Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 178

"พอใจรึยังแม่สาวชาววัง-_-" กระแหนะกระแหนหลานอีก โบอิ้งยังพูดไม่ได้ ได้แต่มองหน้าอิไม้ตาปริบๆ

"โบอิ้งคงพอใจแล้ว เหลือแต่ลูกชายกัปตันนี้แหละค่ะ งอนตุ๊บป่อง" เจแปนชี้โซลที่หลับคาอกเธอ หลานหลับทั้งน้ำหูน้ำตาน่าสงสารชะมัด อิไม้นะอิไม้..มันเลี้ยงลูกห่ามเหมือนนิสัยมันเลย

"ไว้ตื่นค่อยง้อ เอาแอร์สักคนไหมลูกเผื่ออะไรจะดีขึ้น?"

"พอเลยค่ะ ชอบสอนให้ลูกนิสัยไม่ดีเหมือนตัวเอง"

"ฉันนิสัยไม่ดี แต่ได้เมียดีนะเว้ย" อิไม้เถียงเมียปุบปับจนไคล์ที่นั่งข้างๆฉันหัวเราะขึ้นมา คือฉันก็อยากจะหัวเราะนะ..แต่เห็นหน้าเจแปนแล้วหัวเราะไม่ออกว่ะ

ดูหน้าบึ้งๆเธอดิ..ถ้าอิไม้กวนตีนอีกนิดมันโดนช้อนตีหัวแน่

"หึ๋ย..ถ้าเจแปนไม่พลาด กัปตันคงได้กวางเป็นเมียแล้วค่ะ ศีลเสมอกัน"

กวาง?..เออว่ะฉันไม่ได้ข่าวยัยนั่นนานแล้ว รษาก็หายเงียบ แอบอยากรู้นะว่าสองคนนั้นเป็นยังไง กวางมันเปลี่ยนตัวเองรึยัง? หวังว่ายัยนั่นจะกลับไปเป็นแม่ที่ดีของติงติงนะ ฉันสงสารเด็ก

"ไม่ใช่ฉันหรอก อาจจะเป็นไอ้ไคล์ " นั่นไง!..มันโยนมาให้ผัวฉันเร็วกว่าแสง จนไคล์รีบวางช้อนราเมง..หันขวับไปมองหน้าอิไม้

"โบอิ้ง น้าโบอิ้งหาเรื่องพ่อ" ฟ้องปุ๊บ ลูกสาวบนตักก็ชี้หน้าน้าทันที! นี่แค่เจ็ดแปดเดือนเองนะ ถ้าเดินได้พูดได้..อิไม้คงโดนหลานฟาด

"แอ้!"

"เฮ้ย..อะไรวะโบอิ้งสาวชาววัง" ดูมันเรียกลูกกูดิ

"แอร้!" เสียงแหลมดังขึ้นอีกระดับ มือเล็กๆก็ชี้หน้าน้าอยู่แบบนั้น ตอนนี้เจแปนเอามือปิดปากขำ อิไม้เบิกตากว้างตกใจ ส่วนไคล์เขาหัวเราะลูกใหญ่ เอาเรื่องสุดๆเลยโบอิ้งเนี่ย

หลังจากกินราเมงซุปมะเขือเทศเสร็จ เราก็ขับรถเข้าไปในตัวเมืองคาวาฟูจิโกะ ฉันเปิดกระจกนิดๆรับลมเย็นๆดูฟูเขาไฟฟูจิ ที่ตอนนี้โดนแสงแดดอ่อนๆสาดลงปลายยอดหิมะขาวโพน สวยจัง..สวยมากๆโบอิ้งก็ชอบมากเธอยิ้มตลอดทาง และลมที่พัดเข้ามาก็ทำหน้าม้าลูกสาวฉันพัดชี้คนละทิศละทาง จนพ่อเขามองผ่านกระจกหลังแล้วหัวเราะลั่น

"ฮ่าๆลูกครับ ผมลูกไม่เป็นทรงแล้ว"

"คิกๆ" โบอิ้งขำตอบพ่อ ก่อนจะกระโดดปรบมือ แปะๆบนขาฉัน แล้วมองวิวข้างนอกต่อ

"โบอิ้งเอ้ย ^^" ฉันยิ้มตามลูกสาวกับสามี ดีใจจริงๆที่ลูกไม่มึนตึงเหมือนฉัน โบอิ้งเธออารมณ์ดีขี้เล่นเหมือนพ่อทุกอย่าง

ตอนนี้หลานชายก็ยังหลับปุ๋ย ถ้าจะขยับตัวก็ซุกหน้าเข้าอกเจแปนอีก โตขึ้นไม่ธรรมดาแน่ๆจะเป็นอิไม้เวอร์ชั่นไหนก็ต้องลุ้นกัน เอาล่ะ..เมื่อเราถึงบ้านพักหลังใหญ่ข้างทะเลสาบ หน้าบ้านก็มีสะพานไม้ทอดยาวลงไปในน้ำ จะเดินไปดูหงส์สีขาวลอยน้ำจับปลาก็ฟิน จะยืนนิ่งๆดูวิวหน้าบ้านอลังการๆกับภูเขาไฟฟูจิก็ฟิน เพราะตรงนี้เห็นตั้งแต่ตีนเขายันปลายแหลมๆสีขาวเลย

เมื่อถึงเวลา..โซลงัวเงียตื่นขึ้น หลานก็เอาแต่มองหงส์ในทะเลสาบตาเป็นประกาย จนสักพักหันไปเห็นว่าอิไม้เป็นคนอุ้ม..ก็โวยวายจะหาเจแปนซะงั้น ซึ่งนั่นทำให้อิไม้ทะเลาะกับลูกอีก

"อุแงงงงงง มาาาามาา"

"ใจเย็นๆดิลูก จะงอนอะไรพ่อนักหนา..น้ำซุปลูกอยากกินเองนะ พ่อตามใจแล้ว"

"อุแงงงงงงง" เจแปนยืนกอดอกมองไกลๆ ก่อนจะหัวเราะสองพ่อลูกแล้วเดินย่องๆหลบไปอีกฝั่ง สงสัยอยากจะเห็นอิไม้เวอร์ชั่นโอ๋ลูก แล้วอิไม้มันโอ๋เป็นที่ไหน!!..อีกนิดคงฆ่ากันตาย

"มีเหตุผลดิโซล เหนื่อยนะเว้ยลูก-_-" โบอิ้งหันมองอิไม้กับโซลแวบนึง..และมองหน้าฉัน ถ้าพูดได้คงถามว่า แม่คะ..น้าเป็นบ้าอะไรคะแม่ ไม่ก็แม่คะ..น้าบ้าไปแล้วค่ะ

"อุแงงงงงงง"

"เออๆพ่อขอโทษ..ดีกันได้แล้ว มาเที่ยวนะถ้าไม่หยุดงอแง..พี่หงส์กัดจู๋โซลนะลูก" ขู่ลูกอีกอิดอก เมื่ออิไม้พูดจาติดเรทฉันก็อุ้มโบอิ้งเดินเล่นไปเรื่อยๆ จนไคล์วิ่งตามมา..เขามาพร้อมกับหมวกผ้าพันคอของฉันและลูกสาว อากาศยังหนาวๆเย็นๆพ่อคงกลัวลูกป่วย

"ใส่ก่อนนะ ทั้งแม่ทั้งลูก^^" เมื่อไคล์พันผ้าพันคอใส่หมวกให้ฉันกับลูก เขาก็รับโบอิ้งไปอุ้มแทน เราเดินคุยกันชี้หงส์ชี้ปลาที่ว่ายอยู่ในน้ำ หยุดยืนถ่ายรูปครอบครัวบ้างประปราย

ตอนนี้ฉันกับไคล์เราโฟกัสที่ความสุขลูกจริงๆเดินไปก็คอยสังเกตปฏิกิริยาลูกไป อยากให้ลูกชอบ อยากให้มีลูกมีความสุข ฉันเคยคิดมาตลอดนะ..ว่าไม่มีใครทำฉันยิ้มได้นอกจากไคล์

แต่พอมีโบอิ้ง..ตั้งท้องเลี้ยงเธอมาจนโต ฉันก็รู้ว่าฉันคิดผิด โบอิ้งทำให้ฉันยิ้มได้ทุกวันจริงๆ เลี้ยงเธอเหนื่อยแค่ไหนฉันก็ยิ้ม ยิ่งเวลาที่พ่อเขาไปบิน...ฉันมองลูกสาวน่ารักๆอารมณ์ดีๆฉันรู้สึกไม่เหงาไม่ต้องการอะไรอีกเลย

ไคล์จะไปไหนก็ได้...เชิญ ขอแค่มีโบอิ้งก็พอ

"ทริปนี้ไอ้ไม้วางแผนจะมีอีกคนแล้วนะ..เราล่ะ ลูกชายของเรา^^" ฉันยิ้มที่มุมปาก เอามือไขว้หลังเดินนำสามีกับลูก บ้า..เมื่อคืนก็เพิ่งให้ปั๊ม จะถามย้ำต่อหน้าเจ้าโบอิ้งทำไม

"แม่โบอิ้ง...เขินทำไม โบอิ้งอยากมีน้องแล้วนะ^^" โบอิ้งมองหน้าพ่องงๆ ก่อนจะดูดจุกหลอกต่อและมองหงส์มองน้ำไปเรื่อย