สอนสวาท คุณครูพยาบาล นิยาย บท 3

“อย่ามาบีบน้ำตา ฉันรู้นะว่าเธอกำลังโกหกปิดบังอะไรอยู่”

หล่อนส่ายหน้าไปมาพร้อมกับน้ำตาแห่งความหวาดกลัว สองมือพนมขึ้นพร้อมกับวิงวอนให้เขาปล่อยหล่อน

ท่าทีของหญิงสาวในยามนี้มันยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าหล่อนนั้นไม่ใช่คนอายุยี่สิบหกอย่างแน่นอน

“ไม่บอกใช่ไหม....”

ริมฝีปากกระด้างยกหยัดขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกระแทกมันลงไปที่ปากอวบอิ่ม

“อื้อ....อ่ะ อื้อ....”

มือบางกำเป็นกำปั้นพร้อมกับระดมทุบแผงอกกว้างแต่ทว่าเขาแข็งแกร่งไม่ต่างจากหินผา

ปากหนาหนักบดขยี้มากกว่าเดิมในขณะที่หล่อนพยายามเบือนหน้าหนีแต่กลับถูกมือหนาตรึงท้ายทอยเอาไว้อย่างเผด็จการ

“อ่า...หวานมาก อื้อ....”

เขาพูดแค่นั้นก่อนจะบดขยี้กลีบปากอวบอิ่มเต็มแรงจนมันแทบฉีกขาด มือหนาอีกข้างที่ว่างอยู่รั้งร่างที่ตนคิดว่าบอบบางแต่กลับอวบอัดในสัดส่วนที่พึงมีมานั่งบนตักแกร่ง

“ยะ อย่า...ได้โปรด อื้อ...”

หล่อนพูดได้แค่นั้นเพราะปากหนาบดเบียดลง มาหาอีกครั้งและครั้งนี้ลิ้นแกร่งสอดแทรกเข้ามาใน อุ้งปากโดยที่หล่อนแทบหลอมละลายกับรสจูบที่แสนจะดุดัน

“อ่า...อื้อ อื้ออออ”

ร่างสาวอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างไม่ควรในขณะที่ชายหนุ่มมิอาจหยุดการตะโบมริมฝีปากจูบดูดดึงควานหาความหอมหวาน

ยิ่งหล่อนตอบสนองด้วยท่าทางไร้เดียงสามันยิ่งปลุกไฟในกายให้โหมกระพืออย่างยิ่งยวด

ปากกระด้างขยับบดเบียดเคล้าคลึงราวกับอุ้งปากของหล่อนคือบ่อน้ำทิพย์ หวาน...หวานเหลือเกิน ความหวานของหล่อนทำให้เขาอยากที่จะลิ้มรสมากกว่าการจูบ

ท่อนเอ็นที่อยู่ภายในกางเกงเนื้อดีมันผงาดชูชันแข็งขืนไม่ต่างจากไม้หน้าสาม เขาตื่นตัวยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ราวกับหล่อนเป็นเครื่องกระตุ้นอารมณ์ทางเพศ

มือบางที่เคยทุบตีเขายามนี้ปล่อยทิ้งลงข้างกายอย่างสิ้นเรี่ยวแรงหัวสมองเบลอมึนงงไปหมดเมื่อความร้อนฉ่าคุกกรุ่นอยู่กลางร่าง ปากอิ่มเผยอขยับเขยื้อนตอบโต้เขาตามสัญชาตณาณ

และมันเป็นเขาที่เป็นฝ่ายผละกายออกพร้อมกับผลักร่างอ่อนระทวยของหล่อนอย่างไร้ความปรานี

“อุ๊ย....”

ร่างบอบบางเซถลาล้มลงกองกับพื้นในขณะที่เขายืนมองด้วยสายตาตำหนิเกลียดชัง

หัวใจสาวเต็มไปด้วยความปวดร้าวเมื่อถูกเขามองด้วยความชิงชัง ทั้งที่ไม่ควรจะรู้สึกอะไรแต่ความ เจ็บแปลบกลับถาโถมเข้าสู่ก้อนเนื้อข้างซ้ายทันที

ดวงตากลมโตรื้นไปด้วยหยาดน้ำตา มือบางแตะริมฝีปากอวบอิ่มของตนเองที่ยามนี้บวมเจ่อเพราะถูกตะโบมจูบอย่างรุนแรง สัมผัสจากเขามันแทรกแซงหัวใจสาวอย่างรุนแรง

“อย่าทำตัวไร้เดียงสาเพราะฉันรู้ดีว่าเธอเอาตัวเข้าแลกกับตำแหน่งงาน”

ดวงตากลมโตรื้นไปด้วยหยาดน้ำตาเบิกกว้าง ริมฝีปากอวบอิ่มบวมเจ่อเผยอขึ้นอย่างตระหนก เพราะเขากำลังเข้าใจหล่อนผิด

“ฉันเปล่านะคะ ฉันไม่ได้ทำแบบนั้น”

หล่อนตอบอย่างไม่เต็มเสียง ดวงตากลมโตหลุบมองพื้นเพราะภายในใจรู้ดีว่าอย่างไรเสียหล่อนก็ไม่ต่างจากผู้ร้ายแม้จะไม่ได้มีเจตนาก็ตาม

“รองผู้อำนวยการนี่รุ่นพ่อเธอเลยนะช่อแก้ว”

สายตาคมกริบเหลือบมองป้ายชื่อที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ แต่ความจริงแล้วเขารู้ชื่อของหล่อนตั้งแต่วันที่เห็นหญิงสาวอยู่กับป้าในวันนั้นแล้ว

ใบหน้างามส่ายสะบัดไปมาเพราะหล่อนไม่ได้คิดอะไรกับรองผู้อำนวยการแม้แต่น้อย

“ฉันเปล่า...ฉันเปล่านะ”

หล่อนยังคงเลือกที่จะปฏิเสธทั้งน้ำตาเพราะหากยอมรับ ชายหนุ่มคงนำเรื่องนี้ไปแจ้งกับทางสถานศึกษาและหล่อนคงต้องโดนไล่ออกถึงแม้จะมีบารมีของ รองผู้อำนวยการก็ตาม

“ถ้าเธอเลือกที่จะปากแข็งฉันคงต้องพาเธอไปหาผู้อำนวยการ”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างพร้อมกับรีบกุลีกุจอคลานเข่ามากอดขาของชายหนุ่มเอาไว้อย่างน่าเวทนาจนเขาใจแกว่งด้วยความสงสาร

“ได้โปรดอย่า นะคะ อย่าฉันขอร้อง”

แต่เมื่อคิดว่าหล่อนร้ายกาจ เจ้ามารยาแสร้งบีบน้ำตา มันทำให้เขาสะบัดการเกาะกุมออกอย่างไม่ไยดี

ร่างสาวกองกับพื้นไม่ต่างจากเศษขยะไร้ค่าหัวใจสาวเต็มไปด้วยความปวดร้าว ชีวิตหล่อนมันไร้ค่าตั้งแต่บิดาและมารดาสิ้น

และมันคงจะด่ำดิ่งสู่อเวจีมากกว่านี้หากหล่อนโดนไล่ออกจากสถานศึกษา ปราศจากเงินที่จะนำไปให้ลุงกับป้า บ่อนเสี่ยฮวงมันคงเป็นสถานที่ทำงานของหล่อนแห่งใหม่