รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 160

   ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง

   เปปเปอร์เม้มริมฝีปากบาง

   เขารู้ว่าไตรภูมิได้ลักพาตัวชวนชม แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเยี่ยมบุญเป็นคนบีบบังคับ

   ดูท่าเรื่องพวกนี้จะตรวจสอบแค่บางส่วนไม่ได้ จะต้องตรวจสอบตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่งั้นมีความเป็นไปได้สูงว่าจะถูกภาพลวงตาปิดตาเอาไว้ มองไม่เห็นความจริง

   นึกถึงก่อนหน้านี้ความแค้นเคืองตอนที่เยี่ยมบุญพูดถึงไตรภูมิได้เผยออกมา ตอนนี้เปปเปอร์รู้สึกแค่ว่าตลกสิ้นดี

   ที่ยิ่งตลกสิ้นดีกว่าคือ เขาได้เชื่อคำพูดของเยี่ยมบุญจริงๆ บอกว่าไตรภูมิผิดต่อตระกูลภักดีพิศุทธิ์ของเขา

   คิดถึงตรงนี้ เปปเปอร์ได้มองไปที่มายมินท์ แววตาแฝงด้วยความรู้สึกผิดกับละอายใจ

   ละอายใจที่ตัวเองฟังความข้างเดียว ก็นึกว่าพ่อของเธอเป็นคนเลว

   มายมินท์ไม่มีเวลาไปให้ความสนใจกับเปปเปอร์ เธอก้มหน้ากำสร้อยไว้แน่น “เพราะฉะนั้นสร้อยเส้นนี้ ถึงได้โผล่อยู่ที่ตระกูลกิตติภัคโสภณ”

   น่าจะตอนที่พ่อลักพาตัวชวนชมไป แล้วเอาลงมาจากคอของชวนชม

   “ใช่” ท่านย่าพยักหน้า

   มายมินท์ได้ถามอีก “แล้วชวนชมตายยังไงคะ？”

   เธอมีการคาดเดาที่ใจกล้าอย่างนึง

   เป็นการคาดเดาที่เธอไม่อยากไปคิด

   ภายใต้การเฝ้ามองของมายมินท์ ท่านย่าได้ค่อยๆเปิดปากพูด “ถูกพ่อของหนูโยนลงไปในแม่น้ำแล้วจมน้ำตาย แถมยังทำต่อหน้าสองสามีภรรยาอย่างเยี่ยมบุญอีก”

   เปรี้ยง！

   การคาดเดากลายเป็นจริง

   มายมินท์หน้ามืด รู้สึกโลกทั้งใบกำลังหมุนติ้วๆอยู่

   ร่างกายเธอเซไปเซมาจนจะล้ม

   เปปเปอร์จับไหล่เธอไว้ ให้เธอซบอยู่ในอ้อมกอดเขา “คุณเป็นอะไรมากมั้ย？”

   “ฉันไม่เป็นไรค่ะ” มายมินท์กัดริมฝีปาก พร้อมตอบด้วยเสียงอ่อนเพลีย

   ท่านย่าก็มองเธอด้วยความเป็นห่วง “รีบนั่งลงเร็ว”

   เปปเปอร์ประคองมายมินท์นั่งลง

   มายมินท์ตัวสั่นเล็กน้อย “ทำไมคุณพ่อถึงได้ทำเรื่องโง่เขลาแบบนี้นะ”

   ถึงกับเอาเด็กไปจมน้ำตาย

   มิน่าหกปีก่อน เยี่ยมบุญถึงได้บีบให้พ่อตาย ที่แท้คือกำลังแก้แค้น

   “ใช่ พ่อของหนูโง่เขลา แต่ก็สามารถเข้าใจได้ เพราะยังไงก็ถูกบีบจนถึงขั้นนั้น ภายใต้ความวู่วาม ง่ายที่จะทำเรื่องโง่เขลาจริงๆ” ท่านย่าลูบศีรษะเธอด้วยความสงสาร

   มายมินท์หลับตาลง “เขาก็วู่วามเกินไปแล้ว”

   “พวกคุณย่าไม่พบว่าในนี้ มีจุดนึงที่ผิดสังเกตมากเหรอครับ？”ขณะนี้ จู่ๆเปปเปอร์ได้เปิดปากพูด

   มายมินท์เงยหน้ามองเขา “จุดไหนคะ？”

   “ในเมื่อพ่อของคุณเอาชวนชมไปจมน้ำตายต่อหน้าเยี่ยมบุญกับภรรยา ทำไมพ่อของคุณถึงไม่ถูกจับเข้าคุก？”

   เปปเปอร์พูด：“ตามนิสัยใจแคบของเยี่ยมบุญแล้ว ไม่มีทางปล่อยพ่อของคุณกับเทนเดอร์กรุ๊ปไปหรอก แต่เขาดันปล่อยไป ไม่เพียงไม่สืบสาวราวเรื่องเอาผิดพ่อของคุณ แถมยังให้พ่อของคุณกลับไปพัฒนาเทนเดอร์กรุ๊ปต่อ จนกระทั่งเมื่อหกปีก่อนถึงลงมือจัดการพ่อของคุณกับเทนเดอร์กรุ๊ป”

   มายมินท์เข้าใจในทันที “ใช่สิ เพราะอะไรคะ？คุณย่ารู้หรือเปล่า？”

   เธอมองไปที่ท่านย่า

   ท่านย่าส่ายหัว “สำหรับเรื่องนี้ย่าก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเหมือนกัน คงจะสมัยนั้นระหว่างพ่อของหนูกับเยี่ยมบุญได้ทำข้อตกลงอะไรไว้มั้ง ไม่งั้นไม่สามารถอธิบายได้”

   มายมินท์กัดริมฝีปากล่าง “คงงั้นมั้งคะ แต่ไม่ว่ายังไง ตระกูลกิตติภัคโสภณกับตระกูลภักดีพิศุทธิ์ ไม่ยอมอยู่ร่วมโลกเดียวกันแน่นอน”

   ความแค้นนี้ เยี่ยมบุญได้เป็นคนก่อขึ้นก่อน ถึงแม้พ่อได้ฆ่าลูกสาวของเยี่ยมบุญ แต่เยี่ยมบุญก็ได้บีบให้พ่อตายเหมือนกัน

   ความแค้นระหว่างชีวิตกับชีวิตได้หักลบไปแล้ว แต่ความแค้นของเยี่ยมบุญกับเทนเดอร์กรุ๊ปยังไม่จบ ความแค้นนี้ เธอจะมาชำระเอง！

   มองความแค้นในแววตาของมายมินท์ออก เปปเปอร์อยากช่วยเธอลบทิ้งจังเลย

   ดวงตาของเธอสวยมาก ไม่ควรมาปนเปื้อนสิ่งเหล่านี้

   แต่เขารู้ว่าเขาไม่มีสิทธิ์ และไม่มีสิทธิ์ไปลบทิ้ง

   ระหว่างที่คิด ก็ได้ยินเสียงเย็นชาของมายมินท์ดังขึ้น “ประธานเปปเปอร์ ฉันอยากทำลายล้างเอสซีกรุ๊ปกับตระกูลภักดีพิศุทธิ์”