ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 371

สิ่งที่น่ากลัวของธนูนำวิถี คือไม่ว่าเจ้าจะขยับหรือไม่ขยับ ก็หนีไม่รอด!

ทุกอย่างเกิดขึ้นระหว่างแสงแปลบตอนฟ้าแลบ คนที่ซ่อนตัวอยู่ในป่า คนฝั่งของตนเอง จิตใจล้วนตึงเครียดกันหมด เสียงหัวเราะแหบแห้งที่ทำให้คนหวาดกลัวของคนคนนั้นดังก้องอยู่ในป่าอยู่ตลอด

"ฮ่าๆ.....เป็นไปได้อย่างไร?!"

เสียงหัวเราะของเขาหยุดลงกะทันหัน ตกตะลึงจนแทบจะกระโดดออกมา

ลูกธนูสามดอก ก่อนที่ยิงถูกโหลชี ก็ถูกตัดขาดกลางคันพร้อมๆกัน ธนูหักหกส่วนทยอยร่วงหล่นลงไปบนพื้น! มองอย่างละเอียดอีกที ผู้ชายเคร่งขรึมที่สวมชุดดำทั้งชุดคนหนึ่งขวางอยู่ด้านหน้าของโหลชี ในมือถือมีดสั้นเอาไว้เล่มหนึ่ง

"นั่นคือ...พิชิตวัน!"

พิชิตวันออกมา ตัดธนูนำวิถีของเขาขาดนั่นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร! เพียงแต่ว่าวิชาอำพรางตัวของผู้ชายคนนี้กลับแข็งแกร่งกว่าพวกเขาได้ เมื่อครู่นี้เขาซ่อนอยู่ที่ไหน พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นเลยแม้แต่น้อย!

"พระสนม ไม่เป็นไรใช่ไหม?" เทียนอิ่งไม่ได้หันกลับมา เพียงแค่หันมาด้านข้างเล็กน้อยแล้วกล่าวถาม

โหลชีกล่าวว่า: "ไม่เป็นไร เจ้าก็ระวังตัวด้วย ธนูนำวิถีจะประมาทไม่ได้" นางไม่รู้จริงๆว่าที่นี่ยังมีการยิงธนูที่ร้ายกาจขนาดนี้

คนพวกนี้คือกลุ่มอำนาจที่มีอยู่เดิมของทุ่งป่าเถื่อนของพั่วอวี้ หรือว่าถูกจ้างให้มาฆ่านาง?

เทียนอิ่งพยักหน้า: "พระสนมวางพระทัย" แต่ว่า ในใจเทียนอิ่งก็รู้สึกโชคดีมาก โชคดีที่ฝ่าบาทมอบพิชิตวันให้กับเขา เขาเป็นองครักษ์ลับ ชำนาญการให้มีดสั้นมากกว่าการใช้กระบี่

โหลชีโบกมือ สั่งให้ทุกคนกลับมารวมกัน จะให้พวกเขาฝึกฝนนั้นไม่ผิด แต่ตอนนี้ดูแล้วอีกฝ่ายมีนักธนูที่แข็งแกร่งมากคนหนึ่ง ย่อมไม่สามารถไปรนหาที่ตายโดยเปล่าประโยชน์ได้

ทุกคนมารวมตัวกันอยู่รอบตัวของนางอย่างรวดเร็ว เฉิงสิบกับโหลวซิ่นก็โล่งอกไปเปลาะหนึ่ง ในที่สุดก็สามารถยืนอยู่ข้างกายของแม่นางแล้ว

"ยิงธนูได้เก่งกาจมีประโยชน์อะไร? ท่านก็ยังกล้าแค่เพียงซ่อนตัวเป็นเต่าหดหัวไม่ใช่หรือ แน่จริงก็แสดงตัวออกมาเลยสิ" โหลชีกล่าวเสียงดัง

"วูวู!"

นางเกือบลื่นล้มลงไป เหลือบมองเจ้าตัววู๊วูที่อยู่ไม่ไกลออกไป มันยังจะเฝ้าอยู่ตรงนั้น ตอนนี้ขาหน้าโอบเป็นวงกลม นอนราบอยู่บนพื้นครึ่งตัว ดูเหมือนว่ากำลังปกป้องอะไรบางอย่างอยู่

นี่คือส่งเสริมให้นางเอาของล้ำค่าไม่ต้องเอาชีวิตแล้วใช่ไหม? ช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ยังจะวูวูอะไรอีก ยังจะให้นางไปดูอีก!

โหลชีจ้องมองไปครู่หนึ่ง

รอแป๊บหนึ่งก่อน เจ้าเด็กโง่!

วูวู ของล้ำค่านะ!

หนึ่งคนหนึ่งจิ้งจอกจ้องมองกันไปมา

เสียงที่แหบแห้งดังขึ้นมาอีกครั้ง: "วิธีการยั่วยุใช้ไม่ได้กับข้า"

โหลชีหัวเราะเหอะๆขึ้นมา: "ถ้างั้น ท่านต้องขี้เหร่จนอยากร้องไห้แน่ ก็ถูก ขี้เหร่ไม่ใช่ความผิดของท่าน แต่ถ้าหากออกมาทำให้คนตกใจนั่นคือความผิดของท่านแล้ว ท่านมีความตระหนักรู้ในตัวเองขนาดนี้ ก็ควรจะให้ท่านสมหวัง"

อิ้นเหยาเฟิงเป็นคนแรกที่ทนไม่ไหวหลุดหัวเราะออกมา

คนเขาก็บอกแล้วว่าวิธีการยั่วยุใช้ไม่ได้ผล นางก็ยังยั่วยุต่อไปอีก

ครั้งนี้เสียงแหบแห้งแฝงไปด้วยเจตนาตอกกลับ น้ำเสียงเย็นชาลงไปมาก "นังเด็กเวร ความตายมาอยู่ตรงหน้าแล้ว......"

คำพูดของเขายังไม่ทันจบ โหลชีก็ขัดจังหวะการพูดของเขาแล้ว "ท่านจะบอกข้าว่าความตายมาอยู่ตรงหน้าแล้วยังจะปากแข็งอีกใช่ไหม? ความจริงที่นี่มีที่ปากแข็งยิ่งกว่าอีกนะ ท่านจะลองดูหน่อยไหม?"

"อะไรนะ......" คนคนนั้นยังไม่ทันตอบสนองกลับมา โหลชีก็เป่านกหวีดเสียงดังขึ้นมาแล้ว เสียงนกหวีดพุ่งทะยานสู่ท้องฟ้า ครู่ต่อมา เสียงอินทรีดังขึ้นในท้องฟ้า เงาร่างที่น่าเกรงขามของเจ้าขาวก็บินพุ่งลงมา โหลชีโบกมือไปทางทิศทางหนึ่ง "เจ้าขาว ฆ่าเขาซะ!"

ปีกขนาดใหญ่นั่นในตอนที่เข้าไปในป่ากลับพับขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ร่างใหญ่พุ่งเข้าไปในป่าอย่างยืดหยุ่น จะงอยปากอันแหลมคมจิกไปยังต้นไม้ต้นหนึ่งด้วยความแม่นยำอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ความเร็วนั่น ความแข็งแกร่งนั่น ไม่ด้อยไปกว่าธนูนำวิถีเมื่อครู่นี้แน่นอน! และนี่ยังเป็นการไล่ตามได้ด้วยตัวมันเองอีกด้วย