รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 162

มายมิ้นท์ขมวดคิ้วอย่างแน่น “ท่านย่าให้คุณไปส่งฉันเหรอ?”

เปปเปอร์สายตาแวววาวเล็กน้อย “อืม”

“แต่ตอนนั้นที่ท่านย่าอยู่ในห้องผู้ป่วยบอกว่าให้คุณไปส่งฉัน ฉันปฏิเสธแล้ว เธอก็ไม่ได้บีบบังคับอีกเช่นกัน ตอนนี้เป็นไปได้ยังไงยังจะให้คุณออกมาอีก เปปเปอร์คุณน่าจะไม่ได้โกหกฉันมั้ง?” มายมิ้นท์พิจารณาดูเขาอยู่อย่างรอบคอบ

เปปเปอร์เปิดประตูรถออก “ไม่มี ท่านย่าบอกว่าดึกแล้ว ไม่วางใจให้คุณไปคนเดียว ยังคงตัดสินใจให้ผมตามออกมาส่งคุณ เอาล่ะ ขึ้นรถเถอะ คุณก็ไม่หวังให้ท่านย่าเป็นห่วงใช่ไหม?”

มายมิ้นท์เงียบสนิทเลย สุดท้ายถอนหายใจหนึ่งที “ฉันรู้แล้ว”

พูดจบ เธอก็หันก้มตัวขึ้นรถไป

เปปเปอร์เห็นสภาพ คิ้วคลายออกเล็กๆน้อยๆ

ดูเหมือนว่าเธอเชื่อแล้ว

จากนั้น เปปเปอร์ปิดประตูรถข้างหลังไว้ ก้มผ่านหน้ารถ ขึ้นไปที่นั่งคนขับ “กลับคอนโดพราวฟ้าเหรอ?”

มายมิ้นท์จ้องมองนอกหน้าต่าง ท่าทีเย็นชา อืม เสียงหนึ่ง

เปปเปอร์เม้มปากหนึ่งที่ สตาร์ทรถเลย

ระหว่างทาง มายมิ้นท์ล้วนไม่ได้พูดกับเขาสักคำ เพราะว่าไม่อยากพูด และไม่มีอะไรจะพูดด้วย

เปปเปอร์กลับจ้องมองเธอผ่านกระจกมองหลังหลายที สีหน้าแอบซ่อนอยู่ในเงามืดที่อยู่ในรถ มองไม่ชัด

มายมิ้นท์ที่เงียบ ทำให้เขาไม่ชินมาก

หกปีก่อน เขาก็ไม่ใช่ไม่เคยนั่งรถคันเดียวกันกับมายมิ้นท์มาก่อน

ในเวลานั้นเพราะว่ามายมิ้นท์ยังรักเขาอยู่ ดังนั้นตอนที่อยู่บนรถ ล้วนกระตือรือร้นมาก หาหัวข้อที่จะคุยกันกับเขา และส่วนมากเขาล้วนฟังอย่างเดียวไม่ได้ตอบเลย กระทั่งบางเวลายังรู้สึกว่าคำพูดของเธอมากเกินไปน่ารำคาญเหลือเกิน อยากให้เธอหุบปาก

ตอนนี้เธอหุบปากแล้วจริงๆ จะไม่เป็นฝ่ายพูดกับเขาเองอีกเช่นกัน ในใจเขากลับไม่เป็นสุขขึ้นมา

คิดอยู่ ริมฝีปากบางๆของเปปเปอร์ขยับแล้วขยับอีก ก็ไม่รู้ว่าเกิดจากสภาวะจิตอะไร ถึงขนาดเป็นฝ่ายเอ่ยปากเอง “คุณกับลาเต้ คิดจะแต่งงานเหรอ?”

“อืม?” มายมิ้นท์อึ้งชะงักไปหนึ่งที เห็นได้ชัดว่าแปลกใจมากที่เขาอยู่ดีๆถามคำถามแบบนี้

“ไม่รู้” มายมิ้นท์ส่ายหัวตอบกลับ

นัยน์ตาเปปเปอร์เป็นประกาย ยังไม่ทันเก็บความดีใจเล็กๆจุดนั้นที่อยู่ในใจ ก็ได้ยินมายมิ้นท์พูดอีกว่า “อนาคตอาจจะแต่งมั้ง ถึงยังไงเขาก็ดีกับฉันมาก คุณลุงวสุกับคุณป้าก็ดีต่อฉันมากเช่นกัน ฉันแต่งงานกับเต้ย่อมจะมีความสุขมากแน่นอน”

เปปเปอร์จับพวงมาลัยไว้อย่างแน่น สีหน้าไม่ค่อยดีเล็กน้อย

เขาฟังออกได้ เธอกำลังเยาะเย้ยเขา เยาะเย้ยตระกูลนวบดินทร์อยู่

แต่เขากลับต้องยอมรับว่า ลาเต้ดีต่อเธอมากจริงๆ เธอแต่งงานกับลาเต้ ย่อมจะดีกว่าตอนที่อยู่ด้วยกันกับเขาแน่นอน

แม้ว่านี่เป็นความจริง แต่ยังไงเปปเปอร์ก็รู้สึกไม่เป็นสุข รู้สึกหงุดหงิด

เขาดึงเนกไทดึงแล้วดึงอีก เสียงเย็นชาเข้มงวด “ใช่เหรอ? งั้นขอให้คุณสมปรารถนา”

“ขอบคุณประธานเปปเปอร์ ฉันก็ขอให้คุณประธานเปปเปอร์กับคุณส้มเปรี้ยวครองรักนิรันดร์ ชั่วฟ้าดินสลายเช่นกัน” มายมิ้นท์พูดอย่างยิ้มตาหยี

เปปเปอร์เม้มริมฝีปากบางๆอย่างแน่น ไม่ได้ตอบกลับเลย

ครองรักนิรันดร์ ชั่วฟ้าดินสลายเหรอ?

เขาไม่ชอบคำอวยพรแบบนี้อย่างประหลาดใจ ไม่ใช่คำอวยพรมีปัญหาอะไร แต่เขาไม่ชอบเธออวยพรให้เขากับส้มเปรี้ยว

ระหว่างทาง ทั้งสองคนเงียบสนิทอีกแล้ว บรรยากาศกระทั่งยังกดดันกว่าเมื่อกี้

มายมิ้นท์รู้สึกได้ว่าอารมณ์ของผู้ชายที่ขับรถไม่ดี กลับไม่รู้ว่าอารมณ์ทำไมไม่ดี และไม่อยากรู้ด้วย ก็เลยใส่หูฟังฟังเพลงเสียเลย

เปปเปอร์สังเกตเห็นแล้ว บรรยากาศเริ่มมาคุ

เธอทำให้เขาไม่สุขใจแล้ว แต่เธอกลับยังใจร้ายฟังเพลงเฉยเลย

ทำให้เขาโมโหจะตาย

ผ่านไปไม่นาน ถึงคอนโดพราวฟ้าแล้ว

เปปเปอร์จอดรถไว้ให้ดี มายมิ้นท์เปิดประตูลงไป

ยืนอยู่ข้างถนน เธอ อ่า เสียงหนึ่งอย่างฉับพลัน จากนั้นเปิดกระเป๋าเงินออกอีกครั้ง ดึงแบงค์แดงออกมาใบหนึ่ง เคาะกระจกรถ

กระจกรถข้างหลังเลื่อนลง เปปเปอร์ที่อยู่ที่นั่งคนขับหันหน้ามา ผ่านกระจกรถข้างหลังจ้องมองเธอ “ยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอ?”

ในน้ำเสียงเขาแฝงไว้ด้วยการเฝ้ารอคอยเล็กน้อยที่ตรวจจับได้ไม่ง่าย