แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 304

ระหว่างที่ลั่วเสี่ยวปิงถาม ก็สังเกตไปรอบของ แต่ก็ยังไม่ได้เห็นฉีเทียนเห้าเลย

เนื่องจากเป็นเช่นนี้ ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงถึงไม่ได้สังเกตว่าเด็กสองคนกำลังสื่อสารด้วยสายตาอยู่

ในที่สุดลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเล่อเล่ออ้าปากพูดว่า"แม่เจ้าคะ พ่อไปล้างแตงกวาให้พวกเราเจ้าค่ะ"

ตอนนี้หุบเขานี้มีผักทุกชนิด หลี่ต้าดูแลได้อย่างดี แตงกวาเขียวชอุ่ม ดูน่ารับประทานมาก

ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงเลยไม่ได้สงสัยคำพูดของเล่อเล่อ รู้ว่าที่หุบเขาปลอดภัยมาก ลั่วเสี่ยวปิงเลยเดินไปที่บ้านไม้กลางหุบเขา

ข้างในของบ้านไม้ก็เป็นน้ำพุร้อนบ่อนั้นที่อยู่กลางหุบเขา ก่อนหน้านี้ฉีเทียนเห้าได้ให้คนไปกั้นบ่อน้ำพุร้อนนั้น

ลั่วเสี่ยวปิงเข้าใกล้บ่อน้ำพุ เลยไม่ได้ยินเสียงขัดแย้งของอานอานและเล่อเล่อ

อานอาน"ทำไมเจ้าช่วยพ่อมาหลอกแม่?"

เล่อเล่อ"ข้าไม่ได้หลอกแม่นะ"เล่อเล่อทำหน้าบริสุทธิ์

อานอานเงียบขรึมสักครู่หนึ่ง แล้วถึงพูดต่อ"แม่ไม่ได้ไปล้างแตงกวา"

เล่อเล่อกระพริบตา"ไปล้างแตงกวาจริงๆ แตงกวาถูกพ่อกินเข้ามา ดังนั้นแม่เลยไม่เห็น"

อานอานนวดขมับ รู้สึกน้องสาวคนนี้ช่วยไม่ได้แล้ว พ่อให้ทำอะไรก็ทำตาม ลำเอียงไปฝั่งพ่อไปแล้ว

"เจ้าไม่กลัวว่าแม่โทษเจ้า?"อานอานถาม

เล่อเล่อส่ายหน้า จากนั้นมองไปที่บ้านไม้นั้นด้วยความคาดหวัง"พี่เจ้าคะ ข้ามีพี่แล้ว แต่ข้ายังอยากมีน้องสาวด้วย พ่อบอกว่าถ้าแม่อาบน้ำกับเขาด้วย เราก็จะมีน้องสาวแล้ว"

ถ้ามีน้องสาวก็ดีเลยสิ น่ากอดน่าฟัด

อานอานตะลึง ความยืนหยัดบนใบหน้าก็หายไปชั่วพริบตา เหมือนในเวลานั้นอานอานก็นึกถึงน้องสาวน่ารักขึ้นมา

แต่......อานอานมองไปทางเล่อเล่อ ก็รู้สึกยากที่จะอธิบาย

มีน้องสาวคนหนึ่งก็ปวดหัวมากแล้วนะ ถ้ามาอีกคน......

อานอานไม่ได้คิดไปต่อ แค่นวดขมับ และพูดจริงจังกับเล่อเล่อว่า"ไม่ว่าอย่างไร ในใจของข้าแม่สำคัญที่สุด หากครั้งต่อไปเจ้ายังจะหลอกแม่เพื่อพ่ออีก ข้าก็จะโกรธเลยนะ"

เห็นเล่อเล่อทำหน้ามุ่ย อานอานพูดต่อ"หรือว่าในใจของเจ้าพ่อสำคัญกว่าแม่?"

เล่อเล่อส่ายหน้าทันที"ไม่ แม่สำคัญสุดๆ"

หากระหว่างพ่อกับแม่เลือกได้แค่คนเดียว แน่นอนว่าแม่สำคัญกว่าสิ

แต่ตอนนี้แม่กับพ่ออยู่ด้วยกันแล้ว นางเลยไม่ต้องเลือกแล้ว ดังนั้นนางก็รักพ่อนะ

เห็นสีหน้าของพี่ชายยังคงไม่ดี เล่อเล่อมีแต่ต้องยอมแพ้"ได้ๆๆ ครั้งต่อไปข้าไม่ทำอีกแล้ว"

อานอานเหลือบตามองเล่อเล่อ จากนั้นเดินไปข้างๆอย่างโกรธ และหยิบหนังสือที่ติดตัวนั่งอยู่ข้างๆ

เพียงอ่านได้ตัวหนังสือเดียว หนังสือในมือก็ถูกเล่อเล่อแย่งไป อานอานไม่ได้โกรธ แต่กลับขมวดคิ้ว มองไปทางเล่อเล่อ

เล่อเล่อหัวเราะอิอิ"พี่เจ้าคะ ไหนๆเราก็ออกมากันแล้ว อ่านหนังสือไม่สนุกหรอก เรามาต่อสู้สักหน่อยละกัน?"

อานอานมองไปดูรอบข้าง ล้วนเป็นผักและต้นกล้าที่แม่ปลูกเอง"ไม่เอา"

ถ้าทำลายสิ่งทุ่มเทของแม่ แม่จะเจ็บใจ

แต่เล่อเล่อปลับไม่สนว่าอานอานยอมรับหรือเปล่า โยนหนังสือทิ้งโดยตรง จากนั้นก็ออกท่าต่ออานอาน

อานอานเห็นเช่นนี้ ก็รีบหลบ

เด็กสองคนก็เรียนฝีมือการต่อสู้มาหลายเดือนแล้ว ตอนฉีเทียนเห้าไม่อยู่บ้านก็มีคนพวกหนานซิงและเว่ยหยางสอนฝีมือการต่อสู้ให้ และเด็กสองคนก็มีพรสวรรค์ด้วย ดังนั้นเลยถือว่ามีประสิทธิภาพอยู่