แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 321

ลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งลุกขึ้นมา ก็มีคำพูดหนึ่งส่งมาจากข้างหน้า

มองดูซ้ายขวา ยืนยันว่าข้างๆตัวเองไม่มีคนอยู่ ลั่วเสี่ยวปิงถึงมองไปต้นกำเนิดเสียง

คือคุณชายเสื้อสีฟ้าที่หยิ่งมากในเมื่อกี้นี้ หน้าตาดีนะ แต่คนไม่เท่าไหร่ สมองก็ใช้ไม่ได้

ลั่วเสี่ยวปิงชี้ไปที่ทรงผมของตัวเอง"ข้าแต่งงานแล้ว"ยังมีเด็กตั้งสองคนแล้ว

อู๋เทียนป้าได้ยินเช่นนี้ก็ไม่ได้ตกใจหรือเสียใจแต่ใด แค่ส่ายหน้า"ข้าไม่ซีเรียส แม่นางน้อย ข้า......"

"ข้าซีเรียส!"เสียงที่เย็นชาของฉีเทียนเห้าดังมาจากข้างๆ

เวลานี้อู๋เทียนป้าถึงสังเกตว่ารอบข้างเหมือนไม่ค่อยปกติ ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา เผชิญกับสายตาที่มืดมนของฉีเทียนเห้า และกลืนน้ำลายลงไปโดยจิตสำนึก

แต่ว่า อู๋เทียนป้าดูเหมือนกลัว กลับถามอย่างกล้าหาญ"ข้าถามแม่นางน้อย ไม่ได้ถามเจ้าเลย เจ้าซีเรียสอะไรกันนักกันหนา เจ้าหลงรักในตัวข้าหรือไง?"

หนานซิงได้ยินคำพูดนี้ ก็ถอยหลังโดยจิตสำนึก

สายตาที่มองอู๋เทียนป้านั้นเต็มไปด้วยความสงสาร

กล้ามายั่วยวนนายหญิงต่อหน้าเจ้านาย ยังกล้าพูดคำพูดเหล่านั้นอีก รนหาที่ตายจริงๆ

ฉีเทียนเห้าโมโหถึงขีดสุด จนกระทั่งหัวเราะออกมาอย่างน่ากลัว ทำให้อู๋เทียนป้าที่หยิ่งผยองมาโดยตลอดนั้นกลืนน้ำลายเข้าไปอีกครั้งอีก ครั้งนี้เขาดูฉลาดขึ้นหน่อย รู้จักถอยลงไปก้าวหนึ่ง

"นางเป็นภรรยาของข้า เจ้าว่าเหตุใดข้าถึงต้องซีเรียสล่ะ?"

คำพูดนี้ ฉีเทียนเห้ากัดฟันพูดออกมา

แต่อู๋เทียนป้าอาจจะสมองไม่ดีมาแต่กำเนิด ถึงแม้สังเกตถึงความอันตราย แต่กลับลืมไปว่าต้องหลีกเลี่ยงอันตราย กลับมองไปทางลั่วเสี่ยวปิงด้วยสายตาที่เห็นใจ

แม่นางน้อยที่สวยและมีบุคลิกที่พิเศษเช่นนี้ กลับแต่งงานกับยมราชแบบนี้......

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกแปลกใจกับความเห็นใจที่ปรากฏในสายตาของอู๋เทียนป้า แต่ประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลมของฉีเทียนเห้า กลับเข้าใจสิ่งที่อู๋เทียนป้าคิดอยู่ในใจ

"หนานซิง!"

"ขอรับ"

หนานซิงยืนตรง

เขาสังเกตถึงความโกรธของเจ้านาย อย่าระบายมาที่เขาก็แล้วกัน

"ปรนนิบัติคุณชายผู้นี้ให้ดีสิ"เขาไม่อยากให้มือของตัวเองสกปรก

หยุดพูดไผสักครู่หนึ่ง ถึงพูดเสริม"เหลือชีวิตมันเอาอยู่"

เสี่ยวปิงและเด็กๆอยู่ข้างๆ แถมยังเป็นปีใหม่ด้วย เขาไม่อยากโหดร้ายเกินไป

หนานซิงได้ยินคำสั่งนี้ก็โล่งใจลงทันที จากนั้นลากขาของอู๋เทียนป้าไปไกลเลย

อู๋เทียนป้าคิดจะลุกขึ้นมา แต่กลับถูกหยานซิงกระแทกลงไปอีกที หลังจากไปๆมาๆหลายๆรอบ ในที่สุดอู๋เทียนป้าก็หันไปมองคนใช้ที่ติดตามตัวเอง"พวกเจ้าเป็นคนตายหรือไง?รีบมาช่วยข้าที!"

คนใช้ที่ติดตัวของอู๋เทียนป้าได้ยินคำสั่ง ก็คิดจะไปช่วยอู๋เทียนป้า

ในฐานะที่เป็นผู้อารักขาของอู๋เทียนป้า เป็นไปไม่ได้ที่ไม่มีฝีมือการต่อสู้ในตัว แต่หนานซิงไม่ได้หันหน้าไปด้วยซ้ำไป เพียงแค่กระบวนท่าเดียว ผู้อารักขาสองคนก็กระเด็นออกไป

ทุกคนที่ชมดูอยู่รอบข้างล้วนกลืนน้ำลายเข้าไป จากนั้นก็ถอยหลังไปหลายก้าว ครั้งนี้ที่ๆคนพวหลั่วเสี่ยวปิงยืนอยู่นั้นก็กว้างขึ้นกว่าเดิม

ไม่นานอู๋เทียนป้าก็ถูกลากเข้าไปในซอยที่มืดสนิท

ไม่มีใครรู้ว่าในซอยทำอะไรอยู่ แต่ไม่นานก็มีเสียงที่กรี๊ดร้องของอู๋เทียนป้าส่งมา