เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 833

บทที่ 832 คนที่ไม่ได้เรื่องได้ราว

ตอนที่ตวนมู่เสว่เข้าไปหาเย่โม่เซิน เย่โม่เซินกำลังยืนอยู่ตรงหน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส กำลังครุ่นคิด ที่นี่ตึกสูงมาก ตัวอยู่ที่นี่ เขาแทบจะมองเห็นสิ่งมากมายที่คนอื่นในเมืองนี้ ไม่สามารถมองเห็นได้

แต่ว่า ในใจยังคงสับสนยิ่งนัก

ทั้งหมดนี้สำหรับเขาแล้ว ยังคงเป็นเรื่องแปลกมาก แต่กลับเป็นหานมู่จื่อ ที่ให้ความรู้สึกที่แตกต่างกับเขา

ถ้าคุณตายืนยันที่จะให้เขาหมั้นกับตวนมู่เสว่ ถ้าอย่างนั้น ข้อเสนอของ เฉียวจื้อ......ก็ดูดีทีเดียว แม้ว่าสำหรับเขาแล้ว เขารู้สึกว่า ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้

คนที่เขาเย่โม่เซินต้องการ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถหยุดเขาได้

ที่เขาไม่ต้องการ ก็ไม่มีใครบังคับเขาได้

ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด ประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะดังขึ้น เย่โม่เซินดึงสติกลับมา พูดอย่างเย็นชา “เข้า”

แต่ไม่ได้หันกลับมามอง ดังนั้นเขาจึงไม่รู้เลย ว่าคนที่เข้ามาคือใคร

หลังจากที่ตวนมู่เสว่เข้ามา ก็เห็นเย่โม่เซินยืนอยู่คนเดียวตรงหน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส พร้อมกับหันหลังให้พวกเธอ เธอเหลือบมองไปที่พนักงานแผนกต้อนรับ ส่งสัญญาณให้เธอออกไปก่อน

สาวพนักงานต้อนรับกะพริบตา แล้วเดินออกไป

ตั้งแต่ประตูถูกเปิดออก ดูเหมือนจะเงียบอยู่ตลอด เย่โม่เซิน ขมวดคิ้วเล็กน้อย หรือว่าไม่ใช่พี่หลินคือมู่จื่อ?

ในขณะที่เขากำลังจะหันหน้ากลับ ร่างที่นุ่มละมุนก็สวมกอดเขาจากด้านหลังกะทันหัน มือที่นุ่มนวลโอบเอวของเขาไว้โดยตรง ในเวลาเดียวกัน กลิ่นหอมที่ไม่คุ้นเคย ก็พุ่งเข้าสู่ลมหายใจของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว

กลิ่นอายที่แปลกประหลาดนี้......

ม่านตาของเย่โม่เซินขยายทันที ร่างกายตอบสนองอย่างรวดเร็ว บีบมือนั้นไว้โดยตรง แล้วผลักเธอออกไป

“พี่เซิน...... อ๊ะ!”

ตวนมู่เสว่ เพิ่งสวมกอดจากด้านหลัง ก็รู้สึกว่ามือของตัวเองถูกจับไว้แล้ว เธอแอบดีใจ แต่ทันทีที่ส่งเสียงร้องออกมา ก็ถูกโยนออกไป

เธอกรีดร้องด้วยความตกใจ ถอยหลังไปหลายก้าว แต่เพราะเธอสวมรองเท้าส้นสูงไว้ สุดท้ายก็ไม่สามารถทรงตัวไว้ได้ ทั้งตัวกระแทกล้มลงบนพื้นแข็งที่เย็นยะเยือก

วินาทีที่บั้นท้ายกระแทกลงบนพื้น ตวนมู่เสว่รู้สึกว่า ความเจ็บปวดทั้งร่างกาย ถูกปลุกขึ้นมาทันที เจ็บปวดจนเธออยากจะแยกเขี้ยวยิงฟัน

แต่เมื่อนึกถึงว่า เย่โม่เซินยังอยู่ที่นี่ ภาพการแยกเขี้ยวยิงฟันนั้นน่าเกลียดเกินไป ดังนั้นจึงต้องควบคุมการแสดงออกทางสีหน้าของตัวเอง เงยหน้าขึ้นเรียกเย่โม่เซินด้วยหน้าตาน่าสงสาร

“พี่เซิน คือฉันเอง...... ฉันคือเสี่ยวเสว่......”

เย่โม่เซินได้หันหน้ากลับมาแล้ว มองเธออย่างเคร่งขรึมเยือกเย็น ดวงตานั้นมืดสนิทไม่มีแสงสว่างสักนิด ซึ่งทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวจากใจ

เมื่อเห็นสายตานี้ ตวนมู่เสว่รู้สึกขาดความมั่นใจเล็กน้อย บีบน้ำตาไหลออกมา “พี่เซิน...... เสี่ยวเสว่ ล้มเจ็บมากเลย”

ทะนุถนอมอ่อนโยนต่อสตรี เป็นสัญชาตญาณของผู้ชาย

โดยทั่วไปแล้ว ต่อให้จะเป็นผู้ชายที่เย็นชามากแค่ไหน เมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ล้มลงต่อหน้าเขา เขาก็น่าจะแสดงท่าทางสุภาพบุรุษของตัวเอง ต่อให้จะไม่ชอบเธอ แต่อย่างน้อยก็จะต้องช่วยพยุงตัวเธอนะ?

แต่เย่โม่เซินไม่เพียงแต่ไม่ก้าวไปช่วยพยุงเธอแล้ว กลับยังชำเลืองมองเธออย่างเย็นชา แล้วถามว่า “ใครให้คุณเข้ามา

ตวนมู่เสว่ รู้สึกว่า หัวใจของตัวเองแตกสลายในทันที

เป็นแบบนี้ได้ยังไง?

ทั้งที่ตัวเองล้มลงแล้ว และยังเป็นเขา ที่ผลักตัวเองออกไป ถ้าไม่ใช่เขาผลักออก ตัวเองจะไม่ล้มแน่นอน เขาไม่เพียงแต่ไม่ช่วยพยุงเธอขึ้นมา ยังใช้สายตาที่เย็นชาเช่นนี้ จ้องมองตัวเอง

หัวใจของ ตวนมู่เสว่เจ็บจี๊ดในทันที เธอกัดริมฝีปากล่างไว้ จ้องมองเย่โม่เซิน ด้วยแววตาแดงก่ำ “ฉันอยากจะมาหาพี่เซิน เลยให้คนในบริษัทของพี่ พาฉันเข้ามา พี่เซิน......ฉันล้มเจ็บมากเลย พี่ช่วยพยุงฉันหน่อยได้ไหม?”

หลังจากพูดจบ เธอยังยื่นมือไปให้เย่โม่เซิน

ในขณะนี้ หานมู่จื่อก็ได้มาถึงหน้าประตูห้องทำงานแล้ว เธออยากจะมาดูเสียหน่อย แต่เธอไม่ได้คิดที่จะเข้าไป แค่อยากได้ยินสถานการณ์เท่านั้น