จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 476

อาจารย์อาครุ่นคิดค่ายกลนี้อย่างรอบคอบอีกครั้ง

อย่าพึ่งท้อใจ ฉันคิดว่าค่ายกลฮู่ซานนี้ไม่ได้แข็งแกร่งเกินไป พวกเรามาลองอีกครั้ง!”

เขารู้สึกและสัมผัสได้ว่า ค่ายกลนี้ไม่ได้มีพลังป้องกันที่แข็งแกร่งเกินไป

“ตามฉันมา!” หลังจากที่อาจารย์อาพูดจบ ก็เดินเข้าไปก่อน

คราวนี้ พวกเขาระมัดระวังตัวมาก อาจารย์อานำทาง และในไม่ช้าพวกเขาก็เดินออกจากค่ายกลได้

“ค่ายกลฮู่ซานของปรมาจารย์หลิน ก็แค่นี้เอง!” ยืนอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ตึกว่างเยว่ อาจารย์อายิ้มอย่างมีชัย

อันที่จริงค่ายกลฮู่ซานที่แท้จริง หลินหยุนยังไม่มีเวลาสร้าง นี้เป็นค่ายกลเพ้อฝันที่มีผลพวงมาค่ายกลรวมพลังห้าธาตุพรสวรรค์

ความแข็งแกร่งของอาจารย์อา อยู่ในระดับปรมาจารย์ระดับใหญ่ ขอเพียงมีความตั้งใจหน่อย ค่ายกลเพ้อฝันนี้ย่อมไม่สามารถควบคุมเขาได้

“พี่เสิ่นนี่เก่งกาจมาก!” กงซิวซ่างยิ้มและชื่นชม

ในคฤหาสน์ ควีนจินกับเจี่ยงสงและคนอื่นๆ ยืนอยู่บนดาดฟ้า มองอาจารย์อาและคนอื่นๆ

เจี่ยงสงพูดด้วยความตื่นเต้น “พวกเขาเข้ามาแล้ว!”

“ค่ายกลนี้ไม่สามารถควบคุมพวกเขาได้!”

“ตอนนี้พวกเราควรจะทำอย่างไรดี?”

ใบหน้าของควีนจินถูกคลุมด้วยผ้าคลุม ดูไม่ออกว่าโกรธ แต่ว่า เสียงของเธอเผยให้เห็นว่าต้องการสู้เป็นสู้ตายอย่างกล้าหาญ

“สู้ตายกับพวกมัน!”

เจี่ยงสงขมวดคิ้ว “ก็คงทำได้แค่นี้”

กงซิวซ่างพาอาจารย์อาและคนอื่นๆเดินเข้าไปในคฤหาสน์ ควีนจินก็พาเจี่ยงสงและหยุนเยว่กับเฟิงเหมียน เตรียมพร้อมรับมือเต็มที่

กงซิวซ่างมองไปที่ควีนจิน ด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน พูดถึงเรื่องแล้ว ควีนจินกับเขามีความสัมพันธ์เป็นญาติกัน

เพียงแต่ว่า ควีนจินยอมปล่อยให้หลินหยุนตีขากงซื่อซวนซึ่งเป็นลูกชายของเขาจนขาหัก ซึ่งทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก นับจากวันนั้น ในใจของเขาก็เกลียดควีนจิน

“น้อง(ลูกพี่ลูกน้อง) สบายดีใช่ไหม!” กงซิวซ่างพูดด้วยน้ำเสียงหดหู่

ควีนจินสีหน้าเคร่งเครียด จ้องไปที่กงซิวซ่าง “ถ้าในสายตาของคุณยังมีน้องสาว(ลูกพี่ลูกน้อง)อย่างฉัน วันนี้คงจะไม่พาคนมายืนอยู่ที่นี่!"

“คุณกำลังตำหนิผมใช่ไหม” ใบหน้าของกงซิวซ่างเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ฮึ่ม ในตอนนั้นคุณเห็นลูกชายของฉันถูกปรมาจารย์หลินตีจนขาหัก คุณยังจำพี่ชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)คนนี้ได้ไหม!”

ควีนจินยิ้มเยาะเย้ย “ฉันรู้อยู่แล้ว คุณจะไม่มีวันปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปแน่นอน”

“เพียงแต่ว่า ไม่ว่าคุณจะตำหนิฉัน หรือโทษฉัน เรื่องของซื่อซวน ฉันได้ทำสุดความสามารถแล้ว”

“ถ้าจะโทษ ก็ต้องโทษตัวเขาเองเท่านั้นแหละ ที่ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา!”

กงซิ่วซ่างยิ้มเยาะเย้ย “คนที่ทำสุดความสามารถแล้ว! ถ้าคุณสุดความสามารถจริง แล้วทำไมลูกชายของฉันถึงขาหัก แต่คุณยังยืนอยู่ที่นี่อย่างสบายใจ!”

“คุณมันเป็นสุนัขรับใช้ของปรมาจารย์หลิน!”

ควีนจินยิ้มแหย่ๆ ถ้าคนที่กงซื่อซวนทำให้ขุ่นเคืองไม่ใช่ปรมาจารย์หลิน และถ้าปรมาจารย์หลินไม่ใช่คนที่มีพระคุณต่อเธอ เช่นนั้นควีนจินคงจะสู้สุดชีวิตเพื่อปกป้องกงซื่อซวนไว้อย่างแน่นอน

แต่ว่า จะให้ควีนจินทำเพื่อหลานชายที่ไม่เอาไหน แล้วไปบาดหมางกับผู้มีพระคุณของตัวเอง เพื่อสู้ให้ตายกันไปข้างหนึ่งเหรอ?

“แล้วแต่คุณจะพูด ฉันบริสุทธิ์ใจก็พอ!” ควีนจินไม่ต้องการโต้เถียงกับกงซิวซ่างต่อไป

เพียงแต่ว่า หยุนเยว่ที่อยู่ข้างหลังเธอรู้สึกทนดูต่อไปไม่ไหว และพูดแทนควีนจิน “เจ้าบ้านกง ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้านายของฉันอ้อนวอนปรมาจารย์หลินไว้ ลูกชายของคุณคงจะไม่ใช่แค่ขาหัก แต่อาจเป็นคอขาด!”

“คุณไม่ขอบคุณเจ้านายของฉัน แต่กลับมาดูถูกเธอ จิตใต้สำนึกของคุณหายไปไหน”

“นอกจากนี้ตอนที่ปรมาจารย์หลินอยู่ พวกคุณไม่กล้ามาหาเขา แต่ใช้โอกาสที่ปรมาจารย์หลินไม่อยู่ แล้วแอบโจมตี พวกคุณก็แค่กลัวคนที่แข็งแกร่งกว่าแล้วมารังแกคนที่อ่อนแอกว่า!”

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำตำหนิของหยุนเยว่ กงซิวซ่างก็หน้าแดง “ใช่ ฉันไม่กล้าแก้แค้นปรมาจารย์หลิน แต่ตอนนี้เขาตายแล้ว!”