แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 146

เมื่อได้ยินคำถามของท่านซุน ภายในใจของลั่วเสี่ยวปิงก็อดไม่ได้ที่จะดังตึกตักขึ้นมา

นางลืมไปได้อย่างไรว่าท่านซุนเป็นแพทย์แผนจีนอาวุโสคนหนึ่ง และน้ำแร่วิญญาณก็คือข้อบกพร่องที่ใหญ่ที่สุดของเรื่องราวในวันนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งก่อนจากไป ท่านซุนได้เคยจับชีพจรให้หราวชิงหย่าแล้ว

นางรู้ดีว่าน้ำแร่วิญญาณมีประสิทธิผลในการฟื้นฟูร่างกายของคนคนหนึ่งมากเพียงใด เกรงว่าตอนที่จับชีพจรท่านซุนก็คงจะมีความสงสัยอยู่บ้างแล้วกระมัง?

ลั่วเสี่ยวปิงรุ้สึกกลัวลนลานอยู่ในใจ แต่กลับมองไม่เห็นข้อบกพร่องใดๆที่แสดงออกมาทางสีหน้าของนางเลยแม้แต่น้อย

หลังจากที่คิดแล้วคิดอีก ลั่วเสี่ยวปิงจึงค้นพบและรวบรวมข้อแก้ตัวได้แล้วหนึ่งอย่าง นางก็เลยพูดอย่างเคร่งขรึมจริงจังว่า “ท่านซุน ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากพูดออกมา จริงๆแล้วนี่เป็นวิธีการปรุงยาเฉพาะตัวของอาจารย์ที่สอนวิชาแพทย์ให้ข้า ก่อนที่อาจารย์จะจากไปเขาเคยกำชับเอาไว้ว่าข้าไม่อาจเปิดเผยออกไปได้ตามอำเภอใจ”

เมื่อท่านซุนได้ยินว่ามันเป็นสูตรปรุงยาสูตรเฉพาะ เขาก็รู้สึกประหลาดใจและผิดหวังเล็กน้อยในเวลาเดียวกัน

ในเมื่อมันเป็นสูตรเฉพาะและเคยถูกกำชับมาแล้ว แน่นอนว่าจึงไม่สามารถเปิดเผยเคล็ดลับในนั้นออกไปตามอำเภอใจได้

แต่ไม่นาน ท่านซุนก็รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาอีกครั้ง และทำท่าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในขณะที่กำลังมองดูใบหน้าของลั่วเสี่ยวปิง

ทันใดนั้นเขาจึงเอ่ยปากพูดออกมาว่า "สูตรยาลับเฉพาะของเจ้า ข้าไม่ถามก็ได้ แต่รอยแผลเป็นบนใบหน้าของเจ้า มันได้ลบออกด้วยยาที่เจ้าปรุงเองใช่หรือไม่?”

ถึงแม้ว่าหลานชายของเขาจะขึ้นชื่อว่าเป็นหมอเทวดา แต่เขารู้ดีแก่ใจว่าขี้ผึ้งของหลานชายเขาเป็นอย่างไร มันเป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาดที่จะทำให้ผิวของคนฟื้นคืนสภาพภายในช่วงเวลาสั้นๆได้

สำหรับใบหน้าของตัวเองนั้น ลั่วเสี่ยวปิงไม่มีอะไรต้องปิดบัง ดังนั้นเขาจึงพยักหน้ายอมรับอย่างไม่เสแสร้ง

เมื่อท่านซุนเห็นดังนั้น เขาก็มีท่าทีเช่นนั้นอย่างที่คาดไว้จริงๆ

ทันทีที่มองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงแสงสว่างใหม่ก็ส่องประกายออกมาจากในดวงตา “เสี่ยวปิง เราจะหารือกันสักเรื่องหนึ่งได้หรือไม่?”

ในขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงกำลังมองไปที่ท่านซุน นางก็กำลังคาดเดาอะไรบางอย่างอยู่ในใจ แต่กลับแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจว่า “ท่านซุนมีอะไรก็พูดมาตรง ๆได้เลย”

ท่านซุนพูดว่า “เจ้าจะมอบยาที่เจ้าปรุงให้กับเหรินโซ่วถังของเราได้หรือไม่ ข้าสามารถจัดหาวัตถุดิบยาให้เจ้าได้ และจะแบ่งผลกำไรกับเจ้าห้าสิบห้าสิบเลย"

นึกแล้วเชียวจะเป็นไปตามที่นางคาดไว้จริง ๆ ไม่มีความแตกต่างกันเลยแม้แต่ครึ่งเดียว

สิ่งเดียวที่ทำให้นางประหลาดใจก็คือ คิดไม่ถึงเลยว่าท่านซุนเสนอแนวคิดการแบ่งผลกำไรออกเป็นห้าสิบห้าสิบจริง ๆ

ผลกำไรห้าสิบเปอร์เซ็นต์ไม่น้อยเลยจริง ๆ

อย่าพูดถึงห้าสิบเปอร์เซ็นต์เลย แค่สามสิบเปอร์เซ็นต์ นางก็ใจเต้นได้เช่นกัน

ถึงอย่างไรเสียตำแหน่งหน้าที่หลักๆของนางคือหมอปรุงยา ความสามารถรอบตัวอื่นๆล้วนเป็นส่วนที่เสริมเข้ามาเท่านั้น การปรุงยาและขายยาจึงจะเป็นอาชีพถนัดของนางจริง ๆ

ก่อนหน้านี้นางไม่เคยพบโอกาสที่ประจวบเหมาะในการขายยาเลย ตอนนี้ที่ท่านซุนได้เสนอมันให้นาง เรียกได้ว่าช่างพอดิบพอดีเสียจริงๆ

“ท่านซุน ข้าขอบอกกับท่านตามตรงนะ ตัวข้ายังมีเรื่องอื่นๆที่ต้องทำ อาจจะไม่สะดวกในการปรุงยาน่ะ......”

เมื่อฟังถึงตรงนี้แล้ว หัวใจของท่านซุนก็เต้นผิดจังหวะขึ้นมา เขานึกว่าลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะปฏิเสธเสียแล้ว

และคิดไม่ถึงเลยว่าจู่ๆน้ำเสียงของลั่วเสี่ยวปิงก็เปลี่ยนไป “เอาอย่างนี้เถอะ ข้าจะปรุงยาออกมาสองชนิดเพื่อทดลองขายก่อนเป็นอย่างไร?”

อย่างไร?

แน่นอนว่าต้องเห็นด้วยอยู่แล้ว

ท่านซุนไม่เอื้อนเอ่ยวาจาใดๆ แล้วจึงตอบตกลงขึ้นมา หลังจากนั้นก็บอกให้คนขับรถม้ารีบมุ่งหน้าไปเหรินโซ่วถังอย่างรวดเร็ว

ตามหลักแล้ว ท่านซุนเป็นเพียงแพทย์ประจำห้องตรวจของเหรินโช่วถัง แต่ลั่วเสี่ยวปิงกลับพบแล้วว่า ท่านซุนล้วนแต่สามารถทำหน้าที่เป็นผู้ตัดสินใจในเหรินโช่วถังได้มาโดยตลอด รวมถึงเรื่องการร่วมมือกับลั่วเสี่ยวปิงในครั้งนี้ด้วย

ท่านซุนเพียงแค่พูดกับเถ้าแก่หลินสักครู่เท่านั้น ก็ไปทำการร่างหนังสือสัญญาการซื้อขายกับลั่วเสี่ยวปิงเลย

หลังจากที่ร่างหนังสือสัญญาการซื้อขายเสร็จแล้ว ท่านซุนก็ได้พาลั่วเสี่ยวปิงไปที่ตู้ยาเพื่อเลือกยา

ในเวลานี้ สายตาของท่านซุนแทบจะจับจ้องอยู่บนตัวของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว เพราะทั้งสองคนได้ปรึกษาหารือกันเรียบร้อยแล้วว่าลั่วเสี่ยวปิงจะเสนอตัวยาให้ก่อนสองชนิด แต่กลับไม่ได้ตกลงกันว่าจะปรุงยาทั้งสองประเภทอย่างไร ดังนั้นท่านซุนก็เลยคอยมองไปยังมือที่หยิบจับยาของลั่วเสี่ยวปิงและกำลังคอยดูว่าลั่วเสี่ยวปิงคิดที่จะทำอย่างไรบ้าง

และในเวลานั้นเอง ลั่วเสี่ยวปิงที่อยู่หน้าชั้นวางยาก็ทำหน้าตาสับสนด้วย นางพูดว่าสองชนิด นั่นเป็นสิ่งที่นางพูดออกไปโดยไม่ทันคิด จะต้องปรุงยาทั้งสองชนิดอย่างไร ในใจของนางล้วนแต่ไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด

ถึงอย่างไรยาที่นางปรุงขึ้นมาในชาติก่อนเหล่านั้น พอออกสู่ตลาดแล้วจะต้องสร้างความฮือฮาให้กับชนชั้นสูงอย่างแน่นอน ซึ่งทั้งหมดนี้ล้วนไม่ต้องนำออกไปขายตามท้องตลาดทั่วไปก็ขายจนหมดเกลี้ยงแล้ว