เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 831

บทที่830 พวกนายหนีไปด้วยกันเถอะ

เฉียวจื้อเป็นคนพูดเก่ง

พอนั่งลง เขาก็พูดไม่หยุด

“ยู่ฉือ คุณตาของนายโทรไปหาฉันแบบนั้น ฉันว่าท่านคงจะตัดสินใจแน่วแน่ที่จะให้นายแต่งงานกับตวนมู่เสว่แน่ๆ แล้วฉันก็รู้สึกว่าเขาเริ่มจะสงสัยนายแล้วด้วย นายคิดจะทำยังไงต่อไป”

เขาพูดไปด้วย ส่งสายตาไปทางหานมู่จื่อด้วย

หานมู่จื่อไม่รู้ว่าเฉียวจื้อกำลังคิดจะทำอะไร ตามหลักแล้วเขาไม่น่าจะพูดถึงเรื่องนี้ออกมาถึงจะถูก

แต่เฉียวจื้อกลับเหมือนจงใจพูดออกมา ก่อนจะเบะปาก “นายคงไม่คิดจะให้พี่สะใภ้ได้รับความไม่เป็นธรรมแบบนี้ไปตลอดหรอกใช่ไหม”

พอได้ยินแบบนี้ เย่โม่เซินก็หยุดชะงัก ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาแล้วจ้องมองด้วยแววตาสงสัย

“นายคิดจะพูดอะไร”

เฉียวจื้อเบ้ปาก แบมือออกทั้งสองข้าง “ฉันก็แค่เป็นห่วงแทนนาย คุณตาของนายยิ่งใหญ่แค่ไหนนายก็น่าจะรู้ดี ถ้าหากเขาจับได้ ว่าสาเหตุที่นายไม่ยอมแต่งงานกับตวนมู่เสว่เป็นเพราะพี่สะใภ้ ถ้าเป็นอย่างนั้น…”คำพูดหลังจากนั้นเขาไม่พูดต่อ เพราะทุกคนต่างก็รู้ดี

เดิมทีเฉียวจื้อเองก็ไม่อยากจะพูดเรื่องพวกนี้ต่อหน้าหานมู่จื่อ เพราะเขากลัวว่าพี่สะใภ้จะยอมแพ้ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เขากับพี่สะใภ้รู้เรื่องทุกอย่างแล้ว

เขารู้ความลับของพี่สะใภ้เยอะมาก และรู้อดีตที่ผ่านมาของเธอกับยู่ฉือด้วย

ดังนั้นคำพูดของเขาจึงตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม อยากพูดอะไรก็พูด

แต่เย่โม่เซินกลับขมวดคิ้วเพราะคำพูดของเขา เขาอยากจะจัดการปัญหานี้เงียบๆ แต่เฉียวจื้อกลับเหมือนกำลังต้องการจะพูดให้ชัดเจน

ส่วนหานมู่จื่อก็นั่งก้มหน้าก้มตากินข้าวอยู่ข้างๆ เย่โม่เซินเหลือบตามอง เพราะเขารู้สึกสีหน้าตอนกินข้าวของเธอดูกินข้าวอย่างจริงจังมาก

คำถามที่เฉียวจื้อถามก่อนหน้านี้ ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ฟังเลย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เย่โม่เซินถึงรู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมา ท่าทางไม่ใส่ใจของเธอ ทำให้เย่โม่เซินรู้สึกว่าเขาไม่มีความสำคัญต่อเธอเลย

ดังนั้น แววตาของเย่โม่เซินจึงแฝงความรู้สึกอื่นเข้าไปด้วย

หานมู่จื่อที่ตอนแรกไม่รู้สึกหิว แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร พอได้กลิ่นอาหารของที่นี่แล้วรู้สึกหิวขึ้นมาได้ เธอคีบอาหารมากินโดยไม่รู้ตัว

เธอกำลังคิดอยู่เลย สงสัยลูกในท้องของเธอจะชอบกินอาหารรสชาตินี้ แต่กลับรู้สึกได้ถึงสายตาน้อยใจที่มองมาที่เธอ

เธอเงยหน้าขึ้นมอง จึงเห็นว่าเย่โม่เซินกำลังมองมาที่เธอด้วยแววตาร้ายกาจราวหมาป่า

ในขณะที่หานมู่จื่อกำลังสงสัยว่าตัวเองทำอะไรผิดไป เย่โม่เซินก็หลับตาลง “หุบปาก”

เฉียวจื้อ “… หรือไม่อย่างนั้น นายกับพี่สะใภ้ก็กลับประเทศไปซ่อนตัวสักพัก”

พอได้ยินแบบนี้ หานมู่จื่อก็ปล่อยตะเกียบหล่นลงบนพื้น แล้วมองหน้าเฉียวจื้ออย่างไม่อยากจะเชื่อ สายตาของเธอเหมือนกำลังถามว่าเฉียวจื้อว่าเขาบ้าไปแล้วหรือเปล่า

เห็นได้ชัดว่าเฉียวจื้อจงใจพูดแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นสายตาของหานมู่จื่อ แต่เขาจงใจไม่มอง ก่อนจะพูดออกมาอีก “ยู่ฉือ ฉันคิดว่าวิธีนี้ก็ไม่เลวนะ นิสัยของคุณตานายฉันรู้ดี พวกนายหนีไปด้วยกันเหมือนคนสมัยก่อน แล้วหนีกลับประเทศจีนไป ฉันจะช่วยพวกนายปิดเป็นความลับ เมื่อไหร่ที่พี่สะใภ้ท้องแล้ว พวกนายค่อยกลับมา…”

“แค่กๆ…”พอได้ยินแบบนี้ หานมู่จื่อก็สำลักออกมา แล้วปิดปากไอขึ้นมา

เธอไออย่างแรง จนใบหน้าของเธอแดงก่ำ โดยมีมือของอีกคนกำลังลูบหลังให้เธออยู่ พอเห็นน้ำตาตรงขอบตาของหานมู่จื่อ เย่โม่เซินก็รีบเทน้ำยื่นให้เธอดื่ม