านเป็นธรรมดา

เจียงชูหนิงเห็นแบบนั้น ก็เอ่ยขึ้นอย่างสงสัยว่า "เธอโดนแดดไม่ได้เหรอ ทำไมพวกเขาต้องล้อมเธอเอาไว้ขนาดนั้น"

หร่วนซิงหว่านขำออกมา "คงจะใช่มั้ง"

เจียงชูหนิงเอ่ยพูดอย่างสงสาร "น่าสงสารเธอเนอะ"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูด "เราเข้าไปกันเถอะ"

เนื่องจากศูนย์นิทรรศการแห่งนี้เป็นพื้นที่ส่วนบุคคล พื้นที่โดยรอบจะว่าใหญ่ก็ไม่ใช่ จะว่าเล็กก็ไม่เชิง แต่กระนั้นก็ยังมีพื้นที่เหลือว่างให้คนเดินได้อย่างสบายๆ

ภายในนิทรรศการ แสงไฟเป็นโทนสีเข้มจึงให้บรรยากาศครึ้มๆ อัญมณีทุกชิ้น จัดวางอยู่ในตู้กระจก มีไฟคอยส่องจากฐานล่างของตู้

และข้างๆตู้กระจกก็จะมีพนักงานคอยยืนแนะนำและตอบคำถามของนักออกแบบที่ถูกเชิญมา

อัญมณีที่นี่ หร่วนซิงหว่านรู้ประวัติที่มาเกือบทั้งหมด แต่ก็มีบางอันที่เธอเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก

เจียงชูหนิงหยุดยืนอยู่หน้าตู้กระจกตู้หนึ่ง จ้องไปยังอัญมณีข้างใน แล้วเอ่ยพูดกับหร่วนซิงหว่านว่า "พี่ อันนี้สวยมาก"

หร่วนซิงหว่านได้ยินแบบนั้นก็เดินเข้าไป จึงเห็นแหวนวงหนึ่งวางอยู่ในตู้โชว์ ความอลังการและความสวยหรูแตกต่างจากอัญมณีชิ้นอื่น แม้ว่าแหวนวงนี้มองเผินๆแล้วอาจจะดูธรรมดา นอกจากจี้สีชมพูที่อยู่ตรงกลาง ก็ไม่มีสิ่งประดับประดาอื่นใด แต่การออกแบบล้วนแล้วแต่อยู่บนฐานของความละเอียดและ

ประณีต ในระดับที่คนนอกสายงานละสายตาไม่ได้ คนในสายงานก็แทบจะถูกดึงดูดโดยไม่รู้ตัว

พนักงานข้างๆเห็นพวกเธอสนใจ ก็เอ่ยแนะนำว่า "ทั้งสองท่านตาดีจริงๆเลยค่ะ นี่เป็นแหวนที่นายหญิงใหญ่โปรดปรานมากที่สุดก่อนที่จะจากไป แทบจะไม่ยอมถอดออกจากนิ้วเลยล่ะค่ะ"

หร่วนซิงหว่านทอดสายตามองแหวนวงนั้น "เล่าที่มาให้ฟังได้ไหมคะ"

"ได้ค่ะ" พนักงานเอ่ยขึ้น "แต่ว่าที่มาของแหวน นายหญิงใหญ่เล่าเอาไว้ก่อนที่ท่านจะจากไป อาจจะไม่ละเอียดเท่าไหร่ แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นข้อมูลที่ถูกต้องค่ะ"

"โอเคค่ะ"

พนักงานเอ่ยพูดว่า "นายหญิงใหญ่เล่าว่า แหวนวงนี้มีที่มาประมาณสามสิบปีก่อน มีชายหนุ่มบ้านรวยผู้หนึ่ง ขอแฟนสาวแต่งงาน และใช้เวลาสั่งทำแวนขึ้นมาพิเศษอยู่นานสองนาน ซึ่งสิ่งที่สลักอยู่บนแหวนคืออัญมณีสีชมพูที่หายาก มีความหมายแฝงว่า "ฉันอยากให้ความโรแมนติกทั้งชีวิตนี้กับเธอ" ทำเอาหลายๆคนพากันอิจฉากันถ้วนหน้าเลยล่ะค่ะ"

"ต่อมา มีงานประมูลการกุศลครั้งหนึ่ง เหล่าคุณชายคุณหนูตระกูลไฮโซ ต่างก็ไม่มีใครยอมเอาของมีค่าออกมาประมูล เป็นเหตุให้กิจกรรมดำเนินต่อไปไม่ได้ หลังจากที่หญิงสาวที่ถูกขอแต่งงานกับสามีของเธอปรึกษากัน ก็ตัดสินใจเอาแหวนวงนี้ออกมาประมูล"

"หญิงสาวคนนั้นกล่าวว่า ตอนนี้เธอกับสามีความสุขแล้ว แหวนวงนี้ควรที่ได้เอาไปช่วยเหลือคนที่มีความจำเป็นมากกว่าเธอ"

"ทุกคนแทบจะไม่มีใครคาดคิดว่า เธอจะยอมเอาแหวนที่แทบจะเป็นของคู่บ้านคู่เมืองออกมาประมูลเพื่อการกุศล เหล่าคุณชายคุณหญิงต่างก็รู้สึกละอายที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้แสดงความจริงใจต่อกิจกรรมการกุศล และก็เพราะว่าเหตุนี้กิจกรรมการกุศลจึงสามารถดำเนินต่อไปได้"

"และสุดท้ายแหวนวงนี้ ก็ถูกนายหญิงใหญ่ของพวกเราประมูลมาได้ ท่านมักจะพูดบ่อยๆว่าแหวนวงนี้ไม่ได้เป็นแค่แหวนอย่างเดียว แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของความรักอีกด้วย ชีวิตคนคนหนึ่งใช่ว่าจะเจอความรักแบบนี้ในชีวิตง่ายๆ"

เจียงชูหนิงตั้งใจฟัง หลังจากพนักงานพูดจบ เธอก็พูดออกมาอย่างอิจฉาว่า "ตอนนี้พวกเขาต้องมีความสุขมากแน่ๆ ตั้งสามสิบปีก่อน......ป่านนี้ลูกชายลูกสาวคงโตจนแต่งงานกันไปหมดแล้วล่ะมั้ง"

พนักงานเอ่ยพูดอย่างเสียดายว่า "อาจเป็นเพราะความรักแบบนี้ แม้แต่พระเจ้าเองก็ยังอิจฉา ยี่สิบปีก่อน ครอบครัวของพวกเขาถึงได้เกิดเหตุไม่คาดฝัน ต้องมาตายยกครัวในเหตุการณ์ระเบิด"

หร่วนซิงหว่านได้ยินแบบนั้นก็ยืนอึ้งอยู่กับที่

ใบหน้าของเจียงชูหนิงเต็มไปด้วยความช็อก "ทำไมเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นได้?"

พนักงานส่ายหน้า "รายละเอียดปลีกย่อยฉันเองก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ อันนี้ได้ยินนายหญิงใหญ่เล่ามาอีกที"

เจียงชูหนิงกำลังจะพูดต่อ แต่เสียงของผู้ชายด้านหลังกลับดังขึ้นมาเสียก่อน "หนิงหนิง คุณหร่วน?"

เจียงชูหนิงหันไปมอง "อารอง......"