กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 358

เหวินชิงบอกเป็นนัยๆ ว่าให้เธอนั่งลง แล้วบอกว่าหลี่จิ้งแค่คนเดียวก็จัดการได้

" วันนี้อยู่ดีๆก็คิดถึงแม่ของแกขึ้นมา ดื่มเป็นเพื่อนฉันสักแก้วสิ "เหวินชิงเทเหล้าให้จงจิ่งห้าว

หลี่จิ้งที่ยืนอยู่ข้างๆ จงใจพูด " คุณยังบาดเจ็บอยู่เลยนะ จะดื่มเหล้าได้ยังไง "

" อารมณ์ผมไม่ค่อยดีเท่าไหร่ กินเหล้านิดหน่อยคงไม่ตายหรอกมั้ง " เหวินชิงดักคอหลี่จิ้งไม่ให้พูดต่อ

เหวินชิงจึงยกแก้วเหล้าตัวเองชนกับแก้วของจงจิ่งห้าว " มาเดินเป็นเพื่อนฉันหน่อยสักแก้ว "

เมื่อก่อนตอนที่เหวินชิงเจ็บปวดเพราะคิดถึงเรื่องเหวินเสียนขึ้นมา ก็มักจะเรียกเขามาดื่มเหล้าด้วยเสมอ ดังนั้นเขาเลยไม่ได้คิดอะไรมาก เลยดื่มเหล้าเป็นเพื่อนเหวินชิงไปหนึ่งแก้ว

แต่วันนี้อารมณ์ของเหวินชิงก็ไม่ดีจริงๆ พ่อคิดถึงเหวินเสียน เขาก็กลัว กลัวว่าจงจิ่งห้าวไม่ใช่ลูกชายของเหวินเสียน

เขาแค่อยากทำให้เรื่องนี้มันชัดเจน แต่ก็กลัวว่าจงจิ่งห้าวไม่ใช่เด็กที่เหวินเสียนคลอดออกมาจริงๆ

ในใจของเขาเต็มไปด้วยความห่อเหี่ยว " จิ่งห้าว แกรู้ไหม ว่าฉันเสียใจแค่ไหน ที่ปล่อยให้แม่แกแต่งงานกับตระกูลจง "

ถ้าตอนนั้นไม่เอาแต่คิดถึงผลประโยชน์ของสองตระกูล บางทีเหวินเสียนก็อาจจะไม่จากโลกไปเร็วขนาดนี้....

ทุกครั้งที่นึกถึงน้องสาวที่จากไปตั้งแต่อายุยังน้อย ในใจของเขาก็เปลี่ยนไปด้วยความทุกข์ระทม

" ทางที่เรารู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ได้ชอบพอกับจงฉีเฟิง แต่เป็นเพราะว่าผลประโยชน์ของตระกูล ก็เลยต้องให้เธอแต่งงานไป สุดท้าย.... "

เหวินชิงกระดกเหล้าเข้าปาก

ใบหน้าของจงจิ่งห้าวดูนิ่งสงบ ไม่ได้แสดงท่าทีตื่นตระหนกอะไร มันก็ผ่านไปหลายปีแล้ว เมื่อพูดขึ้นมาก็ไม่สะท้านอะไรเท่าไหร่

" ฉันเสียใจจริงๆ นะ พ่อของแก ทำให้ฉันผิดหวังมากๆ ฉันนึกว่าเขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับคนและความรู้สึก แต่สุดท้าย... เขาก็หักหลังการแต่งงานครั้งนี้ ทำให้ฉันต้องสูญเสียน้องสาวที่มีอยู่คนเดียวไป " เหวินชิงโกรธจัดจนเอากำปั้นทุบลงบนโต๊ะ

หลินซินเหยียนมองไปที่เขา บางที่เขาก็มีความผิดเหมือนกัน แต่ว่าเลือดเนื้อของความเป็นพี่น้อง ความรู้สึกมันเกินที่ยากจะต้านทานไว้ได้

เขาแค่คิดว่าน้องสาวตัวเองดี ไม่ได้ทำอะไรผิดงั้นเหรอ

ในเรื่องราวเหล่านั้น ทุกคนต่างเหตุการณ์กับความทุกข์ตรงนั้นที่ตัวเองเผชิญได้ดีกว่าใครๆ

ถ้าบอกว่ามีความผิด ก็ได้แต่บอก คงเป็นความผิดพลาดของโชคชะตาที่ถูกวางเอาไว้

" นี่ก็ผ่านไปนานมากแล้ว อย่าไปพูดถึงมันเลย จิ่งห้าวไม่ได้มาที่นี่บ่อยๆ คุณจะพูดเรื่องเสียใจไปทำไม " หลี่จิ้งหยิบขวดเหล้าไป

" ถึงจะผ่านไปนานแค่ไหน ก็ลบความทรงจำนั้นไม่ได้สักที ความจริงที่น้องสาวของผมต้องจากไปยังไงล่ะ! " เหวินชิงก้มหน้าลงไปดื่ม เขาเสียใจจริงๆ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาแกล้งทำ

" จิ่งห้าว อย่าไปใส่ใจเลยนะ ลุงของเธอวันนี้อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ฉันว่าไม่ต้องดื่มเหล้าแล้วล่ะ ฉันกลัวว่าเขาจะดื่มจนเมา " ขณะที่พูด หล่อนก็เอาแก้วที่จงจิ่งห้าวเพิ่งดื่มเหล้าเมื่อกี้ไป

แน่นอนว่าจงจิ่งห้าวไม่ได้พูดอะไร เหวินชิงอารมณ์ไม่ค่อยดี ก็ไม่ควรจะดื่มเหล้าจริงๆ เพราะจะเมาเสียง่ายๆ

" เอาละกินข้าว กินข้าวดีๆ ล่ะ " หลี่จิ้งตบไหล่เหวินชิง " เรื่องในอดีตมันก็ผ่านไปแล้ว ส่วนเราที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ใช้ชีวิตให้มันดีต่อไป ถ้าเหวินเสียนรู้ว่าตอนนี้คุณยังไม่ปล่อยวางอีก เธอก็คงจะเป็นกังวลเปล่าๆ หรือคุณอยากให้เธออยู่ข้างล่างนั่นอย่างไม่สบายใจ "

เหวินชิงรูปหน้าของตัวเอง ก่อนจะมองไปที่จงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียน " ทำตัวขายในพวกเธอเห็นอีกแล้ว "

ชายที่แข็งแกร่งก็มีด้านที่อ่อนโยนเหมือนกัน นี่คือสิ่งที่ทำให้มีผลต่อจิตใจของผู้คน

เหวินชิงเป็นคนที่แข็งกร้าวขนาดนั้น ตอนนี้เมื่อความรู้สึกภายในถูกเปิดเผยออกมา หลินซินเหยียนก็รู้สึกสงสารจับใจ มันทำให้เธอเศร้าแบบบอกไม่ถูก

เธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทั้งทางที่ไม่เคยเจอเหวินเสียนมาก่อน เคยเจอเหวินชิงแค่สองครั้งเท่านั้น ไม่รู้ว่าทำไม ในใจถึงรู้สึกทรมานแบบแปลกๆ

เธอลุกขึ้นยืน " ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ "

เธอเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่งแล้ว เลยค่อนข้างคุ้นชินกับตำแหน่งบ้านหลังนี้ ก็เลยไม่ต้องให้บอกว่าห้องน้ำอยู่ที่ไหน

เมื่อเธอเข้าห้องน้ำก็ปิดประตู เธอยืนอยู่หน้าอ่างล้างมือ จากนั้นก็เปิดก๊อก แล้วกวักน้ำเข้าไปที่หน้า

น้ำเย็นมาก ทำให้เธอสะดุ้ง จนปลุกตัวเองออกจากภวังค์

เมื่อเธอเช็ดหน้าจนแห้งแล้ว จึงเปิดประตูออกไป ขณะที่เธอกำลังจะกลับไปยังห้องอาหาร เธอก็เห็นหลี่จิ้งกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ตรงประตู ขณะที่พูด สายตาของหล่อนก็กำลังจับจ้องไปที่ห้องอาหาร เหมือนกำลังกลัวว่าจะถูกพบหรือถูกได้ยิน

เสียงของหล่อนเบาและต่ำมาก เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

" แก้วเหล้าที่เขาเพิ่งดื่มไปใช้ได้ไหม "

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว ไม่นานเธอก็จับใจความได้ ในมือที่หล่อนเธออยู่นั้น คือแก้วเหล้าที่จงจิ่งห้าวเพิ่งจะดื่มไปเมื่อกี้

สติของเธอนี้หลุดไปแล้ว หรือว่าพวกเขาจะรู้ตัวตนของจงจิ่งห้าวแล้ว หรือว่าพวกเขาอยากจะรู้ให้แน่ชัด เลยเรียกเรามากินข้าวที่นี่

เป้าหมายก็เพื่อที่จะเอาน้ำลายของจงจิ่งห้าว ไปตรวจใช่ไหม

เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้ว เธอรู้สึกได้ถึงความเย็นที่แพร่กระจายไปทั่ว