รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 143

ส้มเปรี้ยวเห็นอย่างนั้นก็กัดฟันกรอด เธออยากจะโยนกล่องอาหารกลางวันในมือทิ้งไปจริงๆ

แต่เธอรู้ดีว่าถ้าเธอทำเช่นนี้ คนที่เหลือก็จะทำท่าทางรังเกียจเธออีก

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ส้มเปรี้ยวจึงได้แต่หลับตาและหายใจเข้าลึก ก่อนที่จะระงับความโกรธในใจอย่างไม่เต็มใจนัก

ทุกคนเริ่มรับประทานอาหาร

เปปเปอร์เปิดกล่องอาหารกลางวันออก กลิ่นหอมของอาหารโชยออกมา

เขาชิมเข้าไปคำหนึ่ง อืม รสชาติไม่เลว

แต่เขารู้สึกว่าไม่อร่อยเท่าก๋วยเตี๋ยวเมื่อคืนนี้

เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนั้น ทั้งๆ ที่ฝีมือของเชฟดีกว่ามายมิ้นท์

แต่พอกินเข้าปาก รสชาติมันดูแย่ไปหน่อย เหมือนขาดความรู้สึกบางอย่างไป

ส่วนมันคืออะไรนั้น เขาเองก็ไม่สามารถบอกได้

“ส้มเปรี้ยว ทำไมไม่กินละครับ?” เปปเปอร์เงยหน้าขึ้น สังเกตเห็นว่าส้มเปรี้ยวที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่ได้กินอะไรลงไป ไม่ได้เปิดแม้แต่ฝากล่องด้วยซ้ำ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถาม

ดวงตาของส้มเปรี้ยวเป็นประกายเล็กน้อย เธอยิ้มขึ้นว่า “พอดีฉันยังไม่หิวค่ะ ฉันยังไม่อยากกิน”

“ผมมองว่าไม่ใช่ไม่หิว แต่ไม่กล้ากินมากกว่ามั้ง” เสียงกระแทกแดกดันของลาเต้ดังขึ้น

ใบหน้าของส้มเปรี้ยวมืดมนลง “คุณลาเต้ คุณต้องการจะพูดอะไรกันแน่?!”

ลาเต้เบ้ริมฝีปากของเขา “ผมแค่อยากจะบอกว่า อาหารนี้ที่รักของผมเป็นคนอุ่น ส่วนคุณทำร้ายที่รักของผมมาหลายครั้งหลายครา คงไม่มีหน้าจะกินอาหารมื้อนี้หรอกมั้งครับ ยิ่งไปกว่านั้นคุณเองก็คงกลัวที่รักผมจะใส่ยาพิษสินะ?”

รูม่านตาของส้มเปรี้ยวสั่นคลอนเล็กน้อย ในไม่ช้าเธอก็ก้มหน้าลง ยิ้มอย่างไม่เต็มใจว่า “คุณลาเต้กำลังพูดเรื่องตลกอะไรกันคะ ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ ที่ฉันไม่กินเพราะฉันยังไม่หิว เอาละค่ะ ฉันจะไปเดินตากอากาศตรงนั้นสักหน่อย”

หลังจากพูดจบเธอก็วางกล่องอาหารกลางวันลงและเดินไปที่หน้าผาซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก

เปปเปอร์เม้มริมฝีปากบางขอเขา กังวลว่าเธออยู่คนเดียวจะเป็นอะไรไป ดังนั้นเขาจึงปิดกล่องอาหารและตามไป

ลาเต้มองไปที่ร่างของทั้งสองที่จากไป “ถูไถไปได้เรื่อยจริงๆ”

“เอาละค่ะ ขนาดกินข้าวอยู่ยังไม่สามารถหยุดปากคุณได้หรือไง” มายมิ้นท์กลอกตาและใส่เนื้อเข้าไปในปากของเขา

ลาเต้กระโดดขึ้นด้วยความร้อน “ที่รัก คุณกำลังจะฆ่าผมอยู่เหรอ?”

มายมิ้นท์เยาะเย้ยและกล่าวว่า “ใครใช้ให้คุณปากมากขนาดนี้ล่ะคะ?”

คนอื่นๆ พากันหัวเราะเมื่อได้ยินประโยคนี้

ลาเต้นั่งลงด้วยท่าทางหดหู่ใจ

บริเวณห่างออกไปไม่ไกลนัก เปปเปอร์มองไปยังฉากที่ดูมีความสุขเหล่านั้น ดวงตาของเขามืดลง

เห็นได้ชัดว่าทุกคนมาปีนเขาด้วยกัน แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขากับส้มเปรี้ยวไม่สามารถผสมผสานไปกับพวกนั้นได้

แม้แต่ทามทอยและปีโป้ก็ดูห่างเหินจากเขาและส้มเปรี้ยว

ก่อนหน้านี้ไม่ได้เป็นแบบนี้ ดูเหมือนมันค่อยๆ กลายเป็นแบบนี้หลังจากที่เขาและส้มเปรี้ยวคบกัน

“เปปเปอร์คะ คุณกำลังคิดอะไรอยู่?” ในขณะนั้นเสียงของส้มเปรี้ยวก็ดังขึ้นใกล้หู

เปปเปอร์รวบรวมความคิดของตนเองและหันกลับมา “ไม่มีอะไรครับ”

ส้มเปรี้ยวพยักหน้าดูเหมือนจะเชื่อ

เธอมองดูภูเขาที่ไกลออกไป “ที่จริงแล้วคุณลาเต้พูดถูกนะคะ ฉันไม่ได้กินเพราะฉันไม่มีหน้าจะไปกินข้าวมื้อนั้น แม้จะไม่ได้ตั้งใจทำร้ายคุณมายมิ้นท์ แต่ถึงอย่างไรฉันก็ทำร้ายเธอ จะให้ฉันไปกินอาหารที่เธอเอามาให้ได้ยังไงละคะ”

“ผมรู้ครับ” เปปเปอร์เงยหน้าขึ้น “ขอโทษนะครับที่ผมคิดไม่รอบคอบ ผมควรเอาอาหารมาเพิ่ม”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ส้มเปรี้ยวกอดแขนเขาแล้วเอนศีรษะพิงไหล่เขา เธอพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันอดทนไปก่อนได้ค่ะ เดี๋ยวลงไปข้างล่างค่อยกินก็ได้”

“ไม่หิวเหรอ?” เปปเปอร์หันศีรษะไปมองเธอ

ส้มเปรี้ยวส่ายหัว “โชคดีที่ไม่หิวมาก คุณหิวไหมคะ? ถ้าหิวก็กลับไปกินเถอะค่ะ”

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเงยหน้าขึ้นแล้วปล่อยแขนของเขาออก

เปปเปอร์ยืนนิ่ง “ไม่เป็นไรครับผมไม่หิว เดี๋ยวผมลงไปกินข้างล่างเป็นเพื่อนคุณนะ”