ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 285

แนนนี่เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

"คุณบอกได้เหรอ?"

เนลล์ตอบกลับในลำคอ

“แล้วทำไมคุณถึงปล่อยให้เธอมาร่วมงานกับคุณล่ะ? คุณไม่ได้จะกระโดดลงไปในกับดักที่เธอกำลังจัดให้คุณใช่หรือเปล่า?”

เนลล์ยิ้ม

“มันเป็นกับดักหรือเปล่า? เธอต้องการหางาน และมันไม่มีทางออกเลย แล้วตอนนี้ฉันต้องการผู้ช่วยที่มีความสามารถและฉันรู้จัก มันอาจจะไม่ชนะแบบใส ๆ แต่ว่ามันจะฆ่านกสองตัวด้วยการขว้างหินแค่ก้อนเดียว ถ้าเธอกลับมาอยู่ข้างเรา? มันจะเป็นกับดักแบบไหนน้า?”

แนนซี่ยังคงเงียบ

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็มองเนนล์ด้วยความแปลกใจ

“เอาล่ะ ถ้าคุณรู้สึกว่าเธอน่าไว้วางใจเรา และจะให้โอกาสเธออีกครั้ง คุณไม่ต้องกังวล ฉันจะจับตาดูเธอและจะไม่ยอมให้เธอทำอะไรได้อีก”

เนลล์อยากจะหัวเราะกับใบหน้าที่ดูระวังมากของแนนซี่

พื้นฐานของแนนซี่เป็นคนที่มีแค่กล้ามเนื้อแต่ไม่มีสมอง

เธอไม่เคยเชื่อใจคนที่เคยทรยศมาก่อน

อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่าอย่างน้อย หลายเหตุการณ์ในชีวิตที่ถูกทิ้งไม่มีทางอื่นให้เลือก

เธอให้ความเชื่อใจไปทั้งหมด เนลล์ตัดสินใจเช่นเดียวกับไคลี่ ในระหว่างแม่ที่ป่วย และคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักเธอ เธอคงเลือกอย่างหลัง

เนลล์ลงจากรถ และมุ่งหน้าไปยัง เฟิงเฉียว วิลล่า และปฏิเสธที่จะคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก

เธอกลับถึงบ้านตอนนั้นคือเวลา 21.00 น

กิดเดียนย้ายป้าจอยซ์กลับมาจากที่จินเฉิง และตอนนี้เธออาศัยอยู่ในเฟิงเฉียว วิลล่า ช่วยดูแลทำความสะอาดและดูแลเนลล์

ในขณะเดียวกัน ลิซซี่อาศัยอยู่ในบ้านพักของลีย์ เนื่องจากสุขภาพที่ไม่ค่อยดีนีก และจำเป็นต้องไปโรงเรียน และไปพบแพทย์เป็นระยะ ๆ ทั้งเนลล์และกิดเดียนต้องทำงานอยู่ที่นี่ พวกเขาจึงไม่สามารถดูแลเธอได้ตลอดเวลา

เมื่อไหร่ที่เนลล์ หรือกิดเดียนมีเวลาในช่วงสุดสัปดาห์พวกเขาก็จะพาลิซซี่มาเล่นด้วย

เนลล์และแนนซี่ลงจากรถ ซึ่งอยู่ใกล้กับทางเข้าบ้าน เมื่อประสาทสัมผัสของพวกเขารับรู้ถึงบรรยากาศของความรุนแรงภายในบ้าน

วิลล่ามีความสว่างจ้า และกลุ่มแม่บ้านในชุดสีเดียวกันยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น ป้าจอยซ์ยืนอยู่แถวหน้าเห็นเนลล์ และแนนซี่เข้ามาใกล้ ๆ ที่มุมหางตา เธอก็รีบไปหาเนลล์ทันที

เนลล์เลิกคิ้ว

เธอเดินเข้าไปข้างในไม่กี่ก้าว และได้รับการต้อนรับด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง และเย็นชาของผู้หญิงคนหนึ่ง

“ที่นี่คือเมืองหลวง ไม่ใช่หมู่บ้านชนบทอย่างจินเฉิง พวกเธอควรรู้ว่า เธอกำลังทำงานให้กับใคร พวกเราตระกูลลีย์ มีกฎของพวกเรา อย่าปล่อยให้คนธรรมดาที่เคยอยู่ในชนบทวิ่งไปมาพร้อมกับแต่งตัวแย่ ๆ และแปลกประหลาด”

ตรงกลางโซฟา จีนนั่งไขว่ห้างในขณะที่หมุนถ้วยน้ำชาอย่างสบายใจในมือ ขณะที่เธอกำลังตำหนิอย่างรุนแรง

เมื่อแนนซี่ได้ยินสิ่งที่พูดนั้น แนนซี่จะรู้ได้ทันทีว่าใครเป็นผู้รับคําวิจารณ์ ใบหน้าของเธอดําคล้ำ เมื่อเธอกําลังจะอาละวาด

เนลล์รีบหยุดเธอ เนลล์ขยับนิ้วให้แนนซี่อยู่เงียบ ๆ

ด้วยเหตุนี้แนนซี่จึงหยุด และถอยหลังไปหนึ่งก้าว

จีนไม่รู้ตัวว่าเนลล์กลับมาแล้ว เธอก็ยังจิบชาและพูดต่อไป “ตระกูลลีย์ เป็นตระกูลชั้นสูงที่ร่ำรวยและมีอำนาจ หากย้อนหลังไปเมื่อหนึ่งศตวรรษที่แล้ว บ้านและรวมถึงสิ่งต่าง ๆ เช่น แก้วน้ำ โต๊ะ กาแฟ และของตกแต่งอื่น ๆ สะท้อนให้เห็นถึงฐานะของครอบครัว แน่นอนว่ามันต้องดีที่สุด และเป็นที่น่าพอใจ

“ดูสิ พวกเธอกำลังอวดอะไรอยู่? อย่าบอกนะว่า 'คุณผู้หญิงชอบแบบนั้น' หรือ 'มันคือรสนิยมของคุณผู้หญิง'

“คุณผู้หญิงของพวกเธอมาจากที่เล็ก ๆ และไม่รู้ว่าอะไรที่มันจะดีสำหรับเธอ แต่พวกเธอทุกคนแตกต่างกัน เธอทำงานให้กับครอบครัวที่มีอิทธิพลในเมืองหลวงมาตั้งนานแล้ว

“ก่อนที่จะเข้าทำงานกับลีย์ เธอต้องมีประสบการณ์มากมายในการทำงานกับครอบครัวอื่น ๆ เธอควรรู้ว่าสิ่งไหนดูดี และสิ่งไหนที่ไม่ดี

“แม้ว่าเธอจะไม่เคยทำมาก่อน แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่มีประสบการณ์โดยตรง ยิ่งไปกว่านั้น เฟิงเฉียว วิลล่า ได้รับการออกแบบโดยสถาปนิกที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ ต้นไม้และดอกไม้ทุกต้น ถูกจัดวางโดยมีการวางแผนมาแล้วอย่างพิถีพิถัน