รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 10

“ห้องเช่าของคุณอยู่ไกลจากตรงนี้เยอะมั้ย?”

“ประมาณห้าร้อยเมตรได้ค่ะ”

“ไปทางซ้ายหรือทางขวา?”

“พี่ปั่นไปทางด้านหน้าก็โอเคแล้วค่ะ ถึงแล้วฉันจะทักพี่เอง”

ยศพัฒน์ปั่นจักรยาน เพื่อพาเทวิกาซ้อนท้ายปั่นออกทันที

เมื่อมาถึงด้านหน้าตึกคอนโดที่เทวิกาเช่าอยู่ เธอจึงทักยศพัฒน์ และพูดออกไป “พี่พัฒน์ ที่นี่แหละค่ะ พี่เอาจักรยานไปจอดไว้ใต้ตึกก็ได้แล้ว มีที่ล็อกจักรยานใช่มั้ย ต้องล็อกจักรยานด้วยนะ อย่าให้คนมาขโมยไปได้”

ยศพัฒน์ได้ยินว่าเอาจักรยานไปจอดตรงประตูใหญ่ของคอนโด จากนั้นจึงประเมินตึกคอนโดตึกนี้ พร้อมทั้งเดินตามเทวิกาเข้ามาด้านใน

ตึกหลังนี้เป็นตึกใหญ่สร้างสมัยยุค 90 มีทั้งหมด 9 ชั้น ไม่มีลิฟต์

เทวิกาเช่าอยู่ที่ชั้น 6

สองสามีภรรยาพูดคุยพร้อมทั้งเดินขึ้นบันได แต่กลับไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย

เมื่อมาถึงชั้น6 เทวิกาพาสามีที่ว่าจ้างมาเดินมุ่งหน้ามายังห้องที่อยู่ในสุด และพูดว่า “ฉันเช่าห้องที่เล็กที่สุดของชั้นนี้ค่ะ แถมยังอยู่ด้านในสุด อีกสักพักเราไปกินข้าวกัน ฉันจะไปปั๊มกุญแจให้พี่ดอกหนึ่ง”

“ตกลงครับ”

หมายเลขห้อง 608 เป็นห้องพักห้องเล็กที่สุดที่เทวิกาเช่าพักอาศัย

เทวิกาปลดล็อก จากนั้นผลักประตู พร้อมทั้งยืนอยู่ด้านหนึ่งเพื่อรอให้ยศพัศน์เข้าด้านใน เธอจึงปิดบานประตู

ห้องพักหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องรับแขกตามที่ยศพัฒน์มองเห็น ยังใหญ่ไม่เท่าห้องหนังสือของเขาเลย

ในห้องรับแขกมีโต๊ะเล็กๆตัวหนึ่งและเก้าอี้พลาสติกตัวเตี้ยขนาดเล็กวางไว้หลายตัว ตรงมุมห้องยังวางกล่องกระดาษไว้หลายกล่อง ในกล่องกระดาษไม่รู้ว่าวางอะไรไว้ มองผ่านๆดูยุ่งเหยิง

ที่พักของแม่เด็กสาวคนนี้ช่างเรียบง่ายจริงๆ!

โชคดีที่ถูห้องสะอาดมาก

“พี่พัฒน์ สองสามวันนี้พี่ยึดห้องรับแขกไปก่อน ทนรออีกสองสามวันฉันมีเงินแล้ว จะซื้อเตียงให้พี่นะ”

วันที่10 เธอต้องส่งต้นฉบับ

วันที่ 15 จ่ายค่าเช่าร้าน

เงินค่าต้นฉบับที่นอนแอ้งแม้งอยู่ในธนาคารได้ไม่กี่วัน ก็ต้องจ่ายห้องจนหมดเกลี้ยง

เธอรู้สึกว่าเขียนนิยายเหนื่อยสายตัวแทบขนาด ก็เพื่อทำงานให้เจ้าของตึก

โชคดีที่ ธุรกิจกำลังไปได้สวย

รอจนเธอจัดการใช้หนี้ที่ไปกู้มาจนหมด ก็จะสบายขึ้นแล้วแหละ

นัยน์ตาพัฒน์ทอประกายทันที พลันส่งเสียงตอบรับ

เทวิกาพูดอย่างอาการประหม่า “พี่พัฒน์ ร้านกาแฟของฉันยังไม่มีกำไร ฉันติดหนี้อยู่หลายแสน เงินที่เข้าบัญชี หลังจากหักบัญชีค่าใช้จ่ายแล้ว ยังจ่ายเงินเดือนพนักงานหนึ่งคนและอาจารย์ทำขนมอีก ก็หมดเกลี้ยง ถึงแม้สภาพชีวิตความเป็นอยู่ของฉันในตอนนี้อัตคัดขัดสน แต่พี่วางใจเถอะ ในส่วนเงินที่เป็นของพี่ ฉันไม่มีวันผลัดผ่อนอย่างแน่นอน”

เธอตัดสินใจแล้ว ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เธอต้องเขียนเพิ่มอีกสองหมื่นคำทุกวัน

บรรณาธิการพูดว่าข้อมูลในการตรวจสอบหลังบ้านของเธอดีมาก เธอเขียนเพิ่มมากขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งขายได้ดีขึ้นเท่านั้น แถมพูดว่าอีกไม่นานก็สามารถทะลุเป้าค่าแรงขั้นต่ำแล้ว

เธอสามารถเห็นรายได้ของทุกวันจากทางเบื้องหลังแล้ว

หลังจากรอวันที่ทะลุค่าแรงขั้นต่ำจนเปลี่ยนเป็นกินเปอร์เซ็นต์แล้ว ก็ไม่ต้องมานั่งเขียนบ้าคลั่งขนาดนี้ แต่รายได้ก็เยอะกว่าตอนนี้มากนัก วิกฤตทางด้านการเงินของเธอก็จะผ่อนปรนลง

“ไม่เป็นไรครับ ถ้าคุณหมุนไม่ทันจริงๆ ติดหนี้ไว้ก่อนก็ได้ พี่มีงาน เงินเดือนก็ไม่ได้ต๊อกต๋อยเลย ไม่รีบใช้เงิน”

ยศพัฒน์แทบไม่สนใจเรื่องเงินค่าว่าจ้างสองหมื่นห้าพันนั้นเลย

สิ่งที่เขามีก็คือเงิน

ความจริง เรื่องเตียงนอน เขาสามารถจ่ายเงินได้เอง

แต่ เขาอยากจะนอนกับเทวิกานี่นา...

ยศพัฒน์เอากระเป๋าวางบนเก้าอี้เตี้ยๆ จากนั้นก็พูดกับเทวิกาทันที “เราไปกินข้าวกันก่อนเถอะ”

พร้อมทั้งพูดเพิ่มเติมติดท้าย “พี่เลี้ยงเอง”

เทวิกายิ้ม “งั้นฉันขอหน้าด้านให้พี่พัฒน์ได้เลี้ยงข้าวฉันเลยค่ะ”

ทั้งสองคนเดินออกมาพร้อมกัน

“เทวิกา พรุ่งนี้พี่ต้องกลับบ้านเธอไปเจอหน้าผู้ใหญ่ เธอต้องทำตัวสนิทสนมกับพี่หน่อยนะ”

ยศพัฒน์พูดโทนเสียงสุขุมมาก ราวกับเขากำลังทำตามหน้าที่ถูกคนคนหนึ่งว่าจ้างมาจริงๆ