ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 403

วินาทีที่สายตาของหัสดินละออกไป บังเอิญสบตาเข้ากับยู่ยี่อย่างไม่ตั้งใจ

เดิมทีมุมปากยู่ยี่มีรอยยิ้ม เมื่อสบตาเข้ากับเขา รอยยิ้มก็จางหายอย่างไร้ร่องรอยทันที แทนที่ด้วยความเย็นชาและเฉยเมย

เมื่อเลิกงาน ทุกคนก็ทยอยกลับ ฉันทัชกับยู่ยี่เดินอยู่ด้านหลัง ด้านข้างยังมีกรชวัลด้วย

รถเบนท์ลีย์จอดอยู่นอกโรงแรม ทั้งสามยืนอยู่ด้านข้างรถ ฉันทัชกับกรชวัลกำลังพูดคุยกัน ยู่ยี่ยืนอยู่ด้านข้าง

เธอฟังบทสนทนาของผู้ชายไม่ค่อยเข้าใจ และไม่มีความสนใจด้วย เธอมองไปรอบ ๆ ทันใดนั้นลมหนาวที่พัดพาเกล็ดหิมะมาด้วย ทำให้เธอหนาวจนสั่นสะท้าน

“ขออภัยครับ รอสักครู่” ฉันทัชเอ่ยปากพูดกะทันหัน จากนั้นก็พายู่ยี่ขึ้นรถไปนั่งตำแหน่งด้านข้างคนขับ เวลาเดียวกันก็ปรับอุณหภูมิในรถด้วย

เมื่อทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เขาจึงกลับไปหากรชวัล จากนั้นก็สวมถุงมือหนัง ก่อนจะอธิบายด้วยรอยยิ้มเบา ๆ “เธอใส่เสื้อบาง อาการหนาวเกินไป”

กรชวัลยิ้มแสดงให้รู้ว่าเข้าใจ“ผู้หญิงล้วนรักสวยรักงาม จึงใส่บางหน่อย เข้าใจได้ครับ ผมไม่รบกวนคุณฉันทัชแล้ว รบกวนคุณฉันทัชทักทายคุณพ่อและคุณปู่ของคุณแทนผมด้วยครับ ไม่ทราบว่าคุณฉันทัชช่วยส่งจดหมายฉบับนี้ให้คุณปู่ของคุณได้ไหมครับ？”

เป้าหมายที่เชิญเขามาร่วมงานเลี้ยงคืนนี้ คล้ายกับไม่บอกก็เข้าใจ……

“ผมจะช่วยคุณกรชวัลทักทายให้นะครับ สำหรับจดหมายฉบับนี้ คุณปู่มีกล่องรับสารโดยเฉพาะ ซึ่งจะมีคนไปเอาทุกวัน ช่วงนี้ผมยังไม่กลับเมืองกิ่งลัย คุณกรชวัลส่งไปทางไปรษณีย์จะเร็วไปผมเอาไปเอง ถ้าธุระของคุณกรชวัลสำคัญ ผมคงทำให้เสียเวลาไม่ได้ สวัสดีครับ” ฉันทัชหมุนกายเดินขึ้นรถ

ประโยคนี้พูดอ่อนโยนและอ้อมค้อมมาก ทว่าความหมายของการปฏิเสธกลับชัดเจน สีหน้ากรชวัลดูแย่และทำตัวไม่ถูกมาก ทว่าก็ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรดี

เขาสามารถเชิญฉันทัชเข้าร่วมงานวันนี้ได้ เพราะคุณปู่ของเพื่อนในเมืองกิ่งลัยไม่รับรู้ จึงจะมีโอกาสเข้าใกล้

ทว่าก็จนปัญญา เขาทำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่ของขวัญที่ตระเตรียมไว้ก็ไม่มีโอกาสมอบ

ด้านหลังรถพวกเขามีรถเบนซ์สีดำจอดอยู่ ซึ่งหัสดินกับเรนนี่ก็ยืนอยู่ด้านข้างรถด้วย หัสดินจึงมองเห็นทุกปฏิกิริยาของฉันทัชและยู่ยี่

ส่วนเรนนี่ก็เห็นความอ่อนโยน สุภาพบุรุษ และความเอาใจใส่ ละเอียดทั่วถึงของฉันทัชที่มีต่อยู่ยี่ด้วย

ยู่ยี่ยิ้มเบา ๆ อย่างเชื่อฟังและอ่อนโยน หัสดินก็เห็นอยู่ในสายตา ดวงตาดอกท้อหรี่ขึ้น มือใหญ่ที่วางไว้ที่ประตูรถกำแน่น เผยเส้นเอ็นขึ้นมา

สายตาเรนนี่หยุดอยู่ที่หน้าต่างรถคันด้านหน้า ยู่ยี่สวมเสื้อกันหนาวคอเสื้อสีแดง ทำให้หุ่นแลดูเพรียว โอ่อ่า สง่างามยิ่งขึ้น

ส่วนเธอใส่เสื้อกันหนาวขนสัตว์ ถึงแม้สีของขนสัตว์จะอยู่ในมาดผู้ดี ใส่แล้วเหมือนคุณนาย ทว่าเมื่อเทียบกับหุ่นที่แลดูเพรียว ทว่าก็แลดูอวบเล็กน้อย

คิ้วต้นหลิวของเรนนี่ขมวดขึ้น เธอรู้สึกว่าผู้หญิงไม่ควรหลงทาง ยิ่งไม่ควรยึดติดกับแบรนด์เนมและความสูงศักดิ์

วันหลังเธอควรใส่ชุดขนสัตว์ให้น้อยหน่อย……

เมื่อรถสตาร์ทจากไป ยู่ยี่ก็ถอนหายใจเบา ๆ พลางจ้องมองฉันทัช

ได้ยินเสียงถอนหายใจของเธอ จึงรับรู้การจ้องมองของเธอ มือขวาของฉันทัชที่จับพวงมาลัยรถไว้ คลานหามือเธอ จากนั้นก็กำฝ่ามือไว้ “เป็นอะไรเหรอ？”

ร่างกายเธอเย็นตลอดปี มือเท้าก็เย็นเล็กน้อย ทว่าเขากลับอบอุ่น“ฉันกำลังนึกข้อเสียของคุณอยู่”

“ทำไมถึงพูดแบบนี้?” มือซ้ายของฉันทัชที่จับพวงมาลัยรถไว้เลี้ยงทาง

“เพราะฉันเห็นคุณมีแต่เสน่ห์และข้อดีที่พูดไม่หมด แต่กับไม่เจอข้อเสียเลยสักนิด คุณไม่มีข้อเสียใช่ไหม?” ยู่ยี่รู้สึกประหลาดใจ

ฉันทัชคลี่ยิ้ม“คนทุกคนมีข้อเสียแน่นอน ผมมีประสบการณ์เยอะ เลยปกปิดได้ดี ถ้าคุณอยู่กับผมไปนานๆ จะเห็นข้อเสียผมเอง ……”

เธอได้ยินก็ยิ้ม“ฉันจะรอดูค่ะ คุณฉันทัช”

“ควรเปลี่ยนคำเรียกได้แล้ว พวกเขาเรียกผมว่าคุณฉันทัช แต่คุณไม่เหมือนคนอื่น” เขาพูดเสียงเบา พลางจ้องมองเธอ

ถูกจ้องมองเช่นนั้น ยู่ยี่หน้าแดงนิด ๆ คิดอยู่นานกว่าจะเรียกสองพยางค์ว่า “ฉันทัช……”

เมื่อก่อนเธอไม่เคยคิดว่าจะมีคนรักเป็นผู้ชายลักษณะนี้มาก่อน

เขาให้ความรู้สึกสูงศักดิ์ ชนิดที่ไม่กล้าสบประมาท เธอรู้สึกเคารพศรัทธาในตัวเขาอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเรียกขานชื่อเขาโดยตรง รู้สึกดูไม่เหมาะสมเลย……

ทว่า ก็เป็นอย่างที่เขาบอก ตอนนี้พวกเธอกำลังคบกัน เธอไม่ควรเรียกเขาว่าคุณฉันทัช

พูดความจริงเลย เธอไม่เคยคิดว่าเธอคบเขาเป็นแฟน……

ฉันทัชจ้องมองเธอ มุมปากเผยรอยยิ้มแสนอบอุ่นขึ้น“อยากรู้ข้อเสียของผม งั้นก็ต้องรู้จักผมให้ลึกกว่านี้……”

หัวใจยู่ยี่เต้นตึกตัก จากนั้นก็ค่อยๆ สูญเสียการควบคุม จึงละสายตาไปอีกทาง

“วันหลัง ผมหวังว่าคุณจะเรียกผมว่าฉันทัชทุกครั้ง ซึ่งไม่ใช่คุณฉันทัช” เขาพูดต่อ

“คุณทำงานอะไรกันแน่ ทำไมถึงรู้จักผู้ว่ากับประธานของจิราซูกรุ๊ปด้วย?” เธอรู้สึกแปลกใจฐานะของเขา

ดวงตาลุ่มลึกของฉันทัชขยับเล็กน้อย ประกายแสงแวบผ่านอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ยิ้มเจือจาง “แค่รู้จักผ่าน ๆ เท่านั้นเอง”