รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 128

ชาหวานแสยะยิ้ม“ใครให้นายหลอกฉันมา ทั้งๆที่เป็นคุณชายตระกูลชุติเกษม ไม่นึกเลยว่าจะหลอกฉันมาเป็นคนจรจัด”

ทามทอยกระแอมอย่างกระอักกระอ่วน“อะไร ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจ ใครให้เธอไม่ถามให้ชัดเจนเอง”

“ตอนนี้นายยังมาโทษฉันอีกเหรอ?”ชาหวานเบิกตากว้าง

ทามทอยรีบยอมจำนน “ไม่นะไม่ ฉันจะกล้าโทษแม่ทูลอย่างเธอที่ไหนกัน เป็นความผิดของฉัน ก็ล้วนเป็นความผิดของฉันพอใจยัง?”

“ค่อยยังช่วย รีบไปเอากระเป๋าเดินทาง”ชาหวานแกล้งทำเป็นเตะเขาหนึ่งที

ทามทอยเบะปาก ไปเอากระเป๋าเดินทางที่กระโปรงหลังรถอย่างว่าง่าย

ปีโป้ก็ตามไปด้วยกัน

ทั้งสามคนก็รีบเดินไปที่บ้านพักตากอากาศพร้อมกับสัมภาระ

เปปเปอร์ก้มหน้าลง จับมือของส้มเปรี้ยวที่อารมณ์ไม่ดี และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: “ส้มเปรี้ยว พวกเราก็เข้ากันเถอะ”

“อือ”ส้มเปรี้ยวก็ฝืนยิ้มพยักหน้า

กลุ่มคนห้าคนถือกระเป๋าเดินทางเข้ามาในบ้านพักตากอากาศ

เพิ่งเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ก็มีเสียงฝีเท้าบนบันไดดังมา

ทั้งห้าคนเงยหน้าขึ้นมอง

ลาเต้สวมชุดลำลอง และเหยียบส้นรองเท้าแตะลงจากบันได

เมื่อเห็นทั้งห้าคน เขาก็อ้าปากด้วยความประหลาดใจในทันที“ทำไมเป็นพวกคุณ?”

“เฮ้ ประธานลาเต้”ทามทอยเลิกคิ้ว และโบกมือให้ลาเต้ด้วยรอยยิ้ม

ชาหวานก็พยักหน้าทักทายลาเต้“ประธานลาเต้”

นอกจากพวกเขาสองคน สีหน้าท่าทางของคนอื่นก็แตกต่างกัน

ปีโป้ไม่ชอบลาเต้ ก็ทำเสียงหึแล้วหันหน้าไปทางอื่น

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว ในใจก็เข้าใจแล้ว คู่รักอีกคู่หนึ่งก็คือลาเต้และมายมิ้นท์

“ส้มเปรี้ยว……”เปปเปอร์มองร่างกายของผู้หญิงข้างกาย ความกังวลในดวงตาไม่ต้องพูดก็เห็นได้ชัด

มือของส้มเปรี้ยวซ่อนอยู่ในแขนเสื้อกำแน่นขึ้นมา เล็บก็จิบเข้าไปในเนื้อ แต่บนใบหน้า กลับยังคงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะยิ้ม“วางใจเถอะ เปปเปอร์ ฉันรู้ว่านายกำลังเป็นห่วงอะไร ฉันจะพยายามควบคุม ไม่ให้เธอออกมา”

สมควรตาย สมควรตาย!

ทำไมพระเจ้าถึงได้ชอบต่อต้านเธอ? เธอแค่อยากจะออกเดตกับเปปเปอร์สองคน และกระชับความสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้มขึ้น คาดไม่ถึงว่ากลับถูกทามทอยพาคนมาทำลายสถานการณ์ ไม่เพียงแค่นั้น คู่รักอีกคู่หนึ่ง ไม่นึกเลยว่ายังเป็นมายมิ้นท์พวกเขา

“เธอเป็นใคร?”ปีโป้ถือบาสเกตบอล แล้วถามด้วยความสงสัย

ทามทอยและชาหวานก็มองไปทางส้มเปรี้ยวด้วยความสงสัย

ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปาก“เธอ……เธอเป็น……”

ราวกับว่าไม่รู้จะตอบอย่างไร เธอมองไปชายหนุ่มข้างๆเพื่อขอความช่วยเหลือ

ชายคนนั้นหลบตาลงและพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“ไม่มีอะไร ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกนาย ไม่ต้องถาม”

“เชอะ อะไรเรียกว่าไม่เกี่ยวกับพวกเขา เห็นได้ชัดว่าไม่อยากพูดเท่านั้นเอง”ลาเต้พับแขนอย่างไม่พอใจ

“ประธานลาเต้ คุณรู้เหรอ?”ทามทอยมองดูเขา

ลาเต้กระตุกมุมปาก“แน่นอน เธอคนนั้นคือ……”

“ลาเต้!”เปปเปอร์ขัดจังหวะเขาด้วยสีหน้าเยือกเย็น ในดวงตาประกายด้วยไฟเล็กน้อย ทำให้คนเหน็บหนาว“นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของส้มเปรี้ยว ไม่ใช่เรื่องที่นายควรมาพูด”

ลาเต้เบะปาก“ก็ได้ ฉันไม่พูด แต่ว่าคุณคิดว่าพวกคุณจะสามารถปิดบังได้นานแค่ไหน?”

หลังจากที่พูดจบ เขาก็หันหลังกลับไป และก็ไม่อยากลงไปแล้ว เตรียมตัวกลับไปที่ห้องบนชั้นสาม

“เดี๋ยวก่อนประธานลาเต้”ชาหวานเรียกเขาหยุดอย่างกะทันหัน

ลาเต้หยุดฝีเท้า“มีอะไร?”

“ประธานลาเต้ คุณพักชั้นไหน ฉันพักชั้นเดียวกันกับคุณนะ ฉันไม่อยากพักอยู่ชั้นเดียวกันกับผู้หญิงที่จิตใจชั่วร้าย ฉันกลัวซวย”ชาหวานเหลือบมองส้มเปรี้ยวด้วยท่าทางที่ไม่สนใจ

ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปากอย่างอัปยศอดสู“คุณชาหวาน คุณหมายความว่ายังไง? ใครจิตใจชั่วร้ายกัน?”