แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 318

เมื่อถูกลั่วเสี่ยวปิงตะโกนแบบนี้ ฉีเทียนเห้ามีแต่ต้องหุบปาก

เล่อเล่อเห็นว่าพ่อยังช่วยตัวเองไม่ได้ เลยทำหน้ามุ่ย จากนั้นเดินไปทางลั่วเสี่ยวปิงอย่างน่าสงสาร แล้วดึงชายกระโปรงของลั่วเสี่ยวปิง

"แม่เจ้าคะ เล่อเล่อสำนึกผิดแล้วเจ้าค่ะ"

เห็นชั่วเสี่ยวปิงไม่พูด เล่อเล่อก็น้อยใจกว่าเดิม พูดอย่างสะอึกสะอื้น"เล่อเล่อสัญญาว่าไม่กล้าทำอีกแล้วจริงๆ ไม่มีครั้งต่อไปแล้วเจ้าค่ะ"

เห็นเล่อเล่อกลัวจริงๆ ลั่วเสี่ยวปิงเลยมองไปทางอานอาน

อานอานเห็นแม่มองมา ใจก็กระตุกทีหนึ่ง กลัวว่าแม่จะพูดแบบนั้นกับเขาด้วย รีบพูดว่า"ทีหลังอานอานไม่ทำอีกแล้วขอรับ"

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นอานอานสำนึกผิด ก็ถอนหายใจออกมา

จากนั้นนั่งยองต่อหน้าเด็กสองคน พูดว่า"สิ่งที่แม่โมโหที่สุดในครั้งนี้คือ หากป้าไป๋เสาของพวกเจ้าไม่อยู่ หรือมีคนที่เก่งกว่าไป๋เสาอีก การกระทำของพวกเจ้าจะทำร้ายตัวเอง"

ลั่วเสี่ยวปิงมองไปทางอานอาน"เจ้าเป็นพี่ชาย ครั้งต่อไปถ้าพบสถานการณ์แบบนี้อีก แม่หวังว่าเจ้าจะสามารถเป็นตัวอย่างที่ดีให้น้องสาว ไม่ใช่ว่าไปเสี่ยงอันตรายไปกับน้อง แม่มีแค่พวกเจ้าสองคนนะ ไม่อยากให้พวกเจ้าไปเสี่ยง พวกเจ้าเข้าใจหรือเปล่า?"

อานอานได้ยินเช่นนี้ ก็ก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด"ขอโทษขอรับ"

ไป๋เสาเห็นนายหญิงสั่งสอนเด็กสองคน ถึงแม้นายหญิงไม่ได้สั่งสอนนาง แต่ตอนนั้นมีนางที่เป็นผู้ใหญ่อยู่เพียงคนเดียว ว่าแต่ก็เป็นความผิดของนาง นางมั่นใจในตัวเองและตามใจเด็กไปหรือเกิน

ดังนั้นยังไม่ทันได้คิด ไป๋เสาก็คุกเข่าไปทางลั่วเสี่ยวปิง"นายหญิงโปรดลงโทษเจ้าค่ะ"

นางเป็นองครักษ์ เวลาที่องครักษ์กระทำผิด เป็นแต่จะสำนึกผิด จะไม่อธิบายเลย

ลั่วเสี่ยวปิงมองไป๋เสา ไม่รู้จะพูดยังไงซะแล้ว

นางรู้ว่าไป๋เสาเป็นคนยังไง

และนิสัยของเล่อเล่อ นางยิ่งรู้อยู่แก่ใจ

เล่อเล่อเสนออะไรออกมาถึงแม้ไป๋เสาจะปฏิเสธ แต่นางก็จะคิดวิธีให้นางยอมรับ

พูดตรงๆ เรื่องครั้งนี้นอกจากที่เป็นห่วงความปลอดภัยของอานอานและเล่อเล่อ แต่โดยพื้นฐานแล้วก็เป็นเรื่องที่ดี เพราะทำให้เด็กหลายคนไม่ได้ถูกลักพาตัวไป มีเด็กหลายคนได้รับความช่วยเหลือด้วย และคนอย่างจ้าวจินซานก็สามารถรับโทษด้วย

ดังนั้น สำหรับไป๋เสา จริงๆนางก็ไม่มีอะไรจะบ่น

เรื่องที่ทำเป็นเรื่องดี แต่นางกลัวว่าเด็กๆจะยึดเรื่องนี้เป็นกำลังใจ ครั้งต่อไปทำเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอีก งั้นนางในฐานะที่เป็นแม่ก็จะเป็นห่วงไม่หยุดเลย

ดังนั้น พอได้คิดสักครู่หนึ่ง ลั่วเสี่ยวปิงก็พูดว่า"ครั้งนี้ก็ช่างเถอะ ครั้งต่อไปอย่าตามใจพวกเขาทุกอย่าง"

พูดเสร็จลั่วเสี่ยวปิงก็มองไปทางอานอานและเล่อเล่อที่โล่งใจลง"ส่วนพวกเจ้าสองคน กลับไปลอกคัมภีร์ตรีอักษรสามรอบ ถ้าก่อนฟ้ามืดยังลอกไม่เสร็จ งานโคมไฟคืนนี้ก็ไม่ได้คิดจะได้ไป"

อานอานเม้มปาก หันหลังจากไป

อายอานเศร้ามาก อยากจะขอร้อง แต่ภายใต้สายตาของแม่ มีแต่ต้องหันหลังไปลอกอย่างเดียว

เพราะตอนนี้เหลือเวลาเพียงชั่วโมงหนึ่งก็จะฟ้ามืดแล้ว นางไม่อยากพลาดงานโคมไฟ ได้ข่าวว่าตอนกลางคืนสนุกกว่าตอนเช้ามากมาย

……

และแล้วกลางคืนก็มาถึง ครึ่งชั่วโมงหลังจากที่อานอานลอกเสร็จ เล่อเล่อก็ลอกคัมภีร์ตรีอักษรสามรอบเสร็จภายในเวลากำหนด

"แม่เจ้าคะ มือของข้าจะหักแล้วเจ้าค่ะ"

เล่อเล่อยกมือที่ดำสนิทขึ้นมาให้ลั่วเสี่ยวปิงดูอย่างน่าสงสาร ส่วนตอนนี้บนใบหน้าของเลาอเล่อก็เปื้อนหมึกด้วย

เมื่อเห็นลักษณะของเล่อเล่อ ลั่วเสี่ยวปิงก็อดไม่ได้ที่จะใช้มือไปแตะหัวของนาง"ทีหลังต้องจดจำไว้ให้ดีนะ พอแล้ว รีบไปล้างมือเถอะ"

เล่อเล่อเห็นว่าครั้งนี้แม่ไม่ได้โกรธตัวเองแล้ว เลยไปล้างมืออย่างมีความสุข