สาวโก๊ะทะลุมิติ มาใช้ชีวิตในยุคโบราณ นิยาย บท 18

ฟางเหนียงกำลังเตรียมตัวขึ้นเขาไปขุดหน่อไม้กับเหมยเหม่ย หลังจากที่ฝนไม่ตกมาหลายวันดินที่เคยเปียกไปด้วยน้ำฝนตอนนี้ก็ได้แห้งหมดแล้ว ฝนตกครั้งนี้ทำให้หน่อไม้ที่ได้รับน้ำฝนก็พากันออกหน่อแข่งขันอย่างไม่ยอมกัน ช่วงนี้จึงเป็นช่วงที่ชาวบ้านมักจะพากันขึ้นเขาไปขุดหน่อไม้ “เหมยเหม่ย เราไปกันเถอะ” ฟางเหนียงกับเหมยเหม่ยขึ้นเขาตั้งแต่ยามเหม่า เพราะหากไปสายอาจจะไม่ทันคนอื่นได้ ทั้งสองคนขึ้นเขามาแล้วก็เดินตรงไปที่กอไผ่ทันที ฟางเหนียงแบกจอบมาด้วยเผื่อจะได้ขุดหน่อไม้ แต่หน่อไม้ที่นี้หักง่ายมาก นางแทบจะไม่ได้ใช้จอบเลย ทั้งสองคนหักหน่อไม้มากองกันได้หลายกองในเวลาไม่นาน เมื่อเห็นว่ามันได้เยอะมากแล้วก็พากันเก็บหน่อไม้ใส่ในตะกร้า ขณะนั้นเองหินที่อยู่บนข้อมือของฟางเหนียงจู่ๆก็มีแสงขึ้นมาแว๊บหนึ่งแล้วก็หายไป ฟางเหนียงดูหินนี้อีกครั้งก็เห็นว่ามันมีแสงขึ้นมาจริงๆแต่แค่แว๊บๆเท่านั้น นางจึงลองลุกขึ้นแล้วหมุนตัวเป็นวงกลม เพื่อดูว่าหินก้อนนี้จะเปล่งแสงไปในทางทิศใด หลังจากที่รู้ว่าแสงมันมาจากทิศทางไหนฟางเหนียงก็รีบเดินไปตามแสงนั้นทันที ไม่นานนางก็เจอกับดอกไม้ชนิดหนึ่ง

“นี่ฟางเหนียง เจ้าจะเก็บดอกไม้ไปปลูกที่บ้านรึ” เหมยเหม่ยที่มองฟางเหนียงเดินออกห่างไป แล้วไปหยุดอยู่ตรงดอกไม้ชนิดหนึ่ง เหมยเหม่ยเห็นดังนั้นจึงคิดว่าฟางเหนียงอยากจะได้ดอกไม้นั่นไปปลูกไว้ที่บ้าน “เหมยเหม่ย เจ้ารู้จักดอกไม้ชนิดนี้รึไม่” ดอกไม้นี้มีสีม่วงอ่อนๆ ลักษณะคล้ายๆ กับดอกจวี๋ฮวา แต่ดอกจวี๋ฮวาจะเป็นสีเหลือง ฟางเหนียงจึงไม่แน่ใจว่ามันใช่ดอกจวี๋ฮวาหรือไม่ เหมยเหม่ยที่เดินตามมาดูทีหลังก็ทำหน้าครุ่นคิดว่าเคยเห็นดอกไม้ชนิดนี้หรือไม่ “ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ทำไมรึ เจ้าอยากได้มันเช่นนั้นรึ” ฟางเหนียงพยักหน้าตอบ แล้วเดินไปเอาจอบมาขุดเอาดอกไม้กลับไปด้วย ทั้งสองคนลงมาจากเขาก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ฟางเหนียงที่กลับมาถึงบ้านก็รีบจัดการกับหน่อไม้ที่เพิ่งไปเก็บมาทันที นางปอกเปลือกหน่อไม้ออก เอาไปล้าง แล้วเอาลงไปต้มในกระทะใบใหญ่ นางเดินถือดอกไม้ที่เก็บลงมาจากเขาเข้ามาในห้องเพื่อสอบถามระบบว่าดอกไม้ชนิดนี้มันคือดอกอะไร

“ระบบเจ้ารู้หรือไม่ว่าดอกไม้ชนิดนี้คือดอกอะไร” รอสักพักระบบก็ตอบนาง “โฮสต์ ดอกไม้ชนิดนี้อยู่ในตระกูลของดอกจวี๋ฮวา แต่เป็นชนิดพิเศษที่หาได้ยากมาก 100 ปีถึงจะมีดอกครั้งหนึ่งโฮสต์โชคดีมากที่ได้มันมา มันมีสรรพคุณที่ช่วยขับพิษทุกชนิด แค่หยดเดียวก็สามารถทำให้คนที่โดนพิษใกล้ตายสามารถรอดชีวิตได้อย่างน่ามหัศจรรย์ ต้นนี้มีอยู่ 3 ดอกสามารถกลั่นยาออกมาได้แค่ 3 ขวดเท่านั้น ประเมินราคาแล้วน่าจะสูงมากเลยทีเดียว” นางก้มลงมองหินที่อยู่บนข้อมือของนาง ว้าว หินก้อนนี้เป็นหินนำโชคของนางจริงๆ สามารถหาดอกไม้ที่หายากมาให้นางได้ด้วย “ขอบใจเจ้ามากนะ เจ้าหินนำโชค” พรุ่งนี้นางจะต้องไปร้านยาอีกครั้งแล้วล่ะ รอบนี้นางจะขายได้เท่าไหร่นะ 100 ปีจะมีดอกครั้งหนึ่งไม่ได้หากันง่ายๆ เลยนะ

“ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะระบบ ข้าขอตัวก่อน” นางนำหน่อไม้ที่ต้มจนจืดแล้วมาล้างด้วยน้ำสะอาด นางแบ่งหน่อไม้ไว้ทำกับข้าวตอนเย็น ส่วนหน่อไม้ที่เหลือนางแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนที่หนึ่งนางเอาหน่อไม้มาหั่นครึ่งแล้วนำลงไปในโถที่เทน้ำไว้แล้วใส่พริกสด พริกดอง น้ำตาลกรวดลงไป แล้วปิดฝาไว้ หน่อไม้ดองนี้สามารถเอามาผัดกับเนื้อหรือทำเมนูอื่นได้ ส่วนที่สองนางเอาหน่อไม้มาหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ แล้วคลุกเกลือพักไว้ ระหว่างนั้นมาสับพริกสด ขิง กระเทียม จนละเอียดเอามาคลุกกับหน่อไม้ที่พักไว้ เทน้ำตาลทรายลงไปนิดหน่อยแล้วคลุกให้เข้ากัน แล้วเทใส่โถปิดฝาไว้ เมนูนี้สามารถเอามาทานได้เลยไม่ต้องปรุงอะไรเพิ่มเติม วิธีที่นางทำนี้สามารถเก็บหน่อไม้ไว้ทานได้นานยิ่งขึ้น วิธีพวกนี้นางเคยดูมาจากโซเชียลในยุคของนาง นางเคยทำไว้ทานหลายครั้งในยุคก่อน

“ฟางเหนียง ฟางเหนียง เจ้าไปอำเภอเป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่ ข้าจะไปซื้อเครื่องปรุงแล้วก็ซื้อของให้ท่านพ่อด้วย” พอดีเลย นางก็อยากไปตัวอำเภอเช่นกัน นางจะเอาดอกไม้นี้ไปขายด้วย อยากรู้ว่าเถ้าแก่จะให้นางกี่ตำลึงทอง เหมยเหม่ยที่เห็นนางถือดอกไม้ที่เก็บลงมาจากเขาไปด้วยก็อดสงสัยไม่ได้ จึงเอ่ยถามนาง “เจ้าจะเอาดอกไม้นี้ไปทำไมรึ ไม่ใช่ว่าเจ้าจะเอามาปลูกที่บ้านหรอกหรือ” ฟางเหนียงยิ้มตอบเหมยเหม่ย “ข้าคิดว่ามันน่าจะเป็นดอกไม้ตระกูลจวี๋ฮวาที่ช่วยเรื่องการขับพิษ ข้าอยากให้เถ้าแก่ดูว่ามันใช่อย่างที่ข้าคิดไว้หรือไม่” ทั้งสองคนมาถึงที่ตัวอำเภอก็พากันไปซื้อเครื่องปรุงก่อน หลังจากที่ซื้อเครื่องปรุงที่ต้องการเสร็จแล้ว จึงพากันไปที่ร้านขายยา มาถึงเหมยเหม่ยก็ลืมไปว่ายังไม่ได้ซื้อของให้ท่านพ่อ จึงไม่ได้เข้าไปในร้านขายยาเป็นเพื่อนฟางเหนียง เถ้าแก่ที่เห็นฟางเหนียงเข้ามาในร้านก็จำได้ทันที ตั้งแต่นางขายกล้วยไม้สือหูให้เขาเมื่อครั้งก่อนธุรกิจของเขาก็ดีขึ้นเป็นอย่างมาก หมอในเมืองหลายท่านขอให้เขาหาสินค้าที่หายากไปขายให้ ตอนนี้บอกได้เลยว่า ไม่มีใครไม่รู้จักร้านขายยาของเขา

“วันนี้เจ้ามีอะไรมาขายให้ข้าอีกอย่างนั้นรึแม่นาง” เถ้าแก่ต้อนรับนางด้วยรอยยิ้ม “ข้าไม่รู้ว่าดอกไม้ชนิดนี้ใช่ดอกไม้ที่อยู่ในตระกูลจวี๋ฮวาหรือไม่ ท่านช่วยดูให้ข้าได้สักหน่อย” นางเอาดอกไม้ออกมาจากตะกร้ายื่นให้เถ้าแก่ดู อาการของเถ้าแก่ตอนนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแสดงออกมาเช่นไร เถ้าแก่ตอนนี้ได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด นางจึงเรียกเถ้าแก่เพื่อให้ได้สติคืนมา “เถ้าแก่เจ้าค่ะ ท่านคิดว่าอย่างไร” เถ้าแก่ที่ได้ยินเสียงนาง ก็รีบเอ่ยตอบนางทันที “นี้คือดอกไม้ชนิดพิเศษที่หาได้ยากยิ่งนัก 100 ปีจะมีดอกครั้งหนึ่ง แม้แต่ข้าก็เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก แต่ข้ามั่นใจเลยว่านี้คือดอกจวี๋ฮวาชนิดพิเศษแน่นอน” นางกำลังจะเอ่ยถามราคาของดอกไม้ชนิดนี้ แต่เถ้าแก่เข้าใจว่านางจะถามอะไรจึงเอ่ยถึงราคาออกมาก่อนที่นางจะถาม “500 ตำลึงทองเจ้าว่าเยี่ยงไร” นางได้ยินราคาที่เถ้าแก่ให้ก็พอใจอย่างยิ่ง เถ้าแก่คนนี้ถือว่าเป็นคนมีศีลธรรม ซื้อขายสินค้าในราคาที่ยุติธรรม “เจ้ารู้ได้เยี่ยงไรกันว่านี้คือยาสมุนไพรถอนพิษทุกชนิด” เถ้าแก่เอ่ยถามด้วยความสงสัย “ข้าเคยอ่านตำรามาบ้างจึงพอจะจำได้ ดอกไม้นี้ข้าเพิ่งขุดมาเมื่อเช้านี้เอง เมื่อเช้าข้าไปหาหน่อไม้ ขากลับข้าเดินผ่านดอกไม้ชนิดนี้พอดี จึงเอามาให้ท่านดูเพื่อความแน่ใจ ไม่คิดว่าจะใช่มันจริงๆ” นางพูดด้วยรอยยิ้ม

“ข้าไม่คิดเลยว่าเชิงเขาในอำเภอของเรา จะมีของดีเช่นนี้มาก่อน” เถ้าแก่พยักหน้าด้วยความพอใจ แล้วเดินเข้าไปในห้องหยิบตั๋วเงินออกมาให้นาง เถ้าแก่ยื่นตั๋วเงินให้กับนางอย่างไม่นึกเสียดายสักนิด สินค้าที่เขาได้มาวันนี้มันคุ้มค่ามากกับการแลกเปลี่ยน นางรับตั๋วเงินมาแล้วก็เอ่ยขอบคุณเถ้าแก่ แล้วออกมาหน้าร้านรอเหมยเหม่ยที่ไปซื้อของยังไม่กลับมา นางรอไม่นานเหมยเหม่ยก็เดินเข้ามาหา ทั้งสองคนทำธุระกันเรียบร้อยแล้วก็พากันกลับบ้าน ฟางเหนียงมาถึงบ้านก็รีบเอาเงินที่ได้มาเข้าไปในตู้ในทันที นางนั่งรอเสียงแจ้งเตือนอย่างใจจดใจจ่อ จนรู้สึกว่าครั้งนี้มันทำการประมวลผลช้ามากกว่าปกติยิ่งนัก “กำลังประมวลผล” นางฟังอย่างตั้งใจ “เงินรางวัลที่ได้จากการทำภารกิจเสริมครั้งนี้ 500 ตำลึงทอง ระบบเพิ่มให้ 2 เท่าๆ กับ 1000 ตำลึงทอง ระบบให้เงินรางวัลเพิ่มอีก 50 ตำลึงทองและของรางวัลที่จะได้รับอีก 10 ชิ้น”