เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 859

บทที่ 858 ไม่แกล้งนอนแล้ว

ในความมืดไม่มีเสียงเลยสักนิด

หานมู่จื่อปิดตาไว้มองไม่เห็น หูในเวลานี้ก็ไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวใดๆเลย นอกจากหลังจากที่มีเสียงปิดประตูนั้นเมื่อกี้แล้วก็ไม่มีเสียงอื่นดังขึ้นแล้ว

หรือว่าเดิมทีเย่โม่เซินก็ไม่ได้เข้ามา?

ด้วยความคิดนี้ หานมู่จื่อจึงได้เปิดตาออกทันที

ผลสุดท้ายเมื่อเปิดตาออก ก็ได้เห็นถึงใบหน้ารูปงามในความมืดที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม หานมู่จื่อตกใจจนเกือบจะส่งเสียงร้องออกมา

แต่ว่าระดับความเร็วของเย่โม่เซินก็เร็วกว่า ก่อนหน้าที่เธอจะส่งเสียงร้องออกมา ก็ได้ก้มหัวคว้าริมฝีปากของเธอเอาไว้อย่างรุนแรง

“วู”

หานมู่จื่อได้ถลึงตาโต จิตใต้สำนึกได้ยื่นมือออกไปผลักเขาไว้

การป้องกันสิ่งที่ไม่คาดคิด คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาอยู่ตรงหน้าตัวเองเพื่อจับตัวเอง อีกทั้งยังไม่ส่งเสียงใดๆ คนนี้......เป็นจอมมารงั้นเหรอ?

ประมาณสิบกว่าวินาที เย่โม่เซินได้ถอยกลับไป และมีน้ำเสียงแหบต่ำ: “ทำไม ไม่แกล้งนอนแล้ว?”

หานมู่จื่อรู้สึกถึงความร้อนผ่าวบนริมฝีปากและใบหน้า สิ่งหนึ่งคือถูกจูบจนเจ็บ อีกสิ่งหนึ่งคือเขินอาย เธอได้ถลึงตาใส่เขาทีหนึ่งอย่างโหดร้าย ก็ไม่สนใจว่าเย่โม่เซินในความมืดจะเห็นหรือไม่ จากนั้นก็ได้พูดด้วยความโกรธ: “ฉันก็ไม่ได้แกล้งนอน”

เมื่อคำพูดตกออกมา ก็รู้สึกถึงเสียงหัวเราะต่ำที่ส่งมาตรงหน้า น้ำเสียงจากลำคอที่มีความแหบอยู่หน่อย เหมือนกับเป็นเสียงจากลำคอหลังจากอาการเมาค้าง เมื่อได้ยินก็รู้สึกเซ็กซี่และร้อนแรงเป็นพิเศษ

“ใช่เหรอ?”

หานมู่จื่อรู้สึกว่าตำแหน่งที่อยู่ด้านข้างได้หนักขึ้น คิดไม่ถึงว่าเย่โม่เซินจะพลิกตัวไปนอนตะแคงอยู่ข้างเธอ พิงอยู่ใกล้หูของเธอ

"ครั้งหน้าตอนที่แกล้งหลับ ก็จำไว้ให้ควบคุมอัตราการหายใจของตัวเองให้ดี"

หานมู่จื่อ：“……”

“ลมหายใจกับใจเต้นเร็วขนาดนั้น คิดจะหลอกใคร?”

เห็นเธอไม่ตอบกลับ มือของเย่โม่เซินก็ได้ตกอยู่บนหน้าของเธอ หากไม่เป็นไปตามคำขอจะติดพันตลอดไป: “อืม?”

ฝ่ามือของเขาร้อนมาก และได้ปกคลุมอยู่บนแก้มของเธอ เหมือนกับกำแพงร้อนด้านหนึ่งยังไงยังงั้น การกระทำของเย่โม่เซินคือให้เธอเอนไปตามทิศทางของเขา

หานมู่จื่อไม่เป็นดังเช่นความต้องการของเขา เธอก็ไม่ต้องการจ้องหน้ากันกับเขา อีกเดี๋ยวจะต้องถูกเอาเปรียบแล้ว

ด้วยเหตุนี้เธอจึงได้บิดตัวแล้วบิดอีก และหันหลังให้กับเย่โม่เซินตรงๆ

คนที่อยู่ด้านหลังได้มึนงงไปแล้วครู่หนึ่ง แต่ไม่ช้าก็ได้พิงเข้ามาแล้ว ตระหนักถึงการเข้าใกล้ของเขา หานมู่จื่อจึงใช้มือศอกเขาไว้: “นายห่างจากฉันไกลหน่อย”

ตอนเริ่มตีศอกเข้าไป เย่โม่เซินยังคงมึนงงและได้ถอยไปทางด้านหลัง แต่ว่าในไม่ช้าเขาก็ได้พิงเข้ามา อยู่ที่ด้านหลังโอบอุ้มเธอเอาไว้ ไม่ว่าเธอจะตีเขาด้วยศอกยังไงเขาก็จะไม่ถอยออกไปแล้ว

ลมหายใจที่อบอุ่นก็อยู่ตรงหลังหู เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จไม่นาน บนตัวก็ยังมีไอน้ำร้อนอยู่ อุณหภูมิที่สูงมากในห้อง อีกทั้งยังติดอยู่แน่นด้วยกันเช่นนี้ ผ่านไปไม่นานทั้งสองฝ่ายก็ได้มีเหงื่อออกบางๆแล้ว

“นายทำอะไรเนี่ย?” หานมู่จื่อร้อน แม้แต่ลมหายใจก็ได้ถี่ขึ้นมาแล้ว และไม่หยุดที่จะผลักคนด้านหลังออก

“คำพูดที่ฉันพูดตรงระเบียงเมื่อกี้ เธอก็ได้ยินหมดแล้ว?”

คือได้ยินแล้วจริงๆ หานมู่จื่อได้แอบตอบกลับหนึ่งประโยคในใจ ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงความผิดปกติ

เธอรับพูดส่งเสียงออกมา: “นายพูดก็พูด มือเท้าอย่าขยับ......”

เธอรีบไปกดมือที่ไม่สงบคู่นั้นของเขาเอาไว้

เมื่อกี้ไม่มีสติ คาดไม่ถึงว่ามือของถามจะวิ่งไปถึงปลอกคอเสื้อ ต้องการที่จะปลดกระดุมชุดนอนของเธอ

ผู้ชายก็ล้วนเป็นคนมีคุณธรรมคนหนึ่งจริงๆ!

ปกติมักจะดูเย็นชาและไม่ละเว้น เมื่อไปถึงบนเตียงก็เผยธาตุแท้ออกมา

หานมู่จื่อรู้สึกว่าอุณหภูมิของเขาสูงขึ้นอยู่ตลอด และรู้ดีว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปจะต้องมีเรื่องใหญ่ไม่น้อย จึงทำได้เพียงรีบพูดออกไป: “หากว่าคืนนี้นายจะอยู่ที่นี่แล้วละก็ งั้นความประทับใจที่คุณตาของนายมีต่อฉันก็จะต้องยิ่งแย่”

เป็นไปตามคาด การเคลื่อนไหวของเย่โม่เซินได้ชะงักงัน แต่ทว่าก็เป็นเพียงการชะงักงัน ไม่ช้าก็ได้ทำต่อไปอีก

“ไม่เป็นไร ต้องมีสักวันที่เปลี่ยนแปลง”

ดูเหมือนว่าเขาก็มีความใจร้อนอยู่บ้างแล้ว