เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 852

บทที่ 851 ฉันจะแต่งงานกับเขา

ใช่สิ ทำไม?

ตวนมู่เจ๋อก็ไม่เข้าใจ

หานมู่จื่อได้ลดสายตาลง มองปลายนิ้วของตัวเองไว้

“ฉันไม่เคยสูญเสียความทรงจำ ฉันไม่รู้ว่ารสชาติของการสูญเสียความทรงจำเป็นยังไง แต่......หากว่ามีวันหนึ่งฉันตื่นขึ้นมาพบว่าแม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร และก็ไม่รู้จักทุกคนข้างกายแล้ว ถ้าเช่นนั้นฉันจะต้องหมดหนทางมากแน่ๆ”

น้ำเสียงของเธอฟังดูไม่ใส่ใจ แต่ว่าเฉียวจื้อกลับรู้สึกไม่สบายใจมาก

“ก็แม้ว่าข้างกายจะมีคนดูแลฉันมาตลอด บอกกับฉันว่าฉันคือใคร เขาคือใคร ทุกสิ่งของฉันก็จัดการโดยคนอื่นอย่างชัดเจน ฉันเห็นคนๆหนึ่ง ฉันไม่รู้ว่าคนนี้คือใคร จนต้องให้คนอื่นมาบอกฉัน การใช้ชีวิตแบบนี้ พวกนายต้องการเหรอ?”

พูดถึงตอนท้าย เธอได้เงยหัวขึ้นเผชิญหน้ากับเฉียวจื้อกับตวนมู่เจ๋อ

สายตาที่ใสสะอาดอ่อนโยนของเธอ ไม่มีสารเจือปนเลยแม้แต่น้อย อารมณ์ด้านในบอกได้ชัดเจนมาก

ด้วยเหตุนี้ ตวนมู่เจ๋อกับเฉียวจื้อทั้งคู่ได้มองหน้ากันแวบหนึ่ง ต่างฝ่ายก็ล้วนอยู่ในสายตาของฝ่ายตรงกันข้ามและได้เห็นถึงคำสามคำว่าไม่เต็มใจ

ชีวิตที่ถูกคนจัดการอย่างชัดเจน หากว่าตัวเองมีสติ ใครจะอยากต้องการ?

ยกเว้นจะถึงขั้นที่สูญเสียความทรงจำจนจำอะไรไม่ได้จริงๆ

“เดิมที การที่เขาสูญเสียความทรงจำไปก็น่าเวทนามากแล้ว หากว่าฉันยังบีบบังคับให้เขาแต่งงานกับฉันอีก ถ้าเช่นนั้นไม่ใช่ว่าจะยิ่งน่าสงสารมากขึ้นเหรอ? ไม่มีความเป็นตัวเองเลยสักนิด”

ทันใดนั้นเฉียวจื้อก็รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ได้ประกาศฐานะของตัวเองตั้งแต่แรก

“พี่สะใภ้ พี่คือทุ่มเททั้งกายและใจจริงๆ ฮือๆๆ ฉันรู้สึกตื้นตันใจมาก”

เมื่อพูดจบ เฉียวจื้อก็ได้กุมหน้าไว้แสร้งทำเป็นร้องไห้โฮขึ้นมา แล้วยังถือโอกาสล้มไปบนตัวของตวนมู่เจ๋อที่อยู่ด้านข้าง

หน้าของเขาได้พิงไปอยู่ตรงไหล่ของตวนมู่เจ๋อ สีหน้าของตวนมู่เจ๋อได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย “อย่าพิงฉัน”

“ฮือๆๆ ฉันตื้นตันใจจนร้องไห้แล้ว นายล่ะ?”

ตวนมู่เจ๋อ：“……”

เขาระงับอารมณ์ของตัวเองไว้ ยกริมฝีปากขึ้น พูดกับเฉียวจื้อด้วยใบหน้าที่หล่อราวกับปีศาจ:

“หากยังพิงต่อไปอีก เชื่อไหมว่าฉันจะขอให้นายรับผิดชอบต่อฉัน?”

เฉียวจื้อ：“……”

ชะงักงันไปครึ่งวินาที เขาก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และมองเขาไว้ด้วยใบหน้าที่อึ้งพูดไม่ออก

“เห้ย นายก็โหดร้ายเกินไปแล้วเถอะ? ไม่ใช่ก็แค่พิงตรงไหล่ของนายครู่เดียวเองเหรอ? นายก็รังเกียจฉันขนาดนี้?”

ตวนมู่เจ๋อยิ้มอย่างเย็นชา: “เป็นใครรังเกียจใครกันแน่?”

หานมู่จื่อที่คอยเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ตรงด้านหนึ่ง: “......พวกนายได้ฟังที่ฉันพูดไหม?”

“ฟังๆๆ!” เฉียวจื้อรีบพยักหน้าทันที และได้นั่งตัวตรง: “ถ้าเช่นนั้นพี่สะใภ้ ถัดไปพวกเราต้องทำยังไง?”

หานมู่จื่อมองไปทางตวนมู่เจ๋อ “นายต้องการขอให้ฉันกับเขาแต่งงานเร็วหน่อย ฉันรับปากนายไม่ได้ อีกทั้งความคิดของน้องสาวของนายหากว่าการแต่งงานก็สามารถชี้ขาดได้ละก็ เกรงว่าก็จะไม่เกิดเรื่องอย่างวันนี้แล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ตวนมู่เจ๋อก็ขมวดคิ้วขึ้น: “งั้นเธอมีคำแนะนำที่ดีกว่านี้ไหม?”

หานมู่จื่อส่ายหัว: “ไม่มี”

หัวคิ้วของตวนมู่เจ๋อยิ่งยับย่นลึกขึ้น

“เรื่องนี้ดูเหมือนว่าไม่เกี่ยวข้องกับฉันเถอะ? เรื่องที่น้องสาวของนายทำผิด ทำไมต้องให้พวกเรามารับผิดชอบ? ก็แม้ว่าจะต้องตัดขาดความคิดของเธอ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา”

หานมู่จื่อได้เผชิญหน้าอย่างมั่นคงกับผู้ชายรูปงามที่มีดวงตาคู่จิ้งจอก

“ฉันเห็นว่าทัศนคติของนายก็ถูกต้อง ก็ควรรู้เหตุผลที่ว่าไม่สามารถฝืนใจคนอื่นได้ใช่ไหม?”

ไม่รู้ว่าเป็นเธอที่เข้าใจผิดไหม หลังจากที่เธอพูดประโยคนี้จบ และได้เผชิญหน้ากับไอดำที่มากขึ้นภายใต้สายตาของตวนมู่เจ๋อ แต่ว่าในชั่วอึดใจก็ได้หายไปแล้ว บนใบหน้าของเขายังคงแขวนด้วยรอยยิ้มไว้

“ที่เธอพูดก็ถูก ฉันไม่ควรฝืนใจคนอื่นจริงๆ ในเมื่อพวกเธอไม่ตัดสินใจรีบแต่งงาน ถ้าเช่นนั้นก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”

เมื่อพูดจบตวนมู่เจ๋อก็ลุกขึ้นตรงๆ “ที่บริษัทฉันยังมีสิ่งที่ต้องทำ ไปก่อนแล้ว”