เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 847

บทที่846 ความลับเปิดเผย

เรื่องครั้งที่แล้ว มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดมาก่อนจริงๆ

แต่ปัญหานี้ดูเหมือนว่าจะข้ามผ่านไปไม่ได้แล้ว ที่ว่ากันว่าก้าวพลาดไปครั้งนึงก็จะเสียใจไปตลอดชีวิตก็คือเหมือนอย่างเธอตอนนี้นั่นเอง

ในเมื่อมันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดมาก่อน ก็จะต้องไม่ใช่การส่งซิกอะไรให้เขาอยู่แล้ว ในตอนนั้นพวกเธอสองคนไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรต่อกันเลย เธอจะทำการส่งซิกอะไรพวกนั้นไปทำไมกัน?

แต่เห็นได้ชัดว่าเย่โม่เซินไม่ได้คิดอย่างนั้น เขาซุกอยู่ตรงบริเวณลำคอของเธอ ริมฝีปากของเขาพาดผ่านลำคอขาวนุ่มของเธอไปเหมือนกับทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ ลมหายใจร้อนที่เป่ารดลงมาเหมือนกับปุยขาวของเมล็ดหลิวที่กำลังลอยฟุ้งออกมาไม่มีผิด

มือที่โอบตรงบริเวณเอวของเธอนั้นจู่ๆก็เคลื่อนขึ้นมาข้างบน จากนั้นหานมู่จื่อก็รับรู้ได้ว่าการสูดหายใจของเย่โม่เซินเริ่มถี่ขึ้นมา

หานมู่จื่อกะพริบตาออกมาอย่างตื่นกังวล ริมฝีปากอ้าออกมาอย่างไม่รู้ตัว “ไม่...ไม่ได้...”

แต่สิ่งที่เขาตอบกลับมาก็คือ ริมฝีปากของเย่โม่เซินที่ได้ประกบลงมา

ปัง!

“ท่านประธาน เมื่อกี้ฉันลืมบอกท่านประธานเกี่ยวกับ...”

ในตอนที่ตัวหานมู่จื่อนั้นขาแทบจะอ่อนลงเต็มที จู่ๆประตูห้องทำงานก็ถูกผลักเข้ามา พี่หลินพูดเสียงดังลั่นออกมาพลางเดินเข้ามาในห้อง ผลก็คือเห็นเข้ากับภาพที่ชวนให้ตื่นตาตื่นใจเข้า

พี่หลินเบิกตากว้างออกมาอย่างไม่อยากที่จะเชื่อออกไป

นี่เธอเห็นอะไรเข้าเนี่ย??

ท่านประธานที่เห็นผู้หญิงเหมือนไส้เดือนกิ้งกือคนนั้น นึกไม่ถึงเลยว่าจะ...กอดจูบผู้หญิงอยู่อย่างนี้ได้?

หานมู่จื่อได้ยินเสียงพี่หลิน ก็ตื่นตกใจจนมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างมาก ยกมือขึ้นมาใช้แรงผลักร่างของเย่โม่เซินออกไปทันที เซถอยออกไปหลายก้าวกว่าจะทรงตัวได้

เย่โม่เซินถูกผลักออกไป แววตาก็มืดครึ้มเผยความรู้สึกหงุดหงิดจากอารมณ์ที่คั่งค้างออกมา เขาขมวดคิ้วมองไปยังคนที่เข้ามาโดยที่ไม่เคาะประตู สีหน้าที่แสดงออกมานอกจากจะไม่มีความกระดากอายที่ความลับถูกเปิดเผยแม้แต่น้อยแล้ว แต่กลับยังถามออกไปอีกว่า “ทำไมไม่เคาะประตู?”

พี่หลิน “...”

เธอนิ่งอึ้งอยู่หลายวิ แล้วเอ่ยขอโทษออกไป จากนั้นก็ถอยออกไปทันที

หานมู่จื่อที่ยืนอยู่ข้างๆนั้น ก็ได้รู้สึกอับอายจนอยากพลิกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว เดิมทีเธอไม่กล้าที่จะให้คนอื่นรู้ แต่นึกไม่ถึงว่าจะทำให้พี่หลินต้องมาเห็นฉากนี้เข้าเสียได้ ความจริงการจูบกันของคู่รักมันก็เป็นเรื่องที่ปกติมาก แต่ถ้าถูกคนรู้จักมาบังเอิญเห็นเข้า ก็จะน่าอายเป็นอย่างมาก

เธอกัดลงไปบนริมฝีปาก มือกุมเข้าด้วยกัน หลังจากนี้เธอจะไปเจอกับพี่หลินได้ยังไง?

ในตอนที่เธอกำลังคิดสับสนอยู่นั้นเอง เย่โม่เซินก็ได้พูดกับเธอออกมาว่า

“เข้ามา”

หานมู่จื่อ “???”

เย่โม่เซินเอ่ยออกมาด้วยสีหน้านิ่งเรียบดังเดิม “ต่อ”

เธอจึงตอบกลับไปอย่างไม่ต้องคิดเลยแม้แต่น้อยว่า “ถูกพี่หลินเห็นเข้าอย่างนั้นแล้ว คุณยังมีอารมณ์จะต่ออีก?”

เห็นเธอยืนอยู่ตรงที่เดิมไม่ขยับ เย่โม่เซินจึงเม้มปากตัวเองแล้วเดินเข้าไป จับลงไปใต้คางของเธอแล้วโน้มเข้าไปเตรียมที่จะจูบลงไป กลิ่นอายความรุ่มร้อนได้ล้อมรอบร่างของหานมู่จื่อเอาไว้ทันที

เธอกะพริบตาถี่ออกมาอย่างประหม่า แทบจะเห็นแม้กระทั่งรูขุมขนของเย่โม่เซินได้อย่างชัดเจน การถูกเปิดเผยอย่างกะทันหันเมื่อสักครู่ ได้ทำเอาเธอไม่มีอารมณ์ที่จะทำต่ออีกแล้วจริงๆ

ดังนั้นแล้วในตอนที่เย่โม่เซินเตรียมที่เข้ามาประกบปากเธอนั้น หานมู่จื่อก็ได้ผลักร่างเขาออกไป

“นี่เป็นเวลาทำงานนะคะ”

เย่โม่เซินที่ถูกผลักออกไป มองเธอมาด้วยแววตานิ่งขรึม

หานมู่จื่อถอยออกไปสองก้าว “ก่อนหน้านี้คุณก็เคยบอกฉันนี่คะว่าไม่ให้ฉันยั่วคุณในเวลาทำงาน อย่างนั้นแล้ว...คุณก็อย่ามาพูดอย่างนั้นกับฉัน ฉันขอตัวก่อนนะคะ!”