ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 430

เฉิงสิบรู้สึกตกใจมาก รีบพุ่งไปข้างกายนาง "แม่นาง ท่านเป็นอย่างไรบ้าง"

โหลชีกลับไม่ตอบเขา ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาเลย แต่ว่าสีหน้ากลับมีแววแค้นเคือง เฉิงสิบเห็นสีหน้าของนางตอนนี้ ก็นิ่งอึ้งไป ไม่กล้าเรียกนางอีก

แล้วหันหน้าไปมองเฉินซ่า อาการสั่นเท่าเช่นนั้นยิ่งชัดเจนขึ้นมาบ้างแล้ว

เฉิงสิบรู้สึกลำบากใจมาก ร้อนใจราวกับถูกไฟแผดเผา

แต่ในห้วงความฝันขณะนี้ โหลชีกำลังยกมือขึ้นเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก มองดูเกราะกำบังล่องหนที่ถูกนางใช้ฝ่ามือโจมตีจนสั่นสะเทือนไปครู่หนึ่ง

ถูกต้อง นางซัดฝ่ามือออกไป ตามหลักแล้วนี่คือห้วงความฝันที่นางควบคุมอยู่ แม้จะเกิดสิ่งเหล่านี้ขึ้น ฝ่ามือของนางก็สามารถโจมตีให้มันแตกสลายได้ แต่ว่า เมื่อซัดฝ่ามือออกไปกลับพบกับการต่อต้าน

คิดว่านางเป็นคนโง่หรืออย่างไร

มีการต่อต้านแสดงว่ามีพลังจากภายนอก ในความฝันที่นางควบคุมอยู่มีพลังจากภายนอก แสดงว่าความฝันนี้ไม่ได้มีนางควบคุมอยู่คนเดียว เห็นได้ชัดว่า มีคนยื่นมือเข้ามายุ่ง

วิชาควบคุมความฝันจะร้ายกาจแค่ไหนก็เป็นแค่คาถาชนิดหนึ่ง ขอเพียงเป็นคาถาก็ย่อมมีช่องโหว่ มีคนอาศัยช่องโหว่มุดเข้ามาก็ไม่แปลก

โหลชีย่อมไม่ได้รู้สึกตกใจเพียงเพราะเหตุผลแค่นี้

แต่การไม่ตื่นตระหนกก็ไม่ได้แปลว่านางไม่โมโห เป็นเพราะนางไม่แสดงออกถึงความโกรธมาเป็นเวลานานหรือไม่ จึงทำให้ทุกคนคิดว่านางเป็นคนดีและรังแกกันได้ง่ายๆ กล้าแทรกแซงเข้ามาในคาถาของนาง

แม้ว่านางจะไม่สามารถฆ่าฝ่ายตรงข้ามในคาถาได้ แต่ว่าการโจมตีกลับสามารถทำได้

สองมือของโหลชีเคลื่อนไหวพร้อมกัน ทั้งมือซ้ายและมือขวาต่างก็ประสานอินในท่าที่ไม่เหมือนกัน เมื่อประสานอินเสร็จก็ประทับไปที่เกราะล่องหน เหมือนในอากาศจะมีการปะทะที่ไร้เสียงเกิดขึ้น นางตะคอกเบาๆว่า "แตก "

แทรกแซงคาถาของนาง แสดงว่าคนคนนั้นก็เป็นยอดฝีมือในการใช้คาถา แต่ก่อนหน้านี้ตอนที่นางได้ประลองฝีมือกับซีเฟยฮวนก็รู้แล้วว่า พลังจิตและพลังความมุ่งมั่นที่แข็งแกร่งของตนเองนั้นเป็นประโยชน์ที่สุดต่อการใช้คาถาประเภทนี้ ตอนนี้พลังจิตของนางทะลักล้นออกมาแล้ว ถ้าหากฝ่ายตรงข้ามมีความสามารถจริง เช่นนั้นก็ตั้งรับให้ดีๆ

อย่าลืม นางไม่เพียงแต่ฝึกคาถาของซีเฟยฮวนเท่านั้น ยังเรียนรู้การทำลายคาถาของนางด้วย อีกอย่าง ก่อนที่จะฝึกฝนความสามารถของซีเฟยฮวน นางเองก็ทำลายคาถาเองได้ หรือจะพูดอีกอย่างว่า นางมีพรสวรรค์ทางด้านนี้สูงกว่าคนทั่วไปเป็นร้อยเท่า ศึกษาทุกอย่างอย่างกว้างขวางและรอบด้านให้เข้าใจทะลุปรุโปร่ง เรียนหนึ่งสิ่งเพื่อความรู้นับร้อย ตอนนี้ไม่แน่ว่าวิชาคาถาของนางอาจสู้อาจารย์ของซีเฟยฮวนคนนั้น เทพธิดาองค์ก่อนแห่งซีเจียงเฟยเยว่ ถ้าต้องการสู้ เช่นนั้นก็มาสู้กัน นางไม่เคยกลัวเลยสักนิด

ปัง

ในโรงเตี๊ยมคุณชายเหลียนซินกระอักเลือดออกมาทันที สีหน้าขาวซีดลงในทันใด ยังไม่ทันที่ชุ่ยเอ๋อจะเข้าไปประคองเขา ก็ล้มตัวลงไปกองอยู่บนโต๊ะหนังสือที่อยู่ข้างหน้าทันที ทำเอากระถางธูปหอมล้มระเนระนาด ตกกระแทกพื้นแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ขี้เถ้าของธูปลอยฟุ้งเต็มไปหมด เปื้อนเต็มใบหน้าของคุณชายเหลียนซิน ทำให้ใบหน้าที่เดิมทีก็ขาวซีดอยู่แล้วมีความเทามากยิ่งขึ้น ดูแล้วน่าสมเพชนัก

"คุณชาย ท่านเป็นอะไรหรือไม่ "ชุ่ยเอ๋อรีบเข้าไปประคองเข้าลุกขึ้น ขณะเดียวกันก็รู้สึกตกตะลึงในใจ พรสวรรค์ของพวกเขาทางด้านวิชาคาถาตอนนี้นับว่าแข็งแกร่งที่สุดในซีเจียงแล้ว แม้แต่เทพธิดาองค์ก่อนอย่างเฟยเยว่ยังเคยพูดไว้ ตอนที่อยู่ในวัยเดียวกัน นางเทียบกับคุณชายเหลียนซินไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ไม่พูดถึงคาถาอื่น แค่คาถาควบคุมความฝัน เขาจะแทรกซึมเข้าไปเป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายมาก อีกทั้งฝ่ายตรงข้ามก็ไม่มีทางรู้

แต่ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าอย่างไรก็สามารถดูออก คุณชายถูกโต้กลับจากคาถา

คุณชายเหลียนซินควบคุมอารมณ์เอาไว้อย่างแค้นเคือง โบกมือและพูดว่า"ข้า ...ไม่เป็นไร"

ไม่เป็นไร จะไม่เป็นไรได้อย่างไร

นี่เป็นการโต้กลับของคาถา และเป็นการถูกโจมตีโดยตรง เป็นการโจมตีเชียวนะ

การโต้กลับกับการโจมตีมันคนละเรื่องกัน การโต้กลับคือตัวเองใช้พลังไปมากน้อยแค่ไหน จากนั้นเกิดข้อผิดพลาดขึ้นจึงทำให้ดีดกลับมาหาตัวเอง เท่ากับตัวเองทำร้ายตัวเอง ที่จริงนี่ก็เป็นเรื่องปกติเวลาใช้คาถา แต่การโจมตีนั้นเกิดจากคนอื่นเป็นคนสร้างขึ้นมา

หมายความว่าอีกฝ่ายไม่เพียงแต่จะพบว่าเขาแทรกแซง ยังสามารถหาตัวเขาพบด้วย สุดท้ายก็โจมตีเขาอย่างแม่นยำ แม้ว่าในวิชาควบคุมความฝันอีกฝ่ายจะไม่สามารถฆ่าเขาได้ แต่การโจมตีด้วยกระบวนท่านี้ เพียงพอที่จะบีบให้เขาออกมาจากความฝันนั้นได้ ทำให้เขาบาดเจ็บ ทำให้ไม่สามารถสอดแนมและแทรกแซงเข้าไปในฝันของอีกฝ่ายได้เป็นการชั่วคราว

"คุณชายเห็นคนที่กำลังใช้คาถาควบคุมความฝันหรือไม่"ชุ่ยเอ๋อสะกดความตื่นกลัวเอาไว้และถามเสียงเบา

แต่กลับไม่รู้เลยว่าคำถามนี้ยิ่งเป็นการโรยเกลือไปบนแผลของคุณชายเหลียนซิน

แทบอยากจะบ้าตายจริงๆ ปรากฏว่าเขายังไม่ทันได้เห็นหน้าคนคนนั้นด้วยซ้ำ เลือนรางมาก ได้ยินเพียงเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังร้องเรียกนักพรตเลว เขายังไม่ทันได้เห็นผู้หญิงคนนั้นที่ใช้คาถาควบคุมความฝันและนักพรตเลวที่นางร้องเรียกให้ชัดเจนเลย ก็ถูกทำร้ายจนหลุดออกมา

นี่มันน่าอายจริงๆ

ชุ่ยเอ๋อถนัดเรื่องการสังเกตสีหน้าและคำพูดคนมาก เห็นสีหน้าไม่ดีของเขาก็รู้คำตอบแล้ว แต่ว่านางก็ยังไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไหร่

"ไป ไปเอาน้ำมาให้ข้าอาบ ข้าจะออกเดินทางเดี๋ยวนี้"

เดิมทีคุณชายเหลียนซินไม่ได้คิดจะเอาชีวิตของคนที่ใช้คาถาควบคุมความฝัน แต่การที่อีกฝ่ายทำให้เขาต้องเสียหน้าอย่างรุนแรงในครั้งนี้ ทำให้เขาไม่พอใจมาก ไหนเลยจะสามารถเก็บอีกฝ่ายไว้ได้อีก

ครั้งนี้ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ก็ต้องหาตัวคนคนนั้นออกมาให้ได้ ให้นางได้ลิ้มรสคาถาเฉพาะของเขาคุณชายเหลียนซิน

ในใจของคุณชายเหลียนซินคิดอะไรโหลชีย่อมไม่รู้ และถึงแม้นางจะรู้ก็ไม่ได้ใส่ใจ คุณชายเหลียนซิน เขากล้าแทรกแซงเข้ามาในความฝันของนาง นางไม่หาเขาเพื่อคิดบัญชีก็นับว่าไม่เลวแล้ว ถ้ายังกล้าเข้ามาใกล้อีก จะสั่งสอนให้สาหัสทีเดียว