เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 506

บทที่ 505 เธอหลอกฉัน

“ความจริง?”ดวงตาของหลินชิงชิงไม่เพียงแต่ซ่อนความขุ่นเคือง แต่น้ำตายังไหลเมื่อเธอมองไปที่ หานมู่จื่อ เธอเห็นเย่โม่เซินยืนอยู่ข้างหลังเธอ ใบหน้าอันเยือกเย็นและทรงพลังของเขาไม่เหมาะกับที่แห่งนี้

แต่ไม่รู้ทำไม อาจเป็นเพราะเธอถูกกักขังนานเกินไป เธอจึงมีอาการหลอน

เธอมักจะรู้สึกว่าเย่โม่เซินได้พาหานมู่จื่อเข้าสู่โลกของตัวเอง

ทำไม? เป็นเพราะอะไรกันแน่?

หลินชิงชิงมองดูฉากนี้ น้ำตาแทบร่วงลงมา เธอกัดริมฝีปากล่างและมองไปที่หานมู่จื่ออย่างขมขื่น

“เพราะอะไร? ถึงเธอจะ...สวยมาก แต่ฉันก็ไม่คิดว่าฉันจะแย่ไปกว่าเธอ เธอออกแบบได้ ฉันก็ทำได้มากกว่าเธอ แล้วทำไมเขาถึงไปชอบเธอ?”

ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความคับแค้นใจ หลังจากที่หลินชิงชิงเห็นว่าเย่โม่เซินได้รวมหานมู่จื่อเข้าสู่พลังอำนาจของตัวเอง เธอก็รู้สึกเสียใจอย่างมาก

หานมู่จื่อยังคงมีสีหน้าไร้ความรู้สึก เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า

“เธอจะบอกว่าฉันแย่งผู้ชายของเธอ เพียงเพราะเธอคิดว่าฉันรู้จักกับเขาผ่านการนัดดูตัวของเธอใช่ไหม?”

หลินชิงชิงตอบกลับ “หรือไม่ใช่ล่ะ?”

“ไม่ใช่”หานมู่จื่อตอบปฏิเสธเธอไปตรงๆราวกับถอนหายใจ หานมู่จื่อค่อยๆพูดต่อไปว่า “ฉันไม่ได้รู้จักกับเขาผ่านการดูตัวของเธอ”

“หมายความว่าไง?”หลินชิงชิงจ้องหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ

หานมู่จื่อพูดต่อ “พูดชัดๆก็คือ...ฉันรู้จักกับเขามานานมากแล้ว”

“นานมากแล้ว นานมากแล้วคือเมื่อไหร่? เธอจะหลอกฉันใช่ไหม?”หลินชิงชิงกัดริมฝีปาก เกลียดเธอเข้ากระดูกดำ หานมู่จื่อส่ายหน้าและพูดว่า “นับดูแล้ว เราไม่ได้เจอกันมาห้าปีแล้ว วันนั้นที่เธอนัดดูตัวกับเขา ฉันก็ได้พบเขาอีกครั้ง มันเป็นแค่การพบกันอีกครั้ง”

“อะ อะไรนะ? พบกันอีกครั้ง? ห้าปี? ? ?”หลินชิงชิงไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เธอยังคิดว่าตัวเองฟังผิดไป เธอปากซีดหน้าซีดและพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เป็นไปได้อย่างไร? เป็นไปได้อย่างไรที่วันนั้นพวกเธอได้มาเจอกันอีกครั้ง? เห็นๆอยู่ว่าตอนนั้นพวกเธอไม่รู้จักกัน ฉันยังแนะนำตัวให้พวกเธออยู่เลยไม่ใช่หรือ? หานมู่จื่อ! เธอจงใจแต่งเรื่องนี้มาหลอกฉัน เพื่อให้ฉันขอโทษเธอใช่ไหม?”

แม้แต่คุณแม่หลินที่ยืนอยู่ข้างๆก็มองหานมู่จื่อด้วยความสงสัย

ผู้หญิงคนนี้กับเย่โม่เซินรู้จักกันมานานถึงห้าปีแล้วหรือ? เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริงๆ

“เธอจะขอโทษฉันหรือไม่ มันไม่ได้สำคัญสำหรับฉัน เพราะฉันไม่เคยสนว่าเธอจะถูกขังไว้ที่นี่ตลอดชีวิตหรือไม่ แต่คนที่กังวลว่าเธอจะถูกขังอยู่ที่นี่ก็คือแม่ของเธอต่างหาก คุณหลิน ฉันกับเย่โม่เซินกลับมาเจอกันอีกครั้งในวันนั้นจริงๆ ฉันรู้จักกับเขามาห้าปีกว่าแล้วจริงๆ เรื่องนี้ฉันก็อธิบายไปชัดเจนแล้ว เธอยังคิดว่าฉันแย่งคู่ดูตัวของเธออยู่งั้นหรือ? ฉันถามเธอหน่อยว่าตอนแรกเขาเคยให้ความหวังเธอบ้างไหม?”

หลินชิงชิงลดสายตาลง

เขาเคยให้ความหวังเธอหรือไม่?

ไม่เคย

ไม่เคยเลยสักนิด

ตั้งแต่นาทีแรกของการนัดดูตัว เธอรู้สึกได้ว่าทุกเซลล์ในตัวของเย่โม่เซินล้วนปฏิเสธเธอ เขาไม่ได้อยากดูตัวกับเธอ และต่อมาเธออ้อนวอนเขาให้เขาเห็นแก่หน้าเธอสักครั้ง

เป็นเธอ เธอเคยฝันว่าจะสามารถพิชิตใจผู้ชายคนนี้ได้

เธอไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไร ขอแค่เขาชอบเธอสักนิด สิ่งนั้นก็ทำให้เธอเริ่มมีความหวัง ตอนที่หานมู่จื่อปรากฏตัว เธอก็เห็นแสงสว่างนัยน์ตาเย่โม่เซิน มันคือแสงสว่าง!

ตอนนั้นหลินชิงชิงยังคิดว่าเขาสนใจตัวตนของเธอในฐานะนักออกแบบ และยื่นนามบัตรของหานมู่จื่อให้เย่โม่เซินด้วยความตื่นเต้น

แต่คาดไม่ถึงว่าเย่โม่เซินจะสนใจหานมู่จื่อ ไม่ใช่ตัวตนฐานะนักออกแบบของเธอ