จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1143

โม่หยวนสูดหายใจเข้าลึก ๆ และเดินไปที่เตียงคนไข้

ทุกคนมองไปที่เขา และดูว่าโม่หยวนจะรักษาคนไข้นี้อย่างไร ต้องรู้เอาไว้ คนไข้คนนี้คือคนที่หมอทั้งเมืองหลวงก็ไม่สามารถรักษาหายได้

ไม่มีใครเชื่อว่า โม่หยวนสามารถรักษาเขาได้

เมื่อเห็นโม่หยวนเดินวนไปรอบๆ คนไข้ เดี๋ยวก็ขยิบตา เดี๋ยวก็หยุดดู จนเวลาผ่านไป15นาทีเขาก็ยังไม่เริ่ม หยุดดูอยู่ครู่หนึ่ง และใช้เวลา 15 นาทีก่อนที่เขาจะเริ่มอย่างเป็นทางการ

โซกราติสเริ่มใจร้อน

"เฮ้ คุณรักษาได้หรือไม่? หากว่าทำไม่ได้ก็ว่ามาตรงๆ อย่ามาทำตัวน่าสงสัยเช่นนี้!"

โม่หยวนกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชาว่า "คุณรีบกระไรกัน? การเป็นหมอ ก็ต้องสังเกตุอาการเป็นธรรมดา ก่อนทำการรักษาผู้ป่วย ฉันควรต้องสังเกตอาการให้ดีมิใช่หรือ?"

"แล้วจะสังเกตุอีกนานมั้ย!"

"บังเอิญจริง ฉันสังเกตเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้สามารถทำการรักษาได้"

โซกราติสยิ้ม "จริงหรือ? ถ้าอย่างนั้นฉันอยากสัมผัสทักษะทางการแพทย์อันยอดเยี่ยมของคุณชายโม่จังเลย อยากจะรู้เสียจริงว่าคุณได้วิชาอะไรจากหมอเจียงกันแน่?"

โม่หยวนพ่นลมหายใจออกอย่างเย็นชา เดินไปข้าง ๆ และเปิดกล่องยาของตนออก

เขาหยิบยาและกล่าวอีกว่า "อย่างแรกเลย สาเหตุที่หมอยอดฝีมือหลานท่านไม่สามารถรักษาเขาให้เขาได้ ไม่ได้เป็นเพราะทุกคนไม่เก่ง แต่เพราะทุกคนมุ่งผิดทาง เพราะคนไข้คนนี้ ไม่ได้ป่วยเลย!"

ประโยคนี้ทำให้โซกราติสตกใจอย่างมาก

เหงื่อของเขาหยดลงมาจากหน้าผาก

หรือว่าโม่หยวนเห็นเงื่อนงำ?

หมอคนอื่นๆ ก็เงียบและฟังอย่างตั้งใจว่าโม่หยวนจะว่าอย่างไรต่อ

"อันที่จริง คนไข้รายนี้ไม่ได้ป่วย แต่... โชคร้าย!"

พัฟ~~

โซกราติสโล่งใจ เขามีความสุข โม่หยวนคงไม่รู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร เขาทำเช่นนี้ก็แค่ข่ม กล่าววาจาไร้สาระเท่านั้นเอง