รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 114

สายตามายมิ้นท์กะพริบแล้วกะพริบอีก ตัดสินใจว่าอีกสักครู่หลังจากออกไปจะไปหาหมอตรวจดูสักหน่อย

ดูว่าร่างกายของตนเองตกลงมีปัญหาอะไร ทำให้ส้มเปรี้ยวใส่ใจขนาดนี้

“ไม่ตรวจก็ไม่ตรวจล่ะ” เห็นมายมิ้นท์ยืนหยัดขนาดนี้ ความคิดที่ท่านย่าจะเกลี้ยกล่อมเธอไปหาหมอ ก็ได้แต่แล้วแล้วไป

พิศมัย ฮึ เย็นชา “แม่ ฉันดูเธอก็คือไม่รู้ดีชั่ว”

“คุณหุบปาก!” ท่านย่าดุด่าเสียงดัง

ร่างกายพิศมัยสั่นระริก ทันใดนั้นไม่พูดเลย

แม้ว่าท่านย่าอายุมากแล้ว แต่ลักษณะพลังที่อยู่บนกายกลับไม่ลดลงมาโดยตลอด

หลายปีขนาดนี้ เธอก็ได้แต่กล้าแอบตำหนิอยู่ลับหลัง ต่อหน้าไม่กล้าโต้แย้งกับท่านย่าจริงๆ

“ใช่แล้วมิ้นท์ อันนี้ให้แก” อยู่ดีๆท่านย่ายกมือขึ้น คลำเชือกสีแดงเส้นหนึ่งออกมาจากใต้หมอน

และบนเชือกสีแดงยังแขวนสิ่งของอย่างหนึ่งไว้ คือกุญแจดอกหนึ่ง

“ท่านย่า นี่ก็คือของที่ท่านบอกว่าจะเอาให้ฉันเมื่อกี้เหรอ?” มายมิ้นท์อยากรู้อยากเห็นรับกุญแจมา

เดิมทีพิศมัยกับส้มเปรี้ยวยังคิดว่าเป็นอะไรล่ะ มองเห็นกุญแจที่เก่าๆดอกหนึ่ง ทันใดนั้นก็ไม่สนใจแล้ว

ท่านย่าพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก “ใช่ล่ะ นี่ก็คือเมื่อหกปีก่อน พ่อแกมอบให้กับฉัน ให้ฉันหาโอกาสคืนให้แก เดิมทีครั้งก่อนฉันก็ควรที่จะให้แก แต่ฉันไม่ได้นึกถึง ตอนนี้แกมาแล้วเอาให้แกพอดี”

มายมิ้นท์จ้องมองกุญแจที่อยู่ในมือ บนใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความสงสัยงงงวย “ท่านย่า พ่อทำไมไม่ให้กุญแจฉันโดยตรง แต่ให้ท่านส่งต่อล่ะ?”

อีกทั้ง เธอนี่จึงรู้ว่าแต่ก่อนพ่อก็กลับกลายเป็นรู้จักกันกับท่านย่า

ดูเหมือนมองออกว่าในใจเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ท่านย่ายิ้มอยู่ตอบกลับว่า “แท้ที่จริงคุณปู่ของแกกับตาเฒ่าบ้านฉันแต่ก่อนเป็นเพื่อนร่วมรบดังนั้นหกปีก่อนพ่อแกอยู่ภายใต้สภาพการณ์ที่หาแกไม่เจอ จึงมอบกุญแจให้กับฉัน เพราะว่าอยู่ในเมืองเดอะซี มีเพียงฉันที่เขาไว้วางใจได้ หลังจากนี้อีก พ่อแกก็……”

คำพูดข้างหลัง ท่านย่าไม่ได้พูด ทอดถอนใจด้วยความหดหู่หนึ่งที

มายมิ้นท์รู้ว่าสิ่งที่เธออยากพูดคือ หลังจากนี้อีก พ่อของแกก็กระโดดตึกแล้ว

มายมิ้นท์จับกุญแจไว้อย่างแน่น น้ำตาคลอ ในใจเสียใจภายหลังอย่างมากวันนั้นที่พ่อกระโดดตึกตนเองทำไมต้องไปไล่ตามเงินทุนที่แม่เลี้ยงพวกเธอชิ่งหนีไป

ถ้าหากวันนั้นเธอไม่ไปไล่ตาม อยู่ข้างกายพ่อตลอดล่ะก็ พ่ออาจจะไม่มีโอกาสกระโดดตึกล่ะ

นึกถึงนี่ น้ำตามายมิ้นท์ไหลพลั่กๆ ตกอยู่บนกุญแจที่อยู่ในมือ เสียงล้วนสะอึกสะอื้นขึ้นมาแล้ว “ท่านย่า พ่อได้พูดถึงประโยชน์ของกุญแจดอกนี้หรือไม่?”

“มีแน่นอน” ท่านย่ายื่นกระดาษทิชชูให้เธอแผ่นหนึ่ง “พ่อแกบอกว่านี่เป็นกุญแจของบ้านเก่าตระกูลกิตติภัคโสภณ ในบ้านเก่ามีของชิ้นหนึ่งสำหรับแกมากล่าวสำคัญมาก ดูเหมือนเป็นสร้อยคอเส้นหนึ่ง ให้แกต้องหาให้เจอ เพราะว่าสร้อยคอเส้นนั้นเกี่ยวกับความลับขนาดใหญ่อยู่อย่างหนึ่ง ส่วนเป็นความลับอะไร พ่อแกไม่ได้บอก”

“ได้ ฉันรู้แล้ว ขอบคุณท่านย่า” มายมิ้นท์สืบขี้มูก สืบแล้วสืบอีก น้ำตาหยุดไหล บังคับบีบรอยยิ้มออกมาหนึ่งทีตอบกลับ

ท่านย่าตบหลังมือของเธอต่อๆกัน “เวลาค่ำแล้ว กลับไปก่อนเถอะ คราวหน้าค่อยมาเยี่ยมท่านย่าอีก”

“อืม” มายมิ้นท์ตัดคำเธอ “งั้นท่านย่า ฉันไปก่อนแล้ว”

พูดจบ เธอหยิบกระเป๋าที่อยู่ข้างๆสะพายไว้เดินไปยังประตู ไม่มองพิสมัยกับส้มเปรี้ยวแม้แต่หนึ่งที

พิศมัยเยาะเย้ยเสียดสี “ไม่มีมารยาท”

มายมิ้นท์ได้ยินแล้ว กิริยาท่าทางหยุดชะงักหนึ่งที จากนั้นยิ้มเย็นชายิ้ม ยิ้มแล้วยิ้มอีก เปิดประตูต่ออย่างไม่ใส่ใจสักนิดออกไปเลย

ก็อยู่ตอนที่เธอใกล้จะเดินถึงลิฟต์ อยู่ดีๆถูกคนเรียกไว้แล้ว “รอสักครู่”

มายมิ้นท์หยุดการย่างก้าว หันหน้าเย็นชาจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ตรงข้าม “คุณส้มเปรี้ยว มีเรื่องอะไรเหรอ?”

“พวกเรามาคุยกันหน่อยเถอะ” ส้มเปรี้ยวยิ้มพูดอยู่

มายมิ้นท์ยักคิ้ว “มาคุยกันหน่อยเหรอ?”

“ไม่เลว”