ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 766

ภวินท์หยุดรถและหันข้างเพื่อปลดเข็มขัดนิรภัยคนข้างๆ จากนั้นก็ตรึงเธอไว้ใต้ร่าง

ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก เลยสามารถสัมผัสได้ถึงการหายใจของกันและกัน

ญาธิดากลืนน้ำลายอย่างลืมตัว รีบวางมือเล็กๆ ของเธอไว้บนหน้าอกที่แข็งของเขา แล้วพูดตะกุกตะกัก “...เรามาคุยกันดีๆ นะ”

“คุยด้วยปาก…” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหูของเธอ

มุมริมฝีปากของผู้ชายค่อยๆ ยกส่วนโค้งขึ้น และเขาก้มศีรษะลงเพื่อปกปิดริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของเธอ ดูดซับความหวานจากปากเชอร์รี่ จนกระทั่งอากาศในรถค่อยๆ จางลง และเขาก็ปล่อยเธอไปอย่างพึงพอใจ

ใบหน้าอันน่ามองของญาธิดาแดงก่ำ และตัวเธออยู่บนร่างกายของเขาอย่างอ่อนปวกเปียก สูดเอาอากาศเข้าปอด หายใจหอบเหนื่อย

ภวินท์มองไปที่เธออย่างสนุกสนานและพูดด้วยรอยยิ้มร้ายๆ "มันก็แค่ใช้ปากคุย..."

ญาธิดาอดไม่ได้ที่จะกลอกตาใส่เขา และแอบก่นด่าว่าไอ้เลวอยู่ในใจ แต่เธอยังพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เกรงกลัวว่า“เราเป็นสามีภรรยากันตามกฎหมาย ฉันไม่กลัวคุณทำอะไรฉันหรอก "

"หรอครับ?"

ภวินท์มองดูเธอด้วยความสนใจ และทำท่าพุ่งเข้าหาเธออีกครั้ง สีหน้าของญาธิดาเปลี่ยนไปทันที จากนั้นก็รีบเปิดประตูรถและลงจากรถอย่างรวดเร็ว

ภวินท์ส่ายหัวเบาๆและรีบเดินตามเธอ ทั้งสองคนยืนอยู่ที่ประตูของทาวน์เฮ้าส์ที่สวยงามหลังหนึ่ง

“คุณรู้ที่นี่ได้ยังไง” ญาธิดาคว้าแขนของเขาอย่างลืมตัว ใบหน้าของเธอดูประหลาดใจและดีใจ

นี่คือบ้านที่เธอเคยเช่าที่อเมริกาตอนนั้น เธอไม่มีใครให้พึ่งพาและไม่มีเงินมาก เจ้าของบ้านที่เป็นคู่สามีภรรยาเป็นคนชราที่ใจดีมาก และพวกเขาเต็มใจที่จะเช่าบ้านให้เธอในราคาถูก

ดังนั้นความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจ้าของบ้านดีเสมอมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากการเกิดของอีธานและเอลล่า ผู้เฒ่าทั้งสองมักมาเยี่ยมพวกเขาพร้อมของขวัญมากมาย

ห้องนี้เต็มไปด้วยความทรงจำเกี่ยวกับเธอและอีธานเอลล่า ซึ่งได้บันทึกทุกวันเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ การเกิดและการเติบโตของเด็กทั้งสองคน

ภวินท์มองไปที่เธออย่างอ่อนโยนและบอกเบา ๆ "เข้าไปดูข้างในหน่อย"

เธอเร่งฝีเท้าและผลักประตูเข้าไปในทาวน์เฮ้าส์ ไม่มีอะไรในบ้านเปลี่ยนไป ยังมีรูปถ่ายของเธอและลูกแฝดอยู่บนโต๊ะ

ดวงตาของญาธิดาชื้นเล็กน้อย ปลายนิ้วของเธอกวาดไปทั่วเฟอร์นิเจอร์แต่ละชิ้น และเธอก็พูดด้วยความประหลาดใจ "ฉันคิดว่าบ้านหลังนี้มีคนเช่าไปแล้ว"

“เจ้าของบ้านเขาก็คิดถึงคุณมากเช่นกัน หลังจากที่คุณจากไป พวกเขาเก็บบ้านรอให้คุณกลับมา” เขาอธิบายเสียงอ่อน

ญาธิดาได้ยินเสียงและยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย "ฉันบอกพวกเขาว่าจะกลับมาในอีกสองสามวัน แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นปีเมื่อฉันจากไป"

เธอก้าวไปข้างหน้าสองก้าว จู่ๆ ก็มีแสงสว่างวาบเข้ามาในดวงตาของเธอ รีบไปที่ชั้นหนังสือ แล้วหยิบอัลบั้มหนา ๆ จากด้านบนออกมา “นี่คือรูปถ่ายของ อีธานกับเอลล่าตอนเด็ก คุณจะดูไหม ?"

เมื่อเธอพูดพลางกางอัลบั้มภาพออกไปด้วยและวางไว้หน้าภวินท์ ในรูปมีทารกตัวเล็กสองคนนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของญาธิดา รูปลักษณ์ของเธอไม่ได้ดูแตกต่างไปจากนี้มากนัก แต่เธอผอมกว่ามากตอนนี้

จุๆมีความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้ตีขึ้นมาในใจ และเขาจ้องไปที่ผู้หญิงที่ยิ้มแย้มในรูปนั้นครู่หนึ่ง เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าเธออยู่คนเดียวในต่างประเทศได้อย่างไร

เขาติดค้างธิดามากเกินไป และดูเหมือนว่าเขาจะชดใช้ไม่ได้

ภาพถ่ายถูกบันทึกอย่างละเอียด ภวินท์มองภาพแต่ละภาพอย่างตั้งใจ ราวกับว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งในการเติบโตของเด็กน้อยทั้งสองจริงๆ

ญาธิดายังคงยิ้มและพูดถึงสิ่งที่น่าสนใจที่เกิดขึ้นเมื่อตอนถ่ายภาพ แต่เธอไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในอารมณ์ของผู้ชาย

มือที่ใหญ่ของภวินท์ค่อยๆ ลูบไปที่เอวของเธอ จากนั้นก็ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขน ราวกับว่าเขาต้องการจะละลายเธอเข้าไปในเลือดของเขา