แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 227

ยิ่งคิดซูจิ่วเอ๋อร์ก็ยิ่งโกรธ ตั้งแต่ที่เจอกับลี่ถิงเซิ่ง เพื่อนสนิทของตัวเองก็ซวยมาตลอด

สวี่รั่วฉิงประสบอุบัติเหตุขนาดนี้ ลี่ถิงเซิ่งยังใจเย็นได้อยู่อีก

ซูจิ่วเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น มองไปยังชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้าม

บนใบหน้าหล่อสุขุมของเขายังคงเรียบนิ่งเหมือนเดิม ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ลี่ถิงเซิ่งขบเม้มริมฝีปาก มือขาวคลำหาโทรศัพท์ออกมา แล้วก้มหน้าส่งข้อความหาใครก็ไม่รู้ จากนั้นเขาก็ค่อยๆวางโทรศัพท์กลับลงที่เดิม

เขาจดจ้องประตูห้องผ่าตัดที่ปิดสนิทเขม็ง หัวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น

ผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว?

ลี่ถิงเซิ่งก้มหน้าลงมองเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาโดยอัตโนมัติ

ตอนนี้เป็นเวลาตีห้า ท้องฟ้าข้างนอกหน้าต่างเริ่มส่องแสงสว่างรางๆแล้ว

เมื่อคืนเขาไม่ได้หลับเลยเหรอ? ตอนนี้ไม่รู้ว่าอาการของแอนนาเป็นยังไงบ้าง คิดมาถึงตรงนี้ ดวงตาแห้งๆของลี่ถิงเซิ่งก็กะพริบสองสามครั้ง

เขาเหลือบมองหลี่อานที่ดูง่วงซึม

หลี่อานและลี่ถิงเซิ่ง ไม่ได้หลับเลยตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา หลี่อานยุ่งกว่าลี่ถิงเซิ่งเสียอีก วันนี้ลี่ถิงเซิ่งไม่เข้าบริษัท หลี่อานก็ต้องจัดการงานทั้งหมดให้เรียบร้อย

หลังจากเคลียร์ทุกอย่างเกือบเสร็จ ความง่วงก็กลับมาจู่โจมหลี่อานอีกครั้ง

ลี่ถิงเซิ่งหลุบตาลง ไม่ได้ปลุกผู้ช่วยส่วนตัวของตัวเอง เขาค่อยๆแกะกระดุม แล้ววางเสื้อสูทของตัวเองวางไว้บนเก้าอี้ จากนั้นก็คลายเนกไทของตัวเองออก

เขาเหนื่อยล้าไปทั้งตัว ดวงตาดำคล้ำปรากฏให้เห็นความแดงก่ำอย่างชัดเจน

เขาลุกขึ้นเดินไปยังตู้กดน้ำที่อยู่ไม่ไกลจากห้องผ่าตัด หลังจากที่กดซื้อกาแฟกระป๋องเสร็จ ก็กลับมานั่งที่เดิมอีกครั้ง

ใช้มือข้างหนึ่งเปิดฝากระป๋อง เงยหน้าดื่มกาแฟเสียงดังอึกๆ จากนั้นก็วางเอาไว้ข้างๆ

ลี่ถิงเซิ่งมีปัญหาเรื่องการนอนหลับอย่างรุนแรง เขาภาวนาอยู่ตลอดเวลาว่าจะมีสักวันที่สามารถรักษาหายได้

แต่ว่าในตอนนี้ ณ ขณะนี้ เขากลับรู้สึกโชคดีที่ตัวเองมีปัญหาเรื่องการนอนหลับ ไม่อย่างนั้นถ้าหากเขาหลับไป เขาก็จะไม่ได้เฝ้าสวี่รั่วฉิงอยู่หน้าห้องผ่าตัดอย่างนี้

นี่เป็นครั้งแรกที่ลี่ถิงเซิ่งไม่ได้ใช้น้ำหอมเพื่อให้ตัวเองหลับ เขาจึงเริ่มรู้สึกง่วง แต่เขาก็ยังพึ่งกาแฟกระป๋องแล้วกระป๋องเล่าพยายามกดความง่วงเอาไว้

หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ เขาส่งข้อความไปหาเพื่อนสนิทอย่างเสิ่นเชียน ให้เสิ่นเชียนช่วยสืบเงียบๆว่าช่วงนี้วงการตลาดมืดได้ร่วมมือทำอะไรลับๆกับตระกูลไหนในเมืองหลินชวนหรือเปล่า

เสิ่นเชียนไม่รู้เรื่องที่สวี่รั่วฉิงประสบอุบัติเหตุ จึงถามลี่ถิงเซิ่งว่า “พี่ลี่ ให้ผมสืบพวกไหนบ้าง? ลี่ซื่อกรุ๊ปมีเรื่องอะไรเหรอ?”

ลี่ถิงเซิ่งตอบกลับเขาเรียบนิ่ง “ฉันต้องการรู้ว่าคนของตระกูลไหนคิดจะเก็บเธอ”

“เธอ?” เสิ่นเชียนอึ้งในทันที

คงไม่ใช่ว่าพี่ลี่คั่วผู้หญิงจนเกิดเรื่องถึงชีวิตหรอกนะ?

ไม่น่าใช่มั้ง? พี่ลี่ไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้นสักหน่อย! ไม่เหมือนผู้ชายที่คั่วผู้หญิงเสร็จแล้วสลัดทิ้งสักนิด！

เสิ่นเชียนรีบเอ่ยถาม “ไอ้พี่ลี่ พี่แอนนาดีขนาดนั้น พี่คงไม่ได้เล่นๆแล้ว..........”

เมื่อลี่ถิงเซิ่งเห็นคำว่า “แอนนา” เส้นเลือดตรงขมับก็ผุดขึ้นมา เวลาเขาเห็นคำนี้ เหมือนหัวใจมีเลือดไหล เหมือนถูกหนามทิ่มแทงเข้ามานับครั้งไม่ถ้วน

“ฉันต้องการแค่บทสรุป” หลังจากที่ลี่ถิงเซิ่งส่งประโยคนี้ไป เขาก็ไม่สนใจเสิ่นเชียนอีก

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ลี่ถิงเซิ่งนั่งพิงอยู่บนเก้าอี้พักผ่อน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก้มหน้ามองโทรศัพท์ที่ไม่มีข้อความใดๆ ใช้มือข้างหนึ่งโยนกระป๋องกาแฟที่ดื่มหมดลงในถังขยะข้างๆ จากนั้นก็ค้ำหน้าผากไว้อย่างเหนื่อยล้า