รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 171

“ให้ขนมหวานผมสองกล่องสิ ผมจะนำกลับไปทานตอนหิวที่บริษัท จะชิมฝีมือการทำขนมหวานของคุณ หากว่าอร่อยละก็ ต่อไปผมจะซื้อไปทานทุก ๆ วัน คุณก็ได้จะมีลูกค้าประจำเพิ่มอีกหนึ่งคน ดีจะตาย”

กนกอรหันหลังเดินจากไป

สักพัก เธอก็เสิร์ฟเค้กชิ้นเล็กสองสามชิ้นด้วยจานที่สวยประณีต

เธอวางจานนั้นลงตรงหน้าของนฤเบศวร์ แล้วกล่าวกับเขาว่า：“ตอนนี้คุณจงทานเค้กชิ้นเล็กนี้ให้หมดก่อน แล้วฉันค่อยห่อใส่กล่องให้คุณนำกลับไป มิเช่นนั้นก็เลิกคุย”

นฤเบศวร์เงยหน้าขึ้นมองเธอ สีหน้าลึกล้ำแล้วกล่าว：“พูดไปพูดมาก็คือกลัวว่าผมจะสิ้นเปลืองขนมหวานของคุณใช่ไหม”

เขาหยิบกระเป๋าเงินออกมา หยิบเงินแล้วตบลงบนโต๊ะที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นกล่าวกับกนกอรว่า：“ผมจ่ายเงินซื้อกับคุณ ต่อให้ผมทานไม่หมดแล้วทิ้ง ก็เป็นการสิ้นเปลืองเงินของผม คุณจะได้ไม่ต้องมาเจ็บปวด”

กนกอรหยิบเงินของเขาขึ้นมา แต่ก็ยังยืนกราน：“คุณทานก่อน”

นฤเบศวร์เห็นเธอรับเงินของเขาไว้จริง ๆ จึงพลางเก็บกระเป๋าเงินเข้าไปในกระเป๋า พลางแขวะเธอ：“ชเนนทร์มา คุณมอบขนมหวานให้เขาสองกล่อง ไม่รับเงินสักบาท เงินของผมคุณรับได้อย่างมีความสุขเชียว ผมยังไม่ทันได้เห็นขนมหวานด้วยซ้ำ”

พวกเขาเป็นสามีภรรยา เธอกลับเห็นเป็นคนนอก

รับเงินของเขา ก็น่าจะเก็บเงินของชเนนทร์ด้วยถึงจะถูก

นฤเบศวร์คิด ๆ แล้วรู้สึกน้อยใจ

อยากจะวิ่งตามชเนนทร์ไป แล้วเก็บเงินค่าขนมหวานสองกล่องนั่นกับชเนนทร์จริง ๆ

“ความสัมพันธ์ของฉันกับชเนนทร์ คุณเทียบได้เหรอ”

กนกอรตอบกลับอย่างไม่เกรงใจ

“ฉันกับวิกาเป็นเพื่อนรักกัน เห็นพี่ชเนนทร์เป็นพี่ชายแท้ ๆ เขาก็ปฏิบัติกับฉันเหมือนน้องสาวแท้ ๆ แล้วคุณเป็นใคร”

นฤเบศวร์โกรธมากับคำพูดของเธอ เปิดปากอยากจะตอบกลับว่าเขาเป็นสามีของเธอ

คำพูดมาถึงปลายลิ้นก็ถูกเขากลืนกลับไป

เขาเคยขอให้เธอเก็บความลับ ไม่ให้ใครรู้ความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาของพวกเขา

“คุณมาที่นี่ได้ไง”

กนกอรไม่สังเกตเห็นความหงิกงอของเขา แล้วก็ถามเขาเรื่อยเปื่อย

“ผมแค่ผ่านมา”

ที่นฤเบศวร์กล่าวมาก็เป็นเรื่องจริง เขาแค่ผ่านมาจริง ๆ

เดิมทีเขาไม่คิดจะเข้ามา แต่เมื่อเห็นชเนนทร์มาหา เขาถึงเปลี่ยนใจ

“ออ”

กนกอรตอบออหนึ่งคำ เห็นเขายังไม่ทานเค้ก จึงกล่าวขึ้น：“ทำไมไม่ทาน”

“หวานไหม”

กนกอรมองเขากลับแล้วกล่าว “สิ่งที่คุณพูดไร้สาระมาก”

นฤเบศวร์พยายามอยู่พักหนึ่ง จากนั้นหยิบเค้กขึ้นมาชิ้นหนึ่ง เขากัดอย่างระมัดระวัง หวานนี่หวานอยู่ แต่ไม่ได้หวานเกินไป ยังสามารถฝืนทานได้

เขาทานอย่างช้า ๆ ใช้เวลานิดหน่อย ถึงจะทานเค้กชิ้นนั้นหมด เขาตะโกนขึ้นเรียก：“กนกอร เร็วเข้า รินน้ำให้ผมแก้วหนึ่ง ไม่ สองแก้ว”

กนกอรเห็นท่าทางการทานขนมหวานราวกับทานยาพิษอย่างนั้น ปากบ่นพึมพำ แต่ก็ยังลุกขึ้นไปรินน้ำอุ่นให้กับเขา เขาดื่มหมดในกึกเดียว และก็ขอเพิ่มอีกหนึ่งแก้ว แล้วก็ดื่มจนหมด

ดื่มน้ำอุ่นสองแก้วติดต่อกัน เพื่อล้างกลิ่นรสหวานที่อยู่ในปาก นฤเบศวร์แสดงท่าทางการมีชีวิตขึ้นใหม่อีกครั้ง

“เปรมาเคยทำเค้กให้คุณทานไหม”

กนกอรจู่ ๆ ก็ถามขึ้น

มีความรัก แค่น้ำก็อิ่มได้

เขารักเปรมาขนาดนั้น หากเปรมาทำเค้กให้เขาทาน เขาจะต้องทานหมดเกลี้ยงอย่างแน่นอน

นฤเบศวร์สีหน้าดูเศร้าเล็กน้อย

“ฮ่า เธอไม่เคยทำให้คุณทานเหรอ หรือว่าเธอทำให้คุณพัฒน์ทานคนเดียวเท่านั้น”