ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 383

ในที่สุดเส้นหมี่ที่อยู่ห้องถัดไปก็จองตั๋วเครื่องบินเรียบริ้ยแล้ว ในคืนนี้

สถานที่บ้าแห่งนี้ หากอยู่ต่ออีกสักวินาทีเธอก็รู้สึกถึงอันตราย ดังนั้นควรรีบไปจากที่นี่ดีกว่า

หลังจากซื้อตั๋วเครื่องบินแล้ว เธอก็เริ่มเก็บของ

แต่เมื่อเก็บไปเรื่อย ๆ เท้าข้างหนึ่งไม่สามารถแตะพื้นได้ มันไม่สะดวกเลยจริง ๆ ดังนั้นเธอจึงคิด และตัดสินใจไปที่เรียกปอร์เช่น้องชายของเธอที่อยู่ห้องข้าง ๆ ให้มาเก็บของด้วยกัน

“เช่? นายกำลังทำอะไรอยู่ ? ออกมาช่วยพี่สาวจัดกระเป๋าเดินทางหน่อยสิ”

เธอกระโดดด้วยเท้าข้างหนึ่งไปที่ห้องข้าง ๆ เคาะประตู และตะโกนเรียกสองครั้ง

ไม่มีเสียงตอบรับ ภายในห้องนี้ ดูเหมือนไม่มีใครอยู่เลย

แปลกจัง เขาล่ะ ?

เส้นหมี่หันกลับมาและกระโดดกลับไปที่ห้องของตัวเอง จากนั้นหยิบการ์ดห้องพักที่นี่ใบหนึ่งออกมา

พวกเขาสองพี่น้องก็เป็นแบบนี้ตลอด เวลาออกไปข้างนอกความสัมพันธ์ในครอบครัวก็ไม่มีเรื่องอะไรต้องเขินอาย เวลาเปิดห้อง ก็จะทิ้งการ์ดห้องให้กันและกันไว้

เส้นหมี่เปิดห้องออก

แต่เห็นว่า เมื่อเปิดประตูออกไป ข้างนอกท้องฟ้าสดใสและมีแดด แต่ข้างในกลับมืดสนิท ชายผู้นี้ดึงผ้าม่านโดยไม่มีรอยร้าวแม้แต่น้อย ทำให้ดูเหมือนเป็นกลางคืนยังไงยังงั้น

“เช่? นายกำลังทำอะไรอยู่? ทำไมนายถึงดึงผ้าม่านล่ะ? “เธอคลำความมืดเข้ามา และพยายามดึงม่านเปิดออก

“อย่าดึง ผมต้องการนอน ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว！”

ในที่สุดปอร์เช่ก็พูดออกมาในความมื ดพร้อมกับโพรงจมูกที่หนักหน่วง ราวกับว่ารู้สึกไม่สบายตัวจริง ๆ

ห๊ะ? ปวดหัว?

ทันใดนั้นเส้นหมี่ก็จำอาการบาดเจ็บที่หน้าผากของเขาได้ ทันใดนั้นเธอหยุดดึงม่าน และเดินตรงไปยังต้นเสียง

โชคดีที่หลังจากเข้ามาพักหนึ่ง ดวงตาของเธอก็ค่อย ๆ ชินกับความมืดที่นี่ ถึงแม้ว่าเธอจะมองเห็นไม่ชัด แต่อย่างน้อยเธอก็ยังมองเห็นทิศทางและโครงร่างได้

“เป็นตรงที่หน้าผากหรือเปล่า? ที่โรงพยาบาลฉันก็บอกแล้ว ให้หมอตรวจดู แต่นายก็เอาแต่ปฏิเสธ ตอนนี้ดีแล้วสินะ ปวดหัวแล้วสินะ”

เส้นหมี่เห็นว่าตรงนั้นเป็นตำแหน่งของเตียง จึงรีบมาที่ข้างเตียงด้วยความเป็นห่วง

แต่ปอร์เช่ไม่อยากสนใจเธอ

เธอเข้ามาแล้ว และจู้จี้มาก แต่เขาเพียงแค่พลิกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม และหันหลังให้เธอ

เจ้าเด็กคนนี้นี่ ！

เส้นหมี่กังวลเล็กน้อย และยื่นมือออกมาโดยตรงและดึงผ้าห่มของเขา: “ปอร์เช่ หันกลับมา ให้ฉันดูหน่อย！”

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอกำลังจะเปิดโคมไฟที่โต๊ะข้างเตียงข้าง ๆ เธอ

ในชั่วพริบตา คนที่อยู่บนเตียงก็ขยับตัวในที่สุด และหลังจากที่เขาคว้าข้อมือเรียวที่ดึงผ้าห่มของเขาด้วยมือ วินาทีถัดมา เขาก็ดึงอย่างแรง และเส้นหมี่ที่ยืนอยู่บนขอบเตียง ถูกเขาลากขึ้นเตียง

“อ๊ะ_____”

“พี่เสียงดังมาก ก็บอกว่าไม่เป็นไร ไม่ได้ยินเหรอ ? ”