เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 854

บทที่ 853 ห้ามไปไหน

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ แววตาของหลัวลี่ที่มองเฉียวจื้อก็ได้เปลี่ยนไปบ้างแล้ว

“นายพูดอะไร? นายเป็นเหมือนกับในข่าวลือเหรอ?”

เฉียวจื้อ：“……หลอกเธอ เรื่องพวกนั้นก็ล้วนเป็นคนอื่นที่ส่งออกไปมั่วๆ ที่จริงฉันรักษาความบริสุทธิ์ผุดผ่องของตัวเองไม่ให้ด่างพร้อยเป็นอย่างมาก ที่เลี้ยงอาหารมื้อใหญ่เธอก็เป็นการแสดงการขอโทษ เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าทำให้เธอตกใจแล้วเหรอ?”

หลัวลี่ไม่อยากจะเชื่อเขา และได้ดื้อรั้นกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเอาไว้

“หากว่าฉันหลอกเธอ ฉันถูกฟ้าผ่าตายได้ไหม?”

หลัวลี่มองเขาทีหนึ่ง และได้หรี่ตาขึ้นด้วยความระแวง “ช่างแล้ว นายไม่ต้องพูดคำที่น่ากลัวเช่นนี้ ฉันก็คิดซะว่านายขอโทษแล้ว ส่วนเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่ฉันก็ไม่ต้องแล้ว”

พอดีกับที่เวลานี้ประตูลิฟต์ได้เปิดออกแล้ว หลัวลี่ก้าวเท้าเดินออกไปแล้ว

เมื่อเฉียวจื้อเห็น ก็ทำได้เพียงตามขึ้นไปทางด้านหน้า: “หากว่าเธอไม่รับปากให้ฉันเลี้ยงข้าวเธอละก็ ถ้าเช่นนั้นเธอก็ไม่ได้ให้อภัยฉัน คิดว่าคำขอโทษไม่จริงใจ”

หลัวลี่：“……นายต้องการยังไงกันแน่?”

“เลี้ยงข้าวแสดงการขอโทษเท่านั้น เธอวางใจเถอะ......เธอเป็นถึงพี่สะใภ้......”คำพูดของเขาได้หยุดชะงัก และก็ได้เปลี่ยนคำพูด: “คนของบริษัท ฉันจะมั่วยังไงก็ไม่กล้าทำอะไรกับคนของบริษัทของยู่ฉือ เป็นเพียงแค่แสดงการขอโทษเท่านั้นจริงๆ”

เมื่อได้ฟังคำพูดตอนท้ายของประโยคนี้ ชั่วขณะหลัวลี่ก็รู้สึกว่าน่าเชื่อถือ เธอก็อยากจะกินของจริงๆ

แต่ว่า กินไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร

“ไปเถอะ ไปเถอะ”

ก็ได้อยู่ในตอนที่หลัวลี่ลังเล เฉียวจื้อจึงถือโอกาสจูงมือเธอขึ้นกลับเข้าสู่ในลิฟต์ใหม่แล้ว หลังจากนั้นก็กดไปที่ลานจอดรถ

“นี่!” หลัวลี่โมโหจนหายใจไม่ทันสะบัดมือของเขาออก: “ฉันยังไม่ได้รับปากนายล่ะ นายมีสิทธิ์อะไรพาฉันไปตรงๆแบบนี้?”

“แสดงการขอโทษก็ต้องทันเวลาไง นี่ถึงสามารถแสดงออกได้ถึงความจริงใจของฉันไง”

“ฉันยังต้องทำงานล่ะ”

“ลางานเถอะ~”

หลัวลี่：“……ไม่ได้ ลางานจะต้องหักเงินเดือน การปฏิบัติหน้าที่ครบวันที่กำหนดกับโบนัสของฉัน......”

เฉียวจื้อรับไม่ได้จริงๆ และได้พูดตรงๆ: “ผู้หญิงอย่างเธอคนนี้ทำไมคำพูดมากขนาดนี้? หักเงินเดือน การปฏิบัติหน้าที่ครบวันที่กำหนดยังมีโบนัสฉันให้เธอได้แล้วใช่ไหม? ตอนนี้ก็หุบปากเชื่อฟัง แล้วไปกินอาหารมื้อใหญ่กับฉัน”

หลัวลี่：“ท่าทางอะไรของนาย?”

“......ฉันผิดไปแล้ว เงินพวกนั้นฉันชดเชยให้เธอ ก็คิดว่าเป็นฉันที่ขอร้องให้เธอออกไปกินข้าวกับฉันได้ไหม?”

“นายอย่าแตะต้องตัวฉัน” หลัวลี่สะบัดมือเขาออก จากนั้นก็เดินไปยืนอยู่ในมุม

เบ้าตาของเธอมีความแดงอยู่บ้าง เมื่อกี้ที่เฉียวจื้อพูดคำพูดพวกนั้นได้เหยียบไปถึงความเจ็บปวดของเธอแล้ว คิดถึงเมื่อก่อนที่เธอใช้เงินเป็นเบี้ย ไม่ว่าเรื่องอะไรก็มีคนมาดูแล ตอนนี้ล่ะ?

เพื่อการปฏิบัติหน้าที่ครบวันที่กำหนดแล้วเธอก็ไม่กล้าลางานตามอำเภอใจ คิดไม่ถึงว่ายังถูกผู้ชายคนหนึ่งพูดว่าตัวเองพูดมาก เอาเงินมาให้ตัวเอง......

แต่ว่าก็สามารถทำอะไรได้? ทางเส้นนี้เป็นเธอที่เลือกด้วยตัวเอง จึงทำได้เพียงเดินต่อไปแล้ว

*

ห้องทำงาน

หานมู่จื่อถูกอุ้มเข้าไปในห้องทำงาน เวลานี้ชั้นบนก็ไม่มีคนอยู่แล้ว พี่หลินก็ได้เลิกงานกลับบ้านไปกินข้าวแล้ว ดังนั้นก็แม้ว่าคือถูกอุ้มเข้าไปในห้องทำงาน เดิมทีก็ไม่มีใครเห็น

เมื่อเข้าไปในห้องทำงาน หานมู่จื่อก็ถูกวางอยู่บนโต๊ะทำงานแล้ว หลังจากนั้นเย่โม่เซินก็ได้ก้มต่ำเข้ามา

ตอนที่หานมู่จื่อถูกวางอยู่บนโต๊ะทำงาน ในห้องทำงานเวลานี้มีโซฟาและก็มีเก้าอี้ แม้กระทั่งด้านในยังมีห้องพักผ่อน ทำไมเขาจะต้องเอาตัวเองมาวางอยู่บนโต๊ะทำงาน?

ทันใดนั้นในหัวก็ได้คิดไปถึงภาพวาดที่นุ่มนวลอะไร จากนั้นหานมู่จื่อก็ได้เคร่งเครียดขึ้นมาชั่วขณะ ตอนที่ต้องการแอบย่องไปกลับได้ถูกเย่โม่เซินพิงเข้ามาแล้ว

“คิดจะไปไหน?”

เขาได้จับแขนเธอเอาไว้ มือข้างหนึ่งรัดเอวของเธอนำเธอลากมาทางด้านตัวเอง