เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 851

บทที่850 นายมีแผนอะไร

ภายในร้านกาแฟตรงหัวมุมถนน ด้านนอกมีคนไหลเวียนกันเข้ามา ส่วนภายในร้านนั้นได้เปิดฮีตเตอร์เอาไว้ และยังเปิดบทเพลงที่อบอุ่นช่วยผ่อนคลายสมองออกมา

เมื่อเทียบกับความหนาวเหน็บด้านนอกแล้ว ร้านกาแฟเป็นที่ที่สามารถทำให้คนผ่อนคลายได้จริงๆ

เมื่อเห็นตวนมู่เจ๋อ คิ้วที่กำลังขมวดออกมาแน่นอยู่นั้นของหานมู่จื่อก็ได้คลายลงไปในที่สุด

“พี่สะใภ้มาแล้ว”

ทันทีที่เฉียวจื้อเห็นเธอ ก็รีบลุกขึ้นมาดึงเก้าอี้ให้เธออย่างเอาใจใส่กระตือรือร้น เพื่อเป็นสัญญาณให้เธอนั่งลง จากนั้นก็ทั้งถือกระเป๋าให้เธอและยังส่งเมนูอาหารมาให้เธอ

การกระทำที่ลื่นไหลเหล่านี้ทำเอาตวนมู่เจ๋ออดไม่ได้ที่จะหรี่ตาออกมาเล็กน้อย

ช่วงนี้เขาได้ให้คนสืบดู จึงได้รู้ว่าเฉียวจื้อกับยู่ฉือเซินสนิทกันตั้งแต่เจอกันครั้งแรก เห็นเขาเป็นเพื่อนสนิทคนนึง มาตอนนี้เฉียวจื้อก็ยังเอาใจใส่หานมู่จื่อออกมาเสียขนาดนี้ หรือยู่ฉือเซินกับหานมู่จื่อจะคบกันแล้ว?

อย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด ถึงแม้ว่าจะสูญเสียความทรงจำไป แต่ความรู้สึกและความทรงจำส่วนลึกบางอย่างไม่มีทางที่จะเลือนหายไปได้ล่ะมั้ง?

เมื่อคิดมาจนถึงตรงนี้แล้ว ตวนมู่เจ๋อเลิกคิ้วออกไปเล็กน้อย

อย่างที่คิดความรู้สึกเป็นสิ่งที่น่ากลัวอย่างนึง นึกไม่ถึงว่าคนที่สูญเสียความทรงจำคนหนึ่งจะสามารถกลับไปรักคนที่เคยรักมาก่อนได้อีก ส่วนน้องสาวของเขานั้น....เพราะความรู้สึกพวกนี้จึงทำให้กลายมาเป็นคนที่บ้าคลั่งเสียสติได้ถึงขนาดนี้เช่นกัน

ความกระตือรือร้นของเฉียวจื้อได้ทำเอาหานมู่จื่อรู้สึกเกรงใจขึ้นมา หลังจากที่นั่งลงไปเธอก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยพูดออกไป “เฉียวจื้อ คุณอย่าทำอย่างนี้เลย รีบนั่งลงเถอะ”

เฉียวจื้อนั่งลงตรงกันข้ามเธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ครับ ไม่มีปัญหา!”

เขาได้รับการฝากฝังมาจากยู่ฉือเซิน ว่าจะต้องดูแลพี่สะใภ้ให้ดี

ภายในใจของเฉียวจื้อเกิดความดีใจขึ้นมามากมาย ยู่ฉือเซินเชื่อมั่นเขาตั้งขนาดนี้ นั่นนับว่าเป็นเกียรติของเขาจริงๆ

หลังจากที่นั่งลงไปได้ไม่นาน พนักงานก็เดินเข้ามา หานมู่จื่อจึงสั่งน้ำผลไม้มาแก้วนึง จากนั้นก็มองตวนมู่เจ๋อที่นั่งฝั่งตรงข้ามกัน

ส่วนเฉียวจื้อเองก็เหมือนกับว่าในตอนนี้จะได้สติกลับมา ก็ได้ร้องอุทานออกมา

“เมื่อกี้นี้เหมือนผมจะได้ยินตวนมู่เจ๋อพูดว่าเจอกันอีกแล้ว? ผมคงไม่ได้ฟังผิดไปหรอกใช่มั้ย? พวกคุณเคยเจอกันมาก่อน?”

หานมู่จื่อพยักหน้า มองตวนมู่เจ๋อไปด้วยสายตานิ่งเรียบ

“คุณฟังไม่ผิดหรอก พวกเราเพิ่งเจอกันไม่นานมานี้เอง”

พอเฉียวจื้อได้ยินอย่างนั้น ก็เบิกตากว้างออกมาทันที พร้อมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วถลึงตามองไปยังตวนมู่เจ๋อออกไปทันที “ตวนมู่เจ๋อ นายหมายความว่าอะไร? ทำไมนายถึงได้ไปเจอกับพี่สะใภ้เล็กของฉันเป็นการส่วนตัว นายมีแผนการอะไรกับเธอ?”

หานมู่จื่อ “...”

ตวนมู่เจ๋อกลอกตาเล็กน้อย มองเฉียวจื้อไปอย่างเหนื่อยหน่ายใจ

อืม ช่างเหมือนกับสายตาของคนโง่ที่รู้สึกกังวลออกมาก็ไม่ปาน

หานมู่จื่อเหลีอบมองไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ก็สามารถตัดสินได้เลยทันที

เห็นเขาไม่ได้พูดอะไรออกมา เฉียวจื้อจึงใช้โอกาสนั้นคว้าคอปกเสื้อตวนมู่เจ๋อเหมือนอย่างกับพวกโจรท้องถิ่นไม่มีผิดออกมา “นายพูดออกมาสิ? นายพยายามวางแผนทำอะไรพี่สะใภ้ฉันกันแน่ นายคงไม่มีนิสัยแยกคนอื่นเขาออกจากกันเหมือนน้องสาวนายหรอกใช่มั้ย?”

เมื่อเอ่ยถึงตวนมู่เสว่ สายตาของตวนมู่เจ๋อก็เยือกเย็นลงหลายส่วน ส่วนหานมู่จื่อก็สังเกตเห็นตอนที่เฉียวจื้อคว้าคอเสื้อของเขา ในมือของตวนมู่เจ๋อก็ยังถือกาแฟอยู่เลย ในสถานการณ์ที่ดุเดือดอย่างนี้ กาแฟแก้วนั้นไม่แม้แต่จะหกออกมาเลย

ไม่เพียงอย่างนั้นแล้ว การกระทำของเขาก็ยังสงวนท่าทีเหมือนกับก่อนหน้านี้ ยังคงความสง่างามออกมาดังเดิม

แววตาคู่นั้นของตวนมู่เจ๋อเผยความเจ้าเล่ห์ออกมา ริมฝีปากบางเอ่ยออกมาเบาๆ

“ถ้าไม่ปล่อยมือออกไปอีก เชื่อมั้ยว่าฉันจะสาดกาแฟนี้ใส่นาย?”

เฉียวจื้อ “...”

เขากัดฟัน “งั้นนายก็พูดออกมาสิ ทำไมนายไปเจอพี่สะใภ้ของฉันเป็นการส่วนตัวได้? ตกลงนายก็มีนิสัยเหมือนกับน้องสาวของนายใช่มั้ย?”