พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 348

ตอนที่ 348 เสี้ยฮ่าวหรานถอนพิษ

ซือถูเย้นสั่งคนให้พยุงเขาไปนั่งบนเก้าอี้

หลีโม่ตรวจวินิจฉัย ตรวจดูตาและลิ้นก็ต้องตกใจ “เขาได้รับยาพิษ”

เซียวโธ่ตกใจจนหน้าซีด แต่กลับพูดออกมาไม่ได้ ใบหน้าบิดไปมาเกิดอาการชัก

“เร็วเข้า ไปตามฮ่าวหรานเข้ามา” หลีโม่นึกขึ้นมาได้จึงรีบหันไปบอกซือถูเย้นทันที

ซือถูเย้นรีบวิ่งออกไป ขี่ม้าไปตามด้วยตนเอง

เซียวโธ่เริ่มชักน้อยลง แต่ขาและแขนของเขาค่อยๆเกร็งแข็งทื่อ ใบหน้าไม่มีอาการบิดเบี้ยวแล้ว แต่เขากลับไม่สามารถบอกความรู้สึกใดๆได้

เขาเริ่มรู้สึกหายใจลำบากราวกับว่ามีอะไรมากดทับลงบนหน้าอกของเขา เขาคิดว่าหายใจด้วยหลอดลมในลำคอ แต่ก็ต้องพบว่าคอของเขานั้นแข็งเกิดกว่าจะขยับได้

โชคดีที่เสี้ยฮ่าวหรานยังเดินทางไปได้ไม่ไกลนัก ซือถูเย้นอุ้มเขาขึ้นมานั่งบนม้าแล้วออกเดินทางกลับทันที

หลีโม่เห็นว่าเสี้ยฮ่าวหรานเข้ามาแล้ว จึงเข้าไปจูงเขาให้เข้ามาอย่างร้อนรน “ฮ่าวหราน ขอยาถอนพิษลูกน้ำเต้า”

เสี้ยฮ่าวหรานขานรับ หยิบยาเม็ดหนึ่งในกระเป๋าส่งยาใก้หลีโม่อย่างว่าง่าย “กินไปสักพักก็จะดีขึ้น”

หลีโม่เอายาให้เซียวโธ่กินทันที แต่เซียวโธ่ไม่สามารถกลืนลงไปได้ หลีโม่จึงทุบแล้วใส่น้ำให้แล้วป้องเขา จากนั้นก็ตบที่หลังของเขา เซียวโธ่ไอออกมายาผสมน้ำค่อยๆไหลลงไปในคอ

น่าอัศจรรย์เพียงกินยาผ่านไปไม่เท่าไหร่เขาก็ขยับตัวได้ หายใจหอบใหญ่ สีหน้าค่อยๆดีขึ้นเป็นปกติ

ทุกคนเห็นเช่นนั้นก็โล่งอก

เซียวโธ่ดึงตัวเสี้ยฮ่าวหรานไว้ “เด็กน้อย เจ้าวางยาข้ารึ”

เสียฮ่าวหรานยักคิ้วหลิ่วตาล้อเลียน “เจ้าอยากกินเอง ข้าบอกแล้วว่ามีพิษ”

“เจ้า!” เซียวโธ่ปล่อยเขาไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เซียวโธ่พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ดีที่ข้าไม่ถูกพิษจนตาย ไม่เช่นนั้นเจ้าได้ตายตามไปแน่”

หลีโม่เข้าไปห้ามเซียวโธ่ พูดกับฮ่าวหรานอย่างใส่ใจ “ฮ่าวหรานเจ้ามานี่สิ เจ้าบอกข้า เจ้ารู้จักพิษกี่ชนิด”

ลูกน้ำเต้าของเสี้ยฮ่าวหรานที่เซียวโธ่ได้กินเข้าไปนั้น เป็นเรื่องที่อันตรายมาก เขาไม่รู้เลยว่ามันอันตรายแค่ไหน

“ข้ารู้หมดเลยนะ ที่เขียนไว้ในตำรายาพิษข้ารู้หมดเลย” เสี้ยฮ่าวหรานบอกออกไป

“ตำรายาพิษเขียนไว้ว่าอย่างไร เจ้าบอกว่าเจ้าจำได้ เจ้าจงเขียนทั้งหมดนั้นให้พี่หญิงอ่าน” หลีโม่กล่าว

“ขอรับ!” เสี้ยฮ่าวหรานพยักหน้า

ซือถูเย้นสั่งให้คนเตรียมพู่กันและหมึกไว้ เสี้ยฮ่าวหรานนั่งแล้วเริ่มลงเขียน หลีโล่เข้ามาอ่านแต่กลับพบว่าที่เขาเขียนนั้นไม่ใช่ตัวอักษรแต่เป็นสัญลักษณ์

“นี่คือสิ่งใดกัน” หลีโม่สงสัย

“เนื้อหาในตำรายาพิษ” หลีโม่ตอบ

“ที่เจ้าเขียนคือสัญลักษณ์ ใช่ตัวอักษรไม่”

เสี้ยฮ่าวหรานประหลาดใจ “เป็นตัวอักษรนะขอรับ ไม่ใช่สัญลักษณ์”

อ๋องหลี่ชินเดินเข้ามาอ่านบ้างแล้วก็ต้องขมวดคิ้วทันที

เขากดเสียงเบาลงเพื่อพูดกับซือถูเย้น “นี่คือตัวอักษรซีเจียง”

ซือถูเย้นตกใจอย่างมาก “อักษรซีเจียง พี่สามสามารถอ่านได้หรือ”