หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 308

ธนพัตตอนนี้ยังไม่เชื่อว่าพชิราใส่ร้ายตัวเอง ถ้าหากว่าบอกเรื่องนี้กับเขาอีกครั้ง ยากที่จะการันตีว่าธนพัตจะไม่มีความคิดเชิงลบต่อตัวเองอีก

ตอนนี้ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนเพิ่งจะดี เธอไม่อยากจะทะเลาะกับธนพัตเพราะพชิรา เรื่องนี้รอให้ผ่านไปอีกสักระยะแล้วค่อยคุยกับธนพัตแล้วกัน

ธนพัตก็ไม่ได้ถามต่ออีก กอดสาริศาไว้แน่น สัมผัสความอบอุ่นที่หายไปนานของพวกเขาสองคนอย่างเงียบ ๆ 

เวลาผ่านไปอย่างไม่รู้ตัว ห่างจากวันที่ธนพัตรับปากให้เก็บเด็กนั้นก็ผ่านไปหลายวัน

ในหลายวันมานี้ธนพัตกับสาริศาคลุกคลีกันอย่างมีความสุข ถึงแม้ว่าอารมณ์ของธนพัตจะยังดูไม่ค่อยดี แต่อย่างไรก็ไม่ได้กล่าวถึงเรื่องที่จะทำแท้งเด็ก ระหว่างพวกเขาสองคนก็ไม่ได้ทะเลาะกันด้วยเรื่องนี้อีก

เห็นธนพัตยอมรับเด็กคนนี้อย่างเงียบ ๆ เช่นนี้ ในใจของสาริศานอกจากจะซาบซึ้งใจแล้ว ยังมีความแน่วแน่ ตัวเองจะต้องพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองให้ได้ เพราะมีเพียงเท่านี้ ธนพัตถึงจะยอมรับเด็กคนนี้จากใจจริง

เด็กคนนี้เป็นลูกที่ตัวเองกับธนพัตอยากได้มาด้วยความยากลำบาก เขาสมควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุดในโลกนี้ สาริศาจะไม่ยอมให้ลูกของตัวเองหลังจากเกิดมาแล้วไม่ได้รับความรักที่แท้จริงจากผู้เป็นพ่อ

วันนี้ สาริศาบอกกับธนพัตว่าอยากจะไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจครรภ์ ตั้งแต่ที่รู้ว่าตั้งท้องจนถึงตอนนี้ สาริศายังไม่เคยได้ทำการตรวจร่างกายของตัวเองดี ๆ สักครั้ง เธอรู้สึกเป็นห่วงสถานการณ์ของลูกในท้อง

พูดตามตรง เมื่อได้ยินว่าสาริศาต้องการจะไปตรวจครรภ์ จิตใจของธนพัตเกิดความรู้สึกทุกข์ใจ แต่ว่าในเมื่อตัดสินใจยอมรับเด็กคนนี้แล้ว ธนพัตต่อให้ในใจจะอึดอัดแค่ไหน ก็จะไม่ยอมให้สาริศาไปตรวจครรภ์คนเดียว

มองดูธนพัติที่กำลังโทรศัพท์ไปยังทางโรงพยาบาลเพื่อยืนยันเวลา ในใจของสาริศาก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ความจริงแล้วเธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าในใจของธนพัตนั้นอึดอัดมากแค่ไหน แต่ว่าเขาก็ยังเต็มใจที่จะไปตรวจครรภ์เป็นเพื่อนตัวเอง อีกทั้งยังติดต่อโรงพยาบาลและนัดหมายเวลาด้วยตัวเอง

“ได้บอกกับทางโรงพยาบาลแล้ว ตอนบ่ายสองโมงให้ไปที่โรงพยาบาลได้เลย” หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้ว ธนพัตก็กล่าวกับสาริศา “ตอนบ่ายเมื่อผมเลิกงานแล้วจะมารับคุณไปโรงพยาบาล”

“ไม่ต้องแล้ว หากคุณมีธุระก็ไปทำเถอะ ฉันสามารถไปเองได้” ถึงแม้อยากจะให้ธนพัตไปด้วย แต่สาริศาก็กลัวว่าจะรบกวนเขา ช่วงนี้ที่บริษัทของเขาดูเหมือนจะมีเรื่องมากมายหลายอย่าง

“ไม่เป็นไร ตอนบ่ายผมมีเวลา” หากสาริศาไปคนเดียว ธนพัตยังคงรู้สึกไม่วางใจ “อย่างนั้นผมไปทำงานก่อน คุณพักผ่อนดี ๆ อยู่ที่บ้านนะ”

“ค่ะ” สาริศากล่าวตอบด้วยรอยยิ้ม

กอดสาริศาแล้วจูบประทับลงที่หน้าผาก จากนั้นธนพัตก็หันหลังออกจากบ้านไป

สาริศารออยู่ที่บ้านด้วยเวลาที่ค่อย ๆ ผ่านไป เป็นครั้งแรกที่ไปตรวจครรภ์ เธอทั้งตื่นเต้นทั้งรอคอย กระทั่งรอจนถึงตอนบ่าย แต่ธนพัตก็ยังไม่กลับมา

ขณะที่สาริศากำลังอยากจะโทรศัพท์ไปถามถึงสถานการณ์นั้น ธนพัตก็ได้โทรศัพท์มา

“ขอโทษด้วยนะริศา บริษัทมีประชุมด่วนอย่างกะทันหัน ตอนบ่ายผมคงไปรับคุณไปตรวจครรภ์ไม่ได้แล้ว คุณไปเองได้ไหม” เสียงขอโทษของธนพัตดังขึ้นจากปลายสาย

“ไม่เป็นไร คุณทำธุระเถอะ ฉันไปเองได้” สาริศารีบตอบกลับ

ธนพัตกำชับสาริศาอย่างไม่วางใจ “อย่างนั้นคุณต้องระวังให้มากด้วยนะ”

“รับทราบค่ะ”

หลังจากตอบรับแล้ว สาริศาก็วางสายโทรศัพท์ ถึงแม้ว่าจะค่อนข้างผิดหวังกับธนพัตที่ไม่สามารถไปตรวจครรภ์เป็นเพื่อนด้วย แต่สาริศาก็สามารถเข้าใจได้