ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 391

แต่ตอนนี้ฟังความเห็นท่านอ๋องของพวกเขาแล้ว สตรีผู้นั้นหนีไปแล้ว? ท่านอ๋องของพวกเขาปล่อยให้นางหนีไปแล้ว?

ไม่ถูกสิ ร่องเขาลึกเยี่ยงนี้ ท่านอ๋องของพวกเขายังไม่อาจจากไปได้ สตรีผู้นั้นจากไปได้อย่างไร? ชิงยีและหลานยีหันไปมองสีหน้าท่านอ๋องพวกเขาอีกครั้ง และยิ่งตกใจ เพราะสีหน้าท่านอ๋องของพวกเขากลับมีรอยยิ้มบาง! ถึงจะบางมาก แต่นั่นก็เป็นรอยยิ้มชัดๆนะ!

ทั้งคู่รู้สึกตกใจและฉงนยิ่งนัก

ชิงยีและหลานยีสบตากันหนึ่งที จากนั้นชิงยีเอ่ยปากขึ้นว่า "ท่าน พวกเรามิควรรีบหาคนหาของรึ? กุญแจโอสถน้ำพุโดนสตรีนางนั้นเอาไปแล้ว ข้าน้อยและหลานยีไปตามหานางเอาของกลับมาก็ได้ ได้ยินว่าคนของตระกูลจ้าวเองก็ไม่ยอมหาต่อในแผ่นดินใหญ่ซื่อฟางนี้ ถ้าพวกเขาหาเจอก่อน..."

เฮ่อเหลียนเจี๋ยส่ายหัวบอกว่า "ดวงใจน้ำพุโดนโหลชีกินไปแล้ว"

"อะ อะไรนะ?"

"กินไปแล้ว?!"

ชิงยีและหลานยีต่างตกตะลึงกับข่าวนี้จนอ้าปากค้าง

กว่าจะได้สติกลับมา พวกเขาก็คิดไม่ตก ชิงยีรีบถามอย่างร้อนใจว่า "ท่าน ในเมื่อสตรีนางนั้นกินดวงใจน้ำพุไปแล้ว งั้นต้องตายแน่ เหตุใดเมื่อครู่ท่านอ๋องจึงมิให้ข่าน้อยไปตามหานาง?"

"นางไม่ตาย"

หา? หา? ไม่ตาย?!

คางที่อ้าค้างและพึ่งกลับมาไม่นานของชิงยีและหลานยีตกลงอีกครั้ง "นี่เป็นไปได้อย่างไร..."

เป็นไปได้อย่างไรกัน? น้ำพุนั่นมียาดีมากมายนัก ดวงใจน้ำพุที่มียาพวกนั้นระเหิดและกลั่นรวม นั่นเป็นสุดยอดในสุดยอด คนแข็งแกร่งปานใดก็ตามกินลงไปก็ต้องตัวระเบิดตายแน่นอน อย่างน้อยที่สุดก็ต้องเลือดออกเจ็ดทวาร ไม่ตายรึ เป็นไปได้อย่างไรกัน?

แต่ดูจากท่าทางท่านอ๋องของพวกเขาแล้ว พวกเขาก็ต้องเก็บความไม่เชื่อนั่นกลืนลงไป ท่านอ๋องของพวกเขามิใช่คนที่ล้อพวกเขาเล่นแน่นอน เขาพูดเรื่องจริง!

สมองชิงยีพลันมีประกายแวบผ่าน "ข้ารู้แล้ว มีคนประเภทหนึ่งทำได้! คนที่มีร่างทะเลแห่งยา!"

พอได้ยินคำพูดเขา หลานยีสองตาเบิกกว้าง "ร่างทะเลแห่งยา?" นั่นมิใช่ร่างกายแบบที่มีแค่ในตำนานรึ? ร่างกายผิดธรรมชาติเยี่ยงนั้น จะเป็นไปได้อย่างไรกัน?"

เวลานี้เองเฮ่อเหลียนเจี๋ยพูดขึ้นว่า "ใช่ โหลชีมีร่างทะเลแห่งยา"

ชิงยีและหลานยีดีใจปรีดามาก "งั้นดีเลย คนที่มีร่างทะเลแห่งยา พาไปสถานที่แบบนั้นก็ดีกว่าแค่ไปเอากุญแจโอสถน้ำพุเท่านั้นเองมิใช่รึ?"

"ท่านเฉลียวฉลาดนัก!"

ทั้งสองคนคิดว่าท่านอ๋องของพวกเขาค้นพบความจริงที่ว่าโหลชีมีร่างทะเลแห่งยา ถึงไม่ได้ฆ่านางและให้นางกินดวงใจน้ำพุนั่น

สายตาเฮ่อเหลียนเจี๋ยปรายมองไปที่ลูกน้องทั้งสองคน ไม่ได้พูดอะไรอีก

ในสมองเขาปรากฏภาพดวงตาเฉลียวฉลาดใสกระจ่างคู่นั้นของโหลชี และก้มหน้ามองมือตนเอง แม้แต่ตอนที่เขาไม่รู้ว่าโหลชีมีร่างทะเลแห่งยาเขาก็มิได้ลงมือฆ่านางและแหวกเอาดวงใจน้ำพุออกมา และปล่อยให้นางดูดซับดวงใจน้ำพุ

ส่วนเรื่องร่างทะเลแห่งยาของนาง มันเป็นแค่เรื่องน่ายินดีที่คาดไม่ถึงเท่านั้น

สตรีนางนั้น เขาอยากเจอนางอีก

"ไป" เขาพูดเสียงเรียบออกมา ร่างปราดออกไปเร็วดุจแสง

ชิงยีและหลานยีตามไปอย่างตื่นเต้น

.....

และในตอนนี้เอง ณ สถานที่ห่างจากเขาพิณไม่ไกลกลับมีวงล้อมศัตรูอันคละคลุ้งไปด้วยเลือดแห่งหนึ่ง

ยามดึกในสถานที่ห่างไกลของเมืองชีอันตั้งอยู่อย่างสงบเงียบ พวกเขาคลับคล้ายคลับคลาว่ามองเห็นแสงเล็กน้อยบนกำแพงเมืองเมืองชี แต่แสงนั้นกลับฉายมาไม่ถึงความมืดในนี้

ในภูเขาสองแห่งที่อยู่ห่างเขาพิณไปไม่ไกลได้บุกเบิกเรียบร้อยแล้ว ยังต้องรอบำรุงดินในภูเขา แล้วค่อยซื้อพันธุ์ผลหมากรากไม้มาถึงจะเริ่มเพาะปลูกได้ ดังนั้นคนงานของที่นั่นจึงได้กลับเข้าไปในเมืองชีเพื่อพักผ่อนตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนแล้ว ลำบากมานาน สองคืนมานี้พวกเขาต่างดื่มกินพูดคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่ในโรงเตี๊ยมเล็กๆของเมือง เพราะอย่างนี้จึงไม่ได้เห็นความน่ากลัวของดินถล่มฝั่งเขาพิณ

ตอนนี้ก็ไม่มีคนค้นพบว่าที่นี่มีวงล้อมศัตรูอันคละคลุ้งไปด้วยเลือดฉากหนึ่ง

เฉินซ่าหรี่ตาลงเล็กน้อย มองดูคนเกือบร้อยที่ขี่ม้าล้อมกรอบพวกเขาสามคนไว้