จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 93

บทที่ 92 เสียหน้ามาก

เมื่อจงเฟยหยู่ได้ยินได้สิ่งที่ศาสตราจารย์โม่กล่าว ใบหน้าก็แดงขึ้นมาเล็กน้อย คนที่ปกติมีความภาคภูมิใจในตัวเองอย่างเธอก็ทำได้แค่ก้มหัวที่สูงส่งนั้นของตัวเองยอมรับ

“ขอโทษค่ะศาสตราจารย์โม่ หนูทำให้ทุกคนผิดหวัง!”

ซูชิงเหยียนเข้าใจจงเฟยหยู่ เพราะว่าหัวข้อที่ออกครั้งนี้ เขาเองก็มีส่วนร่วม เขารู้ดีว่าหัวข้อในครั้งนี้ยากขนาดไหน

“จงเฟยหยู่ไม่ต้องเศร้าหรอก เป็นเพราะหัวข้อในครั้งนี้ยากเกินไป แต่ก็หวังว่าเธอจะจดจำประสบการณ์ในครั้งนี้ กลับไปก็ตั้งใจเรียนให้มากขึ้น”

จงเฟยหยู่มองซูชิงเหยียนด้วยความรู้สึกของคุณ พร้อมพูดว่า “ขอบพระคุณผู้อำนวยการซูมากค่ะ กลับไปหนูจะตั้งใจเรียนให้มากกว่าเดิมแน่นอน!”

ฝั่งตรงข้าม ฉินเสว่หมิงตะโกนถามเสียงดัง “สนามที่สองเริ่มได้หรือยังครับ?”

ซูชิงเหยียนตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ได้!”

“จางเหยียน นายไป!”

“ครับ!”

จางเหยียนไปแข่งด้วยความฝืนใจ ครั้งนี้เขามีความเป็นไปได้สูงที่จะต้องเผชิญหน้ากับหลี่ซู

เป็นเช่นนั้นจริงๆ ฝั่งฉินโจวส่งหลี่ซูมา

กติกาเหมือนสนามแรก หัวข้อใหม่ 10 หัวข้อ ใครตอบถูกเยอะกว่าชนะ

ความยากของหัวข้อในสนามที่สองเหมือนรอบแรก ตามความอัจฉริยะของหลี่ซูก็สามารถตอบได้เพียงแค่ 5 ข้อเท่านั้น

แต่จางเหยียน ตอบได้เพียงแค่ข้อเดียว

พอถึงสนามที่ สาม เหมยฉางหลินเข้าแข่ง ก็ไม่ได้คะแนนแม้แต่คะแนนเดียวอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ฝั่งฉินโจวหัวเราะเยาะ ในเสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความดูถูก ถึงแม้ว่าทีมพวกเขาจะมีไม่ถึง 10 คน แต่ก็สามารถเอาชนะหลินโจวที่มีคนเกือบร้อยคนได้อย่างขาดรอย

“เสียหน้าจริงๆ!” ศาสตราจารย์โม่แทบจะอยากมุดหัวให้เหมือนนกกระจอกเทศ ผลงานเช่นนี้น่าอับอายมากจนไม่อยากเผชิญจริงๆ

ซูชิงเหยียนเหมือนว่าจะทำใจไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เมื่อเทียบกับสีหน้าศาสตราจารย์โม่ เขาถือว่าดีกว่าเล็กน้อย “อาจารย์โม่ไม่ต้องเศร้าไป การแข่งขันระหว่างอาจารย์ที่ปรึกษาถึงจะเป็นเรื่องที่สำคัญกว่า!”

“ถ้าหากว่าเราสามารถกลับมาเอาชนะในรอบของอาจารย์ที่ปรึกษาได้ ก็ไม่ถือว่าเสียหน้าเท่าไหร่นัก”

ศาสตราจารย์โม่มองไปยังหลินหยุนที่สองมือกอดอกแน่น สีหน้าไม่สนใจอะไร จึงพูดด้วยความไม่สบอารมณ์ว่า “กลัวว่ารอบอาจารย์ที่ปรึกษาจะยิ่งเสียหน้ากว่าเดิม!”

ซูชิงเหยียนเข้าใจความหมายของประโยคที่ศาสตราจารย์โม่พูด เขาเหลือบมองไปที่หลินหยุน พบว่าหลินหยุนเหมือนคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ไม่เหมือนคนที่กำลังจะเข้าแข่งขันเลยสักนิด

ซูชิงเหยียนเองก็ขมวดคิ้วขึ้น แอบถอนหายใจอยู่ในใจ “เกรงว่าครั้งนี้ผู้อำนวยการโจวจะคาดการณ์ผิดแล้วล่ะ”

ฉินเสว่หมิงก็ลุกยืนขึ้นมาอีก พร้อมพูดด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ “ตอนนี้ยังเหลือเวลาอีกเยอะ สามารถแข่งระดับอาจารย์ที่ปรึกษาได้เลย”

ซูชิงเหยียนตอบด้วยความเย็นชา “พร้อมตลอดเวลาอยู่แล้ว!”

ถึงแม้ว่าความสามารถอาจจะไม่เท่าฝั่งฉินโจว แต่ซูชิงเหยียนรู้สึกว่าจะแพ้อะไรก็แพ้ได้ แต่จะแพ้ขบวนทัพไม่ได้!

“ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มกันเลย!” ซูชิงเหยียนก็ยิ่งตรงไปตรงมามากกว่าเดิม เหมือนว่าเขากำลังรอให้ซูชิงเหยียนพูดคำนี้ออกมา

“ได้!” ซูชิงเหยียนเองก็ตอบรับด้วยความไม่ลังเล

กติกาของการแข่งขันระดับอาจารย์ที่ปรึกษาไม่เหมือนระดับนักเรียนอย่างชัดเจน การแข่งขันระดับนักเรียนส่วนใหญ่นั้นจะเกี่ยวข้องกับความรู้พื้นฐาน แต่ระดับอาจารย์ที่ปรึกษาล้วนถูกเลือกมาจากแพทย์ระดับแนวหน้าของพื้นที่นั้นๆ

การแข่งขันระหว่างแพทย์ระดับแนวหน้า แน่นอนว่าจะต้องมีเป็นการทดสอบเทคนิคของแต่ละคน

เพราะฉะนั้น การแข่งขันระหว่างอาจารย์ที่ปรึกษา สิ่งที่แข่งก็คือการรักษาผู้ป่วยจริงๆ

ฝั่งหลินโจวก็ได้ทำการนัดผู้ป่วยจากโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยไว้เรียบร้อยแล้ว พร้อมทั้งทำการแบ่งหมายเลขให้กับผู้ป่วยแต่ละคน จากนั้นในวันนี้ให้ระดับอาจารย์ที่ปรึกษาทุกคนจับฉลากเพื่อเลือกผู้ป่วยทำการรักษา

ผู้ที่ทำหน้าที่เป็นกรรมการในการแข่งขันระดับอาจารย์ที่ปรึกษาในครั้งนี้ ได้ทำการเชิญผู้เชี่ยวชาญอาวุโสที่เป็นผู้มีคุณธรรมและเป็นที่นับหน้าถือตาของผู้คนของมณฑลมา เพื่อรับรองว่าการแข่งขันครั้งนี้ไม่ได้เข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง

ฝั่งฉินโจว หยูหมิงวั่ง เจี่ยงฉางยิง โหวเสวเหวิน ผู้อาวุโสสามคนนั่งเป็นแถวเดียวกัน สีหน้าไร้ความรู้สึกรอการแข่งขันอยู่ตรงนั้น

ซูชิงเหยียนมองไปที่ศาสตราจารย์โม่ พร้อมกล่าวว่า “ท่านโม่ เชิญครับ!”

“เชิญครับ!” โม่หัวถิงผายมือทำท่าทางเชิญ