เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 843

บทที่842 ข่มขู่

ทุกคนในที่แห่งนั้นแทบจะช็อกสลบไปกับคำพูดประโยคนั้น!

ชายร่างใหญ่ในชุดสูทหลายคนล้วนส่งสายตาไม่อยากเชื่อไปยังเธอ แต่ละคนต่างก็มีสีหน้าซีดแข็งค้างกันออกมา

เด็กคนนี้ หล่อนยังกล้าเอ่ยเรียกร้องออกมาอีก โลภมากเสียขนาดนี้ คาดว่านายท่านยู่ฉือจะต้องโกรธลมแทบจับขึ้นมาแน่

คนเหล่านั้นมองไปยังนายท่านยู่ฉือ

และมันก็เป็นไปอย่างที่คิดยู่ฉือจินได้โกรธขึ้นมาไม่น้อยเลยทีเดียว ในตอนนี้ได้มีสีหน้าอึมครึมเหมือนกับก้นหม้อขึ้นมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชี้หน้าเธอออกไปอย่างเคืองโกรธ “เธอเธอเธอว่าอะไรนะ? ลองพูดอีกทีสิ?”

ริมฝีปากแดงของหานมู่จื่อยกยิ้มออกมาเล็กน้อย เอ่ยออกไปด้วยรอยยิ้มหวาน “คุณตาเป็นอะไรไปคะ? เมื่อกี้คุณตาพูดเองนี่คะว่าฉันจะอยากได้อะไรก็ได้ หรือว่าในสายตาของคุณตานั้นยู่ฉือเซินไม่ได้มีค่าไปกว่าตระกูลยู่ฉืองั้นหรอคะ? ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว งั้นฉันก็คงไม่อาจไปจากชีวิตเขาได้ อันที่จริงสำหรับฉันแล้ว...ถึงแม้ว่าคุณตาจะประเคนยกตระกูลยู่ฉือมาให้ฉันจริง ฉันก็ไม่มีทางออกไปจากชีวิตเขาหรอกค่ะ”

คำพูดนี้ได้ทำเอายู่ฉือจินอึ้งตะลึงไปทันที นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะพูดออกมาว่าถึงแม้ว่ามอบตระกูลยู่ฉือให้ หล่อนก็จะไม่มีทางออกไปจากชีวิตของเขา

คำพูดนี้จริงเท็จแค่ไหนกัน? เป็นเพราะรู้ว่าเขาไม่มีทางตอบรับออกมา ก็เลยพูดออกมาได้อย่างมั่นอกมั่นใจเสียขนาดนี้ล่ะมั้ง?

“เฮอะ” ยู่ฉือจินแค่นเสียงเย็นออกมา “ไม่ว่าจะยังไง เธอจะต้องการก็ดี ไม่ต้องการก็ดี คำขอที่บ้าบอคอแตกอย่างนั้นฉันไม่มีทางยอมรับอย่างแน่นอน ถ้าเธอไม่พอใจที่เงินน้อยไปฉันก็จะเพิ่มให้เธอ ได้เงินแล้วก็ออกไปซะ!”

หานมู่จื่อยืนอยู่ตรงที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนไปไหน

พูดคุยอธิบายกับเขามาตั้งนาน จู่ๆเธอก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาเล็กน้อย

ไม่รู้เหมือนกันว่าเย่โม่เซินจะมาเมื่อไหร่ เนื่องจากว่าอีกฝ่ายเป็นคุณตาของเขา เธอจะพูดแรงเกินไปมันก็ไม่ดีนัก แต่จะให้เธอรับมืออย่างนี้ต่อไปเธอก็เหนื่อยมากแล้วจริงๆ และเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายรับมือได้ยากอีกเช่นกัน ไม่มีทางที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเธอออกมาอีกแน่

ภายในใจของหานมู่จื่อลอบถอนหายใจออกมาเล็กน้อย พร้อมเอ่ยออกไปอย่างจริงจังว่า “คุณปู่ยู่ฉือ ฉันไม่มีทางออกไปจากชีวิตเขาอย่างแน่นอน ไม่ว่าคุณตาจะให้อะไรฉันก็ตาม”

เห็นท่าทางอย่างนั้นของเธอแล้ว ยู่ฉือจินหรี่ตาลงเล็กน้อย เผยแววตาเชือดเฉือน พร้อมกับแค่นเสียงเย็นออกมา “ฉันไม่นึกเลยว่า เธอจะหาที่นี่เจอจนได้”

ได้ยินดังนั้น ภายในใจของหานมู่จื่อก็กระตุกขึ้นมาเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมาสบตาเข้ากับยู่ฉือจินอย่างลืมตัว

เขาเลือกที่จะหงายการ์ดนี้กับเธอ? ไม่คิดจะเล่นกับเธอแล้ว?

ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว งั้นเธอก็เอ่ยพูดออกไปด้วยดีกว่า

เพียงแต่ริมฝีปากของหานมู่จื่อเพิ่งจะได้ขยับออกมาเล็กน้อย ด้านนอกก็มีเสียงอันเยือกเย็นของชายหนุ่มเสียงหนึ่งดังเข้ามา

“คุณตาจะทำให้เธอลำบากใจไปเพื่ออะไรครับ?”

เสียงทุ้มต่ำอันคุ้นเคยนั้น...

ภายในใจของหานมู่จื่อก็เกิดความดีใจขึ้นมา จากนั้นก็หันไปมองตามเสียงนั้นทันที

เย่โม่เซินที่อยู่ในชุดสูทเรียบง่ายกำลังยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าประตูห้องเลขา กลิ่นอายเยือกเย็นอบอวลไปทั่วทั้งร่างของเขา เขามองภาพเหตุการณ์ภายในห้องเลขาด้วยสายตาอันแสนเย็นชา จากนั้นก็สาวก้าวใหญ่ๆเข้าไปหาหานมู่จื่อทันที

หานมู่จื่อที่เตรียมจะอ้าปากเอ่ยเรียกเขาออกไป แต่กลับถูกเขาจับกุมข้อมือบางเอาไว้ จากนั้นก็ดึงเข้าไปอยู่ข้างหลังร่างของเขา

“เป็นผมที่ตามตอแยเธอเอง คุณตาสามารถมาลงกับผมได้เลย”

การปรากฏตัวออกมาอย่างกะทันหันของเย่โม่เซินนั้นทำเอายู่ฉือจินหรี่ตาออกมาเล็กน้อย มองเขาและหานมู่จื่อที่อยู่ด้านหลังของเขาอย่างไม่สบอารมณ์ เม้มปากอย่างเก็บกลั้นอารมณ์ออกมา “ยังไม่ถึงเวลาที่แกจะเข้าทำงานไม่ใช่หรือไง? ทำไม รีบมาก่อนเพื่อผู้หญิงคนนึง? หรือว่า เมื่อกี้เธอหาข้ออ้างไปชงชา แต่ความจริงแล้วก็คือไปฟ้อง?”

หานมู่จื่อที่กำลังหลบอยู่ด้านหลังเย่โม่เซินนั้นก็รู้สึกว่ากำลังถูกปรักปรำขึ้นมาทันที เธอนั้นได้หอบเอาความตั้งใจจริงไปชงน้ำชามาให้เขาจริงๆ ไม่ได้มีความคิดที่จะฟ้องอะไรเลยด้วยซ้ำ

เธอไม่ใช่ผู้หญิงจำพวกที่ว่าโดนอะไรนิดๆหน่อยๆแล้วไปฟ้องผู้ชายของตัวเองจำพวกนั้นเสียหน่อย

อันที่เรื่องนี้มันก็ซับซ้อนเกินไป อย่างแรกเลยก็คือเธอไม่อยากดึงเย่โม่เซินเข้ามายุ่งเกี่ยว เนื่องจากว่าเรื่องที่เธอกับนายท่านยู่ฉือรู้นั้น ตัวเย่โม่เซินนั้นไม่ได้รับรู้เลย