สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 8

กู้ฉางชิงถูกตบไปหนึ่งที เธอรู้สึกหน้าชาไปครึ่งซีก ในสมองก็มึนงง

พ่อบ้านเองก็ไม่คิดว่าคุณนายที่สูงส่งสง่างามจะทำเช่นนี้ เขาตกตะลึงอยู่นาน แล้วพูดว่า：“คุณนาย คุณนายรองเธอคงไม่รู้ ถึงได้……”

“ถึงได้อะไร？ฉันเห็นเธอก็รู้สึกไม่สงบ！ไม่รู้หรอว่าหน้าที่ภรรยาควรทำยังไง”

คุณนายเฟิงหน้าบึ้งตึงพูดเสียงดังลั่น

ก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ระหว่างแม่สามีกับลูกสะใภ้ของพวกเธอไม่ค่อยจะดีนัก

อย่างไรก็ตาม ในฐานะที่เธออาวุโสกว่า ไม่ควรที่จะไปเหยียดหยาม

แต่วันนี้กู้ฉางชิงเธอได้สัมผัสใกล้ชิดแล้ว

คุณนายเฟิงจองมองกู้ฉางชิงอย่างเย็นชา

กู้ฉางชิงนึกอยู่นานในที่สุดก็จำได้

จากข้อมูลที่กู้หงเซินให้ คุณนายเฟิงเป็นผู้หนึ่งที่แข็งแกร่งมากคนหนึ่ง

แต่ก่อนกู้ฉางซินทำผิด เธอก็ไม่เคยลงมือสั่งสอนแม้แต่น้อย

กู้ฉางชิงรู้สึกว่าจำเป็นที่จะแก้ต่างให้ตัวเอง “คุณแม่ ฉันก็ไม่รู้ว่าเรื่องมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงฉันแค่เข้าไปห่มผ้าให้จิงเหยา ยังไม่ได้ทำอะไรเลย”

“แค่ห่มผ้าให้ยังทำให้เกิดปัญหา ฉันยังจะไว้ใจอะไรเธอได้？”

คุณนายเฟิงน้ำเสียงเย็นชา กู้ฉางชิงเมื่อได้ยินคำพูดของเธอก็กัดฟันด้วยความโมโห

แต่เธอก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทน เธอจะไปทำอะไรได้？

เกิดเรื่องกับเฟิงจิงเหยาก็นับว่าเป็นความผิดของเธอ？

ไม่รอเธอโต้แย้ง ใบหน้าที่สวยงามของคุณนายเฟิงก็เข้ามาใกล้เธอ “ฉันจะบอกเธอให้นะ ถ้าจิงเหยายังไม่กลับมา เธอก็ก่อเรื่องวุ่นวายยังไงฉันไม่สนหรอกนะ แต่ตอนนี้เขากลับมาแล้ว ถ้าเธอกล้าทำให้เขาเสื่อมเสียเกียรติหรือว่าทำร้ายเขา ฉันไม่เอาเธอไว้แน่ แล้วก็！เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ช่วยเก็บเป็นความลับให้ดี ถ้ารั่วไหลไปละก็ ฉันจะมาถามเอาที่เธอ！ถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่เธอเลย ต่อให้เป็นตระกูลกู้ก็อย่าคิดว่าจะผ่านไปได้ง่ายๆ！”

กู้ฉางชิงไม่พูดอะไรสักคำ ทำได้เพียงพยักหน้า

จากนั้นคุณนายเฟิงก็ไม่ได้สนใจเธอ และเข้าไปเยี่ยมเฟิงจิงเหยา

หลังจากได้รับการยืนยันว่าเฟิงจิงเหยาไม่เป็นอะไรมาก ทั้งสองก็กลับไปพักผ่อน

ก่อนเดินไปได้กำชับพ่อบ้านว่าถ้าเฟิงจิงเหยาฟื้นแล้ว ให้แจ้งพวกเขาด้วย

พ่อบ้านไม่กล้าละเลย

กู้ฉางชิงก็ไม่กล้าที่จะจากไปเช่นกัน

ถึงอย่างไรเสียที่เกิดเรื่องขึ้นกับเฟิงจิงเหยาก็เป็นเพราะตัวเธอ ดังนั้นเธอจะเฝ้าอยู่ที่นี่อย่างเงียบสงบ

ชั่วพริบตาท้องฟ้าก็สว่าง

แสงแดดอันอบอุ่นสาดส่องเข้ามาผ่านกระจกบานใหญ่ของหน้าต่าง และส่องไปที่ใบหน้าขาวขาวของเฟิงจิงเหยา ขนตายาวทอดเงาใต้ดวงตา

เฟิงจิงเหยาค่อยๆลืมตาขึ้น คล้ายๆกับว่าเดินออกมาจากประตูนรก

รู้สึกใจสั่นเหมือนหยุดหายใจไป มือข้างหนึ่งจับเขาด้วยความสับสน และดึงเขาขึ้นฝั่ง

เขายังจำความอบอุ่นนั้นได้ อุ่นจัง อุ่นจัง

เฟิงจิงเหยามองเห็นกู้ฉางชิงที่เฝ้าอยู่ข้างเตียง มือของเธอยังกุมมือเขาไว้

ที่หัวของเธอมีเส้นผมย้อยออกมาด้านข้างหู

เฟิงเหยารู้สึกอบอุ่นใจ ยื่นมือออกมาเก็บเส้นผมให้เธอ

ใครจะรู้ พอแตะกู้ฉางชิงก็ตื่นแล้ว